Ο κανόνας των 5 psi.

Ένας τρόπος για να φτάσεις στις σωστές πιέσεις των ελαστικών σου είναι με τον κανόνα των 5 psi. Αυτό που θέλουμε είναι να ανεβάσουμε τις πιέσεις στα 5 psi περισσότερο από την ώρα που τις ελέγξαμε (εννοείται με κρύα ελαστικά), μέχρι την ώρα που μόλις βγαίνουμε από την πίστα.

Το πρώτο βήμα γι' αυτό είναι να βάλουμε μπροστά και πίσω τις πιέσεις που προτείνει ο κατασκευαστής των ελαστικών μας (ή έστω αυτό που προτείνει κάποιος πιο έμπειρος). Αν δεν υπάρχει μια τέτοια πρόταση, μία καλή αρχή είναι το 30μπ/30π.Κάνε τώρα μερικούς γύρους (1-2) για ζέσταμα και στη συνέχεια “γράψε” μερικούς γρήγορους (5-8). Βγες στα πιτς και έλεγξε αμέσως τις πιέσεις.

Αν η πίεση ανέβηκε πάνω από 5 psi αυτό σημαίνει ότι η αρχική πίεση ήταν λίγη και χρειάζεται να προσθέσεις 1 psi.

Αν η πίεση δεν έφτασε τα 5 psi, αυτό σημαίνει ότι η αρχική πίεση ήταν περισσότερη και χρειάζεται να αφαιρέσεις 1 psi.

Ας το πούμε με ένα παράδειγμα: Έστω ότι βάλαμε αρχικά 30μπ/30π psi. Όταν βγήκαμε, μετρήσαμε 36μπ/34π psi.

Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να βάλουμε 1 psi στο μπροστινό και να αφαιρέσουμε 1 psi στο πίσω. Άρα όταν θα μπούμε ξανά στην πίστα θα έχουμε 31μπ/29π. Αν τώρα μετά από μερικούς γύρους βγούμε έξω ξανά και κάνουμε δεύτερη μέτρηση και βρούμε 36μπ/34π σημαίνει ότι έχουμε αύξηση 5 psi μπρος και πίσω και είμαστε στις ιδανικές πιέσεις!

Μπορεί να ακούγεται λίγο παράξενο στην αρχή αλλά αν το σκεφτείς καλύτερα θα δεις ότι βγάζει νόημα !!!

(Δημοσίευση με αφορμή αντίστοιχο άρθρο στο Suzukihayabusa.org)

"Αν"

Φυσικά όλοι ξέρουμε το περίφημο "Αν" τού Kipling με το οποίο έμεινε αθάνατος για τον στοχασμό του, συμβουλεύοντας το παιδί του πώς να γίνει ένας καλύτερος άνθρωπος.


Έλα πού τότε δεν ήξερε από μηχανάκια και φυσικά ο γιος του δεν καβάλαγε κανa Varadero άντε στη χειρότερη κανα R1 για να τον συμβουλεύσει ανάλογα.


Ερχόμαστε λοιπόν να συμπληρώσουμε αυτό το φιλοσοφικό κενό πού έχει αφήσει τόσες γενιές μοτοσικλετιστών χωρίς ιδεολογικό υπόβαθρο. Άλλωστε μπορείτε συγχρόνως να ανακαλύψετε πόσο μοτοσικλετιστές είστε- είμαστε….

Αν...μπορείς να χωρέσεις αλλαξιές δυο εβδομάδων σε ένα tank-bag

Αν...μπορείς να λες πως μετά από δέκα μέρες στην Ευρώπη σου έλειψαν τα φασόλια

Αν...έχεις μάθει απ' έξω όλα τα κόκαλα σου περιμένοντας να κολλήσουν

Αν...το κράνος σου είναι ακριβότερο από την μηχανή σου

Αν...κάνεις σοβαρές προσπάθειες να εξηγήσεις στην γυναίκα/φιλενάδα σου/αδερφή σου την διαφορά μεταξύ cam geartrain και αλυσίδας Hy-Vo

Αν...μπορείς να λες με σοβαρό ύφος στον τροχονόμο ότι το καπελάκι του Nescafe πού φοράς κάνει και για κράνος

