Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2010

Ο κερατάς

Αυτή τη φορά σειρά είχε το τιμόνι. Από τα ταξίδια, μακρινά και μη (κατάβαση Πυρηναίων,γύρος της Πελοποννήσου κ.α), είχα διαπιστώσει ότι σε πολύωρη οδήγηση, στα χέρια πέφτει ένα επιπλέον βάρος. (Σιγά τη διαπίστωση!) Αν υπολογίσουμε στην ήδη σκυφτή θέση οδήγησης τις υψομετρικές διαφορές και το "σφιχτό" ορεινό δίκτυο (είπαμε δεν ταξιδεύουμε από εθνικές!), εύκολα καταλαβαίνουμε ότι δεν είναι καθόλου ωραίο να "γράφεις" χιλιόμετρα και το βράδυ να κάνεις μασάζ στα χέρια σου. Φυσικά για το Hayabusa μπορεί τα χιλιόμετρα να μην είναι θέμα, αλλά στα στενά κομμάτια λόγω βάρους δεν νιώθει και τόσο άνετα. Για να λέμε και την αλήθεια κουράζει!
Και μην ακούσω τίποτα για ηλικίες, κουρασμένα παλικάρια και άλλα τέτοια.
Η σκέψη πίσω από όλα αυτά είναι, αν μπορείς κάτι να το βελτιώσεις και να ευχαριστηθείς κιόλας την όλη διαδικασία, ακόμα καλύτερα! Το να δημιουργείς είναι τρομερά αναζωογονητικό, που αν το δούμε κι αλλιώς, στις μέρες μας όλοι από λόγια καλά πάνε κι από έργα τίποτα. Οπότε, για να ξεδίνεις το συστήνω ανεπιφύλακτα. Εντάξει έχει και λίγο βρίσιμο στο ενδιάμεσο, αλλά είναι ο χαρακτήρας της δουλειάς έτσι.
Τώρα υπάρχει και το θέμα του γούστου. Κατά την αναζήτηση μου στο διαδίκτυο για άρθρα σχετικά με το εγχείρημα αυτό, οι γνώμες διχάζονταν. Οι μισοί έλεγαν ότι δεν μπορούν να διανοηθούν μια τέτοια εμφανισιακή αλλαγή (χάνεται ο χαρακτήρας), οι άλλοι μισοί τάσσονταν υπέρ της άνεσης. Να σημειώσω ότι τα σχόλια αυτά αφορούν κατά 90% ανθρώπους από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού που έχουν ένα σαφή προσανατολισμό για χρήση του Hayabusa ως ντράγκστερ ή για "καστομιές" και λιγότερο για "χιλιομετρική" χρήση. Εμένα από την άλλη μου άρεσε αυτό που είδα σε φωτογραφίες και όποιος μπορεί να μου εξηγήσει τον προσανατολισμό αυτής της μηχανής ευχαρίστως να το κουβεντιάσουμε...
Η απόφαση λοιπόν, πάρθηκε με πλειοψηφία και τα κατσαβίδια πιάσανε αμέσως δουλειά.
Πρώτα η μηχανή ανέβηκε σε σταντ για να σταθεροποιηθεί.
Μετά βγήκαν φωτογραφίες από το μπροστινό σύστημα για να μην χρειαστεί αργότερα να αναζητούμε τις διαδρομές των ντιζών και των λοιπών σωληνακίων.

Χαλαρώνουμε την γκαζιέρα και τα δοχεία υγρών.
Βγάζουμε τα γκριπ (αν πρόκειται να τα ξαναχρησιμοποιήσουμε).
Αφαιρούμε (επιτέλους!) την πάνω πλάκα.
Τοποθετούμε την καινούρια με το τιμόνι.