Αν...η ραχοκοκαλιά σου έχει αποκτήσει απόσβεση συμπίεσης και επαναφοράς

Αν...το μάτι σου έχει μετατραπεί σε όργανα ακριβείας για την άμεση καταμέτρηση τού συντελεστή τριβής τής ασφάλτου

Αν...συνάπτεις στενές σχέσεις με Τον Θεό πέντε φορές την ημέρα και δεν είσαι θρησκευόμενος καν

Αν...η στοίβα μοτοπεριοδικών στο σπίτι σου πλησιάζει το μέγεθος πυραμίδας Χέοπος

Αν...η πεθερά σου είναι σίγουρη πλέον ότι η κόρη της έπρεπε να παντρευτεί εκείνον τον λαδέμπορο από την πόλη την μεγάλη

Αν...εκπληρώνεις την κρυφή σου επιθυμία να κυκλοφορείς ντυμένος δερμάτινα πάνω-κάτω και να μην σε παρεξηγούν

Αν...πιάνεις τον εαυτό σου να υπολογίζει πόσα χρόνια μπορείς να δουλεύεις χωρίς να τρως και τι θα άφηνες να κάνουν στο σώμα σου για ένα Ducati GP9

Αν...νιώθεις καθημερινά την ηδονή τού να περνάς μπλοκαρισμένα αυτοκίνητα αρκετών χιλιάδων ευρώ με το ΜΚ1 σου (Μίδας)

ΑΝ...η μάνα-γυναίκα σου σε έπιασε για τρίτη φορά να μαστορεύεις το μηχανάκι μέσα στο σαλόνι ("Μα ρε μάνα-γυναίκα το λέει και το manual: οι βαλβίδες ρυθμίζονται σε θερμοκρασία δωματίου")

Αν...ακόμη περιμένεις το καράβι όχι από την Περσία αλλά από την Ιαπωνία

Αν...και στο πράσινο φανάρι πάλι εσύ κοντοστέκεσαι

Αν...ακόμη και εάν έχεις όλα τα χαρτιά μαζί σου στον έλεγχο τού τροχονόμου, προτιμάς να γλιτώσεις με το μπλά-μπλά, έτσι για να μην σκουριάζεις

ΑΝ...θυμάσαι πότε έχει γενέθλια ο Rossi, αλλά λησμονείς των παιδιών σου

ΑΝ...θυμάσαι ποιοι ανέβηκαν στο βάθρο των νικητών, στον "αξέχαστο" αγώνα των GP500 τον Σεπτέμβριο του '82

Τότε παιδί μου είσαι μοτοσικλετιστής αληθινός και θα είσαι πολύ χρήσιμος στην μοτοκοινωνία, εύγε και πάλι εύγε, συνέχισε έτσι…!!!


*** Φυσικά υπάρχουν και άλλα "Αν", γράψτε τα δικά σας στα σχόλια και θα αναρτηθούν όλα μαζί για να φτιάξουμε μια ΜΕΓΑΛΗ ΛΙΣΤΑ...

Ατυχήματα. Φταίμε όλοι...

Μην πυροβολείτε τον διπλανό σας! Δεν φταίει αυτός που μαλώσατε με την γυναίκα σας...!!!

Η ανατομία ενός ατυχήματος είναι ίσως το ποιο δύσκολο έργο που έχει να τέλεση ιατροδικαστής και προκριμένο ένας φτωχός ερευνητής. Είναι αλήθεια ότι τα ατυχήματα στην Ελλάδα είναι συγκριτικά περισσότερα από όλες της άλλες ανεπτυγμένες χώρες και συγκρινόμενα μόνο με τα αντίστοιχα στης χώρες του λεγόμενου τρίτου κόσμου.

... Στις 5-3-1907 έγινε στην Αθήνα το πρώτο τροχαίο ατύχημα και οι εφημερίδες της εποχής έγραφαν "Με επτά αυτοκίνητα θρηνούμε θύματα, φαντασθείτε να γίνουν 70"... Σήμερα με 5.500.000 οχήματα και τους χιλιάδες νεκρούς πώς αλήθεια θα προλογούσαν οι δημοσιογράφοι της εποχής...;;;

Στην δεκαετία 1987 - 1996 έγιναν συνολικά 233.627 οδικά τροχαία ατυχήματα που είχαν σαν αποτέλεσμα 19.890 νεκρούς και 320.551 τραυματίες. Δηλαδή κάθε χρόνο στην Ελλάδα ένα (1) χωριό αφανίζεται και μία (1) πόλη τραυματίζεται...
Έχει διατυμπανιστεί σε όλους τους τόνους για τους άθλιους δρόμους τους επικίνδυνους οδηγούς, το λαθεμένο σύστημα εκπαίδευσης και εξέτασης η νοοτροπία του Έλληνα...
Είναι αλήθεια ότι η μεγάλη αύξηση του αριθμού των αυτοκινήτων δεν συνοδεύεται με την αντίστοιχη αύξηση του οδικού δικτύου με αποτέλεσμα το αυτοκίνητο αντί για μέσο γρήγορης μεταβίβασης, να μετατρέπεται αυτόματα σε "βάσανο" & με όλες της αρνητικές συνέπειες στην ψυχολογία και την οδική συμπεριφορά του οδηγού.
Όταν πρέπει να χτυπήσεις κάρτα στις 8 και στης 8.05 κατεβαίνεις, τρόπος του λέγειν κατεβαίνεις, είσαι στην ουσία σημειωτόν στην Κατεχάκη τότε τα βλέπεις όλα "κωλυόμενα"... Τότε σου φταίνε όλα ο μπροστινός οδηγός που δεν... "πετάει", ο διπλανός που δεν σε αφήνει να "μπεις", ο πίσω που ακολουθεί από κοντά κ.ο.κ.

Είναι αλήθεια ότι η υπερφόρτιση του σημερινού πολίτη με τα μύρια όσα προβλήματα που ξεκινάνε από την γρίνια της γυναίκας, την απογοήτευση στην εργασία, τα οικονομικά προβλήματα, η τον στριμμένο προϊστάμενο, ξεσπάει στο αυτοκίνητο... στον διπλανό, στον καθένα...
Αυτό που πριν από λίγο κάναμε εμείς θεωρείται κεφαλαιώδες σφάλμα και επικίνδυνη οδήγηση που πρέπει να στιγματιστεί και να καταδικαστεί αν το κάνει κάποιος άλλος... ο ασυνείδητος... Όταν θα κολλήσουμε το ένα χέρι στην κόρνα του αυτοκινήτου μας και απλώσουμε το άλλο με την χαρακτηριστική χειρονομία της μούντζας που μας διακρίνει στον άλλον, στον οποιοδήποτε άλλον έχουμε εκτονωθεί... η έτσι νομίζουμε τουλάχιστον...
Αποτελούμε ίσως το μοναδικό φαινόμενο λαού που ξέρει να κάνει κριτική "επί παντός του επιστητού" αλλά έχει διαγράψει από το λεξιλόγιο του την λέξη αυτοκριτική και ίσως εκεί βρούμε κάποιες αλήθειες...
Η επιθετική οδήγηση από μεριάς των οδηγών, η μηδενική οδική αγωγή των πεζών, ο ωχαδερφισμός και των δύο... είναι οι σοβαρότερες αιτίες των οδικών ατυχημάτων και ΠΡΕΠΕΙ κάποτε να σταματήσει...

Μην περιμένετε τις κρατικές απαγορεύσεις και τα πρόστιμα.

Η κυκλοφοριακή Αγωγή του πολίτη ξεκινάει από το μαιευτήριο, συνεχίζεται στα σχολεία σαν υποχρεωτικό μάθημα και στις σχολές οδηγών σαν το "ουκ άνευ της εκπαίδευσης".
Η συνειδητή συμμετοχή κάθε πολίτη βασισμένη σε γνώσεις και πολιτισμική ανωτερότητα χρειάζεται χρόνο εκπαίδευση αλλά προπάντων ΤΟΛΜΗ...!!!