Τοποθετούμε την γκαζιέρα και το αριστερό γκριπ.
Αλλάζουμε διαδρομή στις ντίζες του τσοκ και του γκαζιού.
Αφαιρούμε με προσοχή τα υγρά των φρένων-συμπλέκτη.
Διώχνουμε ευγενικά τον περίεργο γείτονα που σκύβει και αυτός να δει και μας τρελαίνει στις ερωτήσεις...
Μπροστά θέλει μακρύτερα σωληνάκια από τα εργοστασιακά, οπότε βάζεις και υψηλής, αν δεν έχεις και μ' ένα σμπάρο δυο τρυγόνια.
Λίγη προσοχή χρειάζεται στην αλλαγή διαδρομής του συμπλέκτη, σε περίπτωση που δεν μπει και εδώ υψηλής και να ξεμπερδεύεις. Επειδή ένα τμήμα του είναι από μέταλλο προσοχή να μην σπάσει.
Συμπληρώνουμε με υγρά και εξαερώνουμε.( Τα σωληνάκια εννοώ)!!!
Κόβουμε δεξιά και αριστερά στη ζελατίνα, από ένα μικρό κομμάτι, τόσο ώστε να μην βρίσκουν τα χειριστήρια.
Αλλαγή διαδρομής και στις δύο χοντρές πλεξούδες, που έρχονται από μπροστά.
Κάνουμε έλεγχο ότι το μπροστινό είναι τελείως ελεύθερο στην κίνησή του και κανένα καλώδιο, ντίζα, σωληνάκι δεν τεντώνεται επικίνδυνα ή "τσακίζει" κάπου.
Κάνουμε έλεγχο.
Ξανακάνουμε έλεγχο!
Κουμπώνουμε τα πλαστικά μέρη που αφαιρέσαμε για να δουλέψουμε άνετα.
Κοιτάμε μήπως περίσσεψε καμιά βίδα (συνήθως περισσεύει!)
Πάμε μία τουαλέτα και τρώμε ή πίνουμε κάτι -το ξεχάσαμε τόσες ώρες σκυμμένοι πάνω από το τιμόνι!- και αν δεν βρέχει, γιατί εδώ, μέρα παρά μέρα βρέχει, βγάζουμε τη μηχανή και πάμε να τη δοκιμάσουμε.

Απλά τώρα θέλει λίγο να συνηθίσεις την αλλαγή θέσης.
Τί διαπίστωσα εγώ επιγραμματικά:

Τα χέρια είναι πιο ανοικτά σε πιο φυσιολογική θέση και έτσι παραμένουν ξεκούραστα.
Η θέση βεβαίως και είναι πιο όρθια.
Λόγω του ότι ο αέρας τώρα "χτυπάει" στο στήθος και όχι στους ώμους χρίζει αλλαγής και η ζελατίνα.

Στα "πολλά" απλά σκύβεις λίγο, όπως και παλιότερα και είσαι εντάξει.
Στις στροφές τώρα, άλλο "φρούτο". Δίνει την αίσθηση ενός σούπερ μοτάρντ 1300 κυβικών. Ο μοχλός που σου δίνει το νέο τιμόνι είναι απίστευτος και η μηχανή πλαγιάζει αβίαστα.
Να πω ότι δεν έχω κάνει τη διαδρομή μέχρι τη Λ. Πλαστήρα εκατοντάδες φορές, θα είναι ψέμματα. Να πω τώρα ότι αυτή δεν ήταν και η καλύτερη ως τώρα, θα είναι ακόμα μεγαλύτερο ψέμα.Τρομερή ευκολία στο πως "βουτάει" κατευθείαν στη στροφή, χωρίς να φορτίζονται-ζορίζονται τα χέρια. Όλα με χαρακτηριστική άνεση.
Φυσικά μην ξεχνάμε και τη βοήθεια που προσφέρει αυτός ο μοχλός και μέσα στην κίνηση της πόλης.
Η συνολική αίσθηση για μένα είναι αναβαθμισμένη και άξιζε σίγουρα η όλη μετατροπή. Το χαμόγελο μετά τη βόλτα, ήταν "όλα τα λεφτά".

Ήταν μία ευχάριστη έκπληξη σε τέτοιο βαθμό που ειλικρινά δεν το περίμενα.Όσο για το θέμα γούστου που προανέφερα, εμένα μου αρέσει και πιστεύω ότι συνδυάζει την ουσία-λειτουργικότητα με την ομορφιά και αυτό μου κάνει.
Όσο για τον τίτλο, το τιμόνι δεν μοιάζει λίγο με κέρατα;


ΥΓ Σχόλια του τύπου, πάρε BMW, On-Off και άλλα παρόμοια θα διαγράφονται αυτόματα,
εκ της συντάξεως...

Πέμπτη 7 Οκτωβρίου 2010

Χέζουν οι αρκούδες στο δάσος;

Μπορεί να μην αφορά την μοτοσυκλέτα και τα ταξίδια, έχει όμως σχέση με την άλλη αγαπημένη μου δραστηριότητα. Η βιντεοσκόπηση έγινε με μία κάμερα GOPRO στηριγμένη στο κράνος μου. Από το 00:26 μέχρι το 00:43 φαίνομαι και εγώ. Δηλαδή η σκιά μου!!! Αύγουστος του 2010 στα βουνά πάνω από τη Λ. Πλαστήρα! Τρέμετε εντουράδες...