πηγή: bikerpassion

Εκδρομή Σ.ΜΟ.Κ στη Β. Εύβοια

Το ραντεβού είχε ορισθεί στη λέσχη, στις 09:00 το πρωί. Αυτό που με ξάφνιασε και μάλιστα διπλά, ήταν ότι ενώ ήμουν εκεί ακριβώς, ήμουν ο τελευταίος που έφτασε.
Το δεύτερο, ήταν ότι συμμετείχαν τελικά 14 μηχανές, ενώ υπολογίζαμε για λιγότερες. Έκπληξη επίσης, ήταν και ο προορισμός που ενώ υπήρχε προιδεασμός για δύο μέρη, τελικά επιλέχθηκε ένας τρίτος. Αυτός ήταν η Βορ. Εύβοια. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν...στάση πρώτη,στο βενζινάδικο! Απαραίτητο γέμισμα των ρεζερβουάρ και φούσκωμα των ελαστικών. Στο δρόμο τώρα, δημιουργήσαμε ομάδες τον 5-6 μηχανών και με άνετο ρυθμό περνώντας τα Φάρσαλα, φτάσαμε έξω από τον Αλμυρό στην διασταύρωση με την εθνική οδό και κατευθυνθήκαμε νότια. Μετά από λίγο δεξιά στο δρόμο για τη Γλύφα. Ένας δρόμος που σε κάνει να εκτιμάς τις ταξιδιωτικές αρετές του Hayabusa...στην εθνική, μιας και τα κιλά και το όλο στήσιμό του, δεν συμβαδίζουν με παλιό, κατηφορικό οδόστρωμα, με κλειστές στροφές. Φτάνοντας στο μικρό λιμάνι, προς απογοήτευσή μας δεν προλάβαμε για ελάχιστα το καράβι που σε περνάει απέναντι. Υποχρεωτική στάση λοιπόν, που δεν φάνηκε και μεγάλη, λόγω του κεφιού και των πειραγμάτων.
Στο καράβι επάνω το μισάωρο ταξίδι πέρασε με τηλεόραση και συζήτηση.
Κατεβαίνοντας, φουλάρισμα για τους διψασμένους και κατεύθυνση για την Ιστιαία-Ελληνικά. Ο δρόμος ένα ατέλειωτο φίδι που έστριβε μέσα από ένα κατάφυτο, πράσινο χαλί. Κι εδώ όμως, έμεινα με τη μισή χαρά, αφού η μηχανή μου αποσπούσε την προσοχή με τις συνεχείς αναπηδήσεις και μικρογλυστρήματα. Τουλάχιστον, όσοι είχαν on-off το ευχαριστήθηκαν. Στα Ελληνικά πήγαινα πρώτη φορά και διαπίστωσα πως ήταν το κλασσικό ελληνικό τοπίο. Ένα καταπράσινο πευκόφυτο μέρος, με τη θάλασσα στα πόδια του, κρυμμένο σ' ένα μικρό, απομονωμένο κολπίσκο, ο οποίος στο κέντρο του, τί άλλο; Ένα γραφικό νησάκι, με μία εκκλησία επάνω του! Εντυπωσιακό! Σκέψου τώρα να καθίσεις στην ταβέρνα, ψηλά στην πλαγιά για να φας και να είσαι υποχρεωμένος ν' αντικρύζεις αυτή τη θέα. Όχι τίποτα άλλο, δεν μπορείς ν' αφοσιωθείς απερίσπαστος στο φαγητό, που ήταν κι αυτό...εντυπωσιακό!! (Παρεπιπτόντως ήταν και η ατάκα της εκδρομής).
Τελικά αυτό που όλοι σκεφτόμασταν, αλλά δεν λέγαμε για να μην το γρουσουζέψουμε, έγινε. Η βροχή έκανε την εμφάνισή της, αν και ούτε η ένταση, ούτε η διάρκειά της ήταν μεγάλη. Αυτό μπορεί αργότερα στο δρόμο να "έκοψε" το ρυθμό μας, δεν έκανε όμως το ίδιο και στη διάθεσή μας. Σε λίγο είμασταν κιόλας στην Αιδηψό, περιμένοντας το καράβι για απέναντι. Η αναμονή ήταν κι εδώ μεγάλη και από κόσμο, χαμός! Υπομονή όμως και η άνεση της εθνικής, μας περιμένει για μία ακόμη φορά. Στην επόμενη στάση για καφέ, έξω από τη Λαμία δεν μπόρεσα να μείνω, γιατί η Matrix πραγματικότητα (υποχρεώσεις), με καλούσε και έφυγα για πίσω μόνος. Περίμενα πως θα απολάμβανα κάποια κομμάτια του Δομοκού, που μου αρέσουν, αλλά η άσφαλτος ήταν ακόμα βρεγμένη. Καλύτερη τύχη την επόμενη φορά.
Υ.Σ: (Οι υπόλοιπες φωτογραφίες ΕΔΩ!)
- Ο ρυθμός και η οδηγική συμπεριφορά, στο μεγαλύτερο μέρος ήταν άψογα. Υπήρξαν όμως σημεία που αυτή η συνοχή εξασθένησε. Πρέπει όλοι να κινούνται με την ταχύτητα του πιο αργού ή εκείνου που αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα. Ας μην ξεχνάμε πως μιλάμε για εκδρομή Λέσχης και όχι για βόλτα παρέας ή αυτοσχέδιους αγώνες.
- Θα πρέπει να βγει ένα μηνιαίο πρόγραμμα με τις εκδρομές. Έτσι θα είναι γνωστά από πριν, η μέρα και ο προορισμός και όλα τα μέλη θα μπορούν να κανονίζουν τις υποχρεώσεις τους και να συμμετέχουν ανεμπόδιστα.
- Η όλη εκδρομή δεν σημαδεύτηκε από κανένα πρόβλημα και όλοι πέρασαν ωραία. Αλήθεια στη Λέσχη μόνο on-off υπάρχουν; Οι άλλοι που είναι; Το χάσιμο δικό τους.
- Άντε και στην επόμενη περισσότεροι!

Στις "Δρυάδες"

Αφορμή για την επίσκεψη στο δασικό χωριό "Δρυάδες", στάθηκε η εκδρομή του Varaderoclub στην περιοχή μας. Απορώ, ποιός σκέφτηκε και βρήκε αυτή την τοποθεσία;
Για όσους δεν την έχουν επισκεφθεί, είναι ένα πανέμορφο μέρος, κρυμμένο μέσα στις καταπράσινες και απότομες πλαγιές στο δρόμο για το χωριό Καροπλέσι, του δήμου Ιτάμου. Το τοπίο χαρακτηρίζεται από μια άγρια ομορφιά, ενώ η ησυχία που απλώνεται στον αέρα, μαζί με τις γραφικές εικόνες των χωριών, των κατοίκων τους και των βοσκοτόπων, που τα "χτυπάει" ο ήλιος, μ'ένα σχεδόν νωχελικό τρόπο, λειτουργεί σαν μία χρονομηχανή με διπλό ρόλο. Σε κάνει να βλέπεις, πως ήταν ο κόσμος πριν πενήντα χρόνια, τουλάχιστον, ενώ επιδρά πάνω σου μ' ένα αγχολυτικό τρόπο, θυμίζοντας τα πρώτα σου, πιο αθώα και ανέμελα χρόνια.
Τα βουνά μας -και αυτό χωρίς υπερβολή- δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα, από αντίστοιχους προορισμούς στο εξωτερικό. (Απλά οι ξένοι σαν πιο μεθοδικοί, πλασάρουν το πακέτο τους προσιτά και άμεσα, διαφημίζοντάς το ανάλογα). Μιλάω για πλαγιές τόσο απότομες, που αν στρέψεις το βλέμμα σου προς τα πάνω, δεν θα δεις τον ουρανό που περιμένεις, αλλά τους τεράστιους κορμούς των ελάτων, με τις μπερδεμένες ρίζες τους, ν' αγκαλιάζουν με δύναμη τον απογυμνωμένο βράχο, για να τον συνλίψουν, θαρρείς!
Η διαδρομή τώρα για τις "Δρυάδες", είναι γεμάτη από αμέτρητες στροφές. Αν και είναι όλες τους "κλειστές", δεν θα κουράσουν τον αναβάτη. Σ' αυτό συμβάλλει, εκτός από το τοπίο και η απόσταση, που είναι μικρή από το κέντρο της Καρδίτσας.
Η δική μας προσέγγιση, ξεκίνησε από το...Τσαρδάκι. Εκεί συναντήσαμε την υπόλοιπη παρέα, που είχε σταματήσει για φαγητό και ξεμούδιασμα. Τώρα, για τη διαδρομή Λαμπερό-Καστανιά, τι να πρωτοπεί κανείς! Μόνο λόγιοι θα μπορούσαν να μεταφέρουν κάποια από την έλξη που ασκεί το τοπίο στους ανθρώπους. Φαντάσου μια ηλιόλουστη μέρα, να οδηγείς σε ορεινό δίκτυο, ανάμεσα σε αειθαλή δέντρα, που εμφανίζονται και χάνονται σε κάθε καμπή του δρόμου, ενώ από τη μια μεριά σε συντροφεύει η λίμνη Πλαστήρα και από την άλλη ο θεσσαλικός κάμπος. Σε λίγο η πινακίδα στη διασταύρωση μας δείχνει την κατεύθυνση. Είμαστε επιτέλους στην "τελική...στροφή"!
Φτάνοντας, στο δασικό χωριό..."πού είναι το χωριό;"
Θα πρέπει για άλλη μια φορά, να σηκώσουμε το βλέμμα μας ψηλότερα και νάτο, εκεί να μας καλωσορίζει. Μικρά ξύλινα σπιτάκια, "δεμένα" μεταξύ τους με πέτρινα στενά μονοπάτια, κρυμμένα στην αγκαλιά του δάσους. Αν κοντοσταθείς και αφουγκραστείς, ίσως και να ακούσεις καμμιά αλεπού, να παραφυλά εκεί κοντά και αν είσαι πολύ παρατηρητικός , ίσως δεις και τα μικρά Χόμπιτ που τρέχουν να κρυφτούν, με το δαχτυλίδι στον κόρφο τους!
Αυτή η μυστική δύναμη και μαγεία της φύσης που εκδηλώνεται μέσα από τον επιβλητικό όγκο των βουνών, αφού μπορεί και μεταλλάσει τον άνθρωπο, σκέψου τι μπορεί να κάνει, σε άλλα πιο απλά και συνηθισμένα πράγματα.
Κοιτούσα την κούπα με τον διπλό ελληνικό, να αχνίζει ανάμεσα στα χέρια μου, μετά τους φίλους γύρω από το τραπέζι με τη γυναίκα ακριβώς δίπλα μου, με τα αστεία να δίνουν και να παίρνουν και τέλος το χοντρό τζάμι σε ρόλο πίνακα με τον ξύλινο τοίχο σαν κορνίζα, να μου δείχνει το γαλάζιο τ' ουρανού πως σμίγει με το πράσινο της γης και αυτό το πράσινο να το χαρακώνει σα μολυβιά ένας χωματόδρομος κοντά στην κορυφογραμμή.
Μια τέλεια απεικόνιση του μεγέθους της θεικής και ανθρώπινης αναλογίας!
Επειδή στα διαλείμματα από τον καφέ, κάναμε και κάποιες συζητήσεις, το ωραίο ήταν ότι ξεκίνησαν οι προετοιμασίες για το καλοκαιρινό ευρωπαικό ταξίδι και παγιώθηκε η ημερομηνία αναχώρησης.
"Τρέξε τώρα φουκαρά!!!" να την κάνεις ταξιδιάρα τη μηχανή.
Το ατυχές όμως, σ' αυτή την πανέμορφη μεσημεριάτικη εξόρμηση του Σαββάτου, ήταν ότι άφησα τη φωτογραφική μηχανή στο σπίτι και δεν έχω τι να δημοσιεύσω. Από την άλλη το ευτύχημα είναι πως πρέπει να ξαναπάω και να βγάλω μερικές για να μοιραστώ την όλη εμπειρία και οπτικά. Εκτιμώ πως δεν θα μου κακοπέσει καθόλου κάτι τέτοιο.
Μακάρι όλα τα δυσάρεστα στη ζωή να ήταν σαν κι αυτό!!!

Καλοκαίρι, με βαρια μοτοσυκλέτα μεσ' στα σκέλη...

Αργά, απόγευμα Κυριακής, και χαζεύω τους συνάδελφους μοτοσυκλετιστές που επιστρέφουν από παραλίες, βόλτες, φαγητό, καφέ. Επιβλητικά on-off, σκυφτά supersport, endurάκια με ανοιχτούς αγκώνες, trendy σκουτεράκια, ερωτευμένα παπιά...

Και από ντύσιμο... περάστε την πρώτη του μηνός. Σαγιονάρες, σορτσάκια, πάνινα παπούτσια, άντε και κράνος (ευτυχώς, πολλοί φορούσαν).Δύσκολο το έργο "μοτοσυκλέτα στην πόλη το καλοκαίρι". Κουβαλάς ελαφρύ σακίδιο και μετά από 20 λεπτά το tshirt είναι μούσκεμα στην πλάτη. Βγάζεις το κράνος και στάζεις.
Θυμάμαι πέρσι, με τα 40άρια και τα 42άρια στο θερμόμετρο, μόλις κούμπωνες την πρώτη ένιωθες σα τον "Γουϊλι το μαύρο θερμαστή από το Τζιμπουτί" - πριν σχολάσει τη βάρδια του τη βραδινή Ένα καμίνι αφόρητο, μια δυσφορία που σου 'κοβε την αναπνοή - και εκεί διαπίστωνες ότι ήταν καλύτερο να οδηγείς με τη ζελατίνα του κράνους κλειστή.

Δυστυχώς δεν γίνεται να κυκλοφορούμε με καλοκαιρινά πάνω στα μηχανάκια. Και το λέω πρώτα στον εαυτό μου, που από τις αρχές Ιουνίου μέχρι τον Σεμπέμβρη κυκλοφορώ με βερμούδα και κοντομάνικο (μέσα στην πόλη - όχι στα ταξίδι, μην τρελαθούμε κιόλας...). Αφήνοντας στην άκρη τα αυτονόητα περί ασφάλειας σε περίπτωση ατυχήματος, οι μοτοσυκλετιστές έχουμε να αντιμετωπίσουμε, πλέον, και την βλαβερή ηλιακή ακτινοβολία.

Σκεφτείτε το εξής:

Μία διαδρομή από το κέντρο της Αθήνας μέχρι τα προάστια δεν διαρκεί ένα μισάωρο τουλάχιστον; Ισοδυναμεί λοιπόν με ένα μισάωρο ξάπλας στην παραλία, ακίνητοι, στο λιοπύρι. Διότι η αίσθηση του αέρα στο σώμα μόνο δροσιά δίνει (μέσα στο μεσημέρι;). Κατά τ' άλλα το δέρμα καίγεται κανονικά.

Ευτυχώς, η σχεδίαση των μοτοσυκλετιστικών ρούχων, αλλά και η τεχνολογία των υλικών, έχουν προχωρήσει πολύ.

Υπάρχουν ελαφριά καλοκαιρινά μπουφάν τα οποία και "αναπνέουν" αφήνοντας τον αέρα να κυκλοφορεί κανονικά, και προστατεύουν. Το ίδιο ισχύει και για παντελόνια - μποτάκια. Φορώντας τα, μπορεί να σκάσεις αρχικά, αλλά διαπιστώνεις ότι αν βρίσκεσαι σε κίνηση - έστω και με μικρές ταχύτητες - ο αέρας που κυκλοφορεί μέσα από τα ρούχα είναι ανακουφιστικότερος από την έκθεση στον ήλιο.

Βέβαια με την κόλαση που επικρατεί στην Αθήνα οι ταχύτητες είναι μηδενικές - ούτε καν μικρές - και φτάνεις στον προορισμό σου πάλι μούσκεμα.

Τουλάχιστον όμως είσαι προστατευμένος.

πηγή: Σιδερένια Άλογα.
Μάκης: Να προσθέσω μόνο, το εξής. Το 1992 όταν ήμουν στην Κύπρο κανονίζουμε να πάμε στην παραλία με έναν φίλο που έμενε στο Λονδίνο και απλά επέστρεφε στο νησί κάθε καλοκαίρι για διακοπές. Ο ίδιος μοτοσυκλετιστής και μετά από τόσα χρόνια στο εξωτερικό, είχε αποκτήσει την ευρωπαική νοοτροπία. Όταν λοιπόν με είδε το πως πάω ντυμένος, να ανέβω στη μηχανή για να φύγουμε, μου λέει, έτσι θα έρθεις; Φυσικά το ντύσιμο ήταν το κλασσικό ελληνικό εμπευσμένο από την ταινία "Ρόδα, τσάντα και κοπάνα". Μιλάω για κοντομάνικο, κοντό παντελονάκι και σαγιονάρες, αλλά με κράνος ε;!
Εγώ βέβαια το μόνο που είπα ήταν πως κάνει ζέστη και με αποστόμωσε με εκείνο το " Ε, και;;;"
Μάλλον έχουμε πολύ δρόμο ακόμα για την πλήρη ένταξή μας στην ΕΟΚ!!!