(Από τον Διονύση)
Παλιά λέγανε “τα μαστόρια, τα βαπόρια και τα γαλανά bol'dόρια".
Ατάκα μαγκιάς, ουσίας και τρόπου ζωής μιας άλλης εποχής, που όμως μου έμεινε σαν αυτοκόλλητο από πιτσιρικάς χαζεύοντας τα θηρία της εποχής με τους τερατώδεις κινητήρες, τα ανύπαρκτα φρένα και τα αναιμικά πλαίσια, μα με τόνους προσωπικής φροντίδας, "μοντίφας", πατέντας και προσωπικής πινελιάς. Με αναβάτες "κάνγκουρες", με σορτς, τσόκαρο, μαλλί, και “φέτα” στη παραλιακή στη κλασική σαββατιάτικη βόλτα.
Στάθης Ψάλτης, "Καμικάζι αγάπη μου" και ντίσκο στη Βουλιαγμένη. Ο προθάλαμος στα μάτια μας και το εφικτό, γιατί που λεφτά και που χέρια για το όνειρο, ένα ταπεινό αλλά απίστευτο εργαλείο το OLD TIME CLASSIC HONDA C50C, η πάπια.
Αλήθεια, υπάρχει κανείς που δεν το λιγουρεύτηκε ή δεν το οδήγησε ή δεν έκανε βόλτα με ύφος 1000ων καρδιναλίων και τουπέ ολκής; Είναι κανείς που δεν κατανάλωσε στιγμές ή και ώρες με αυτόν τον θρύλο; Αν όχι, μάλλον όψιμος είναι με την έννοια μοτοσικλέτα και χρήζει ψυχανάλυσης, φυσικά αφορά τα "καινάρια" της γενιάς μου.
Σαν θρύλος λοιπόν, πολύ καιρό ξυνόμουν να βρω ένα "χρέπι" τέτοιο και να το ανακατασκευάσω, να αναστήσω ένα κομμάτι από το βλέμμα του πιτσιρικά μέσα μου, και επειδή όπως πάλι λένε “όταν θες πραγματικά κάτι, το σύμπαν συνωμοτεί για το πετύχεις”. Το "χρέπι" βρέθηκε από το πουθενά. Ένα διαμάντι στρογγυλοφάναρο του ’83 περίμενε στωικά για 16 χρόνια σε μια πιλοτή στο Μαρούσι, μαζεύοντας τα απομεινάρια του χρόνου πάνω του, σαν άλλος βάτραχος, έτοιμος να μεταμορφωθεί σε πρίγκιπα.
Κι εδώ αρχίζει η ιστορία μας να παίρνει άλλη τροπή, όμορφη και ιδιαζόντως εκπαιδευτική. Έχει να κάνει με δύο άξονες:
Ο ένας αυτός του ορθολογισμού, του μετρήματος των πάντων, της λογικής της τρίχας, του στεγνώματος σε βαθμό αφυδάτωσης και ο "προβατισμός" της κοινωνίας που μασουλάει ότι της σερβίρεται.
Ο δεύτερος είναι αυτός της φαντασίας της καρδιάς, της χαράς της δημιουργίας, της αγαλλίασης της ιδρωμένης παλάμης και της ενατένισης του ορίζοντα της ανατολής του φωτός.
Πέρασα 5 μήνες που άκουσα πολλά όπως, “Τόσα που έδωσες έπαιρνες καινούργιο”, “Τι παιδεύεσαι με το "παλτό”, “Είναι καιρός για τέτοιες βλακείες;”, “Εδώ χανόμαστε κι εσύ…” και άλλα νόστιμα.
5 μήνες κλεισμένος σε ένα υπόγειο αυτοσχέδιο συνεργείο που φτιάχτηκε από το μηδέν, γεμάτος γράσα, λάδια, σκουριές, κοψίματα και καψίματα, προβληματισμούς, καφέδες, τσιγάρα, μουσική και σκόνη. Τέλεια!!
5 μήνες από ένα σκουριασμένο ρετάλι, διαλυμένο στα εξ ων συνετέθη, βίδες, ανταλλακτικά και εξαρτήματα, να βλέπεις σιγά σιγά να παίρνει μορφή.
5 μήνες παράλληλα με ένα άψυχο -θεωρητικά- αντικείμενο να αντικρίζεις τον εαυτό σου από άλλη σκοπιά, νιώθοντας ψήγματα από τη σοφία της ζωής. Η χαρά της δημιουργίας που μάλλον έχουμε ξεχάσει και ατομικά αλλά και συλλογικά, ως λαός και φυλή, που μεγαλούργησε ακριβώς πάνω σε αυτό. Σκεφτείτε το, μάθαμε να τα παίρνουμε όλα έτοιμα, χωρίς ερωτήσεις, ότι μας πασάρουν, απρόσωποι εμείς, απρόσωπα και τα “εργαλεία” που χρησιμοποιούμε, απρόσωπος ο περίγυρός μας, τα πιστεύω μας, καμένα τα όνειρά μας, και η φαντασία μας νεκρή. Με τέτοια συνταγή πως θα παράξουμε ιδέες, έννοιες, εικόνες, αντιρρήσεις, δράσεις και αντιδράσεις, συνθέσεις, όνειρα και στόχους για να τους φτάσουμε.
5 μήνες δημιουργίας έλυσαν ένα αίνιγμα που βάσταγε χρόνια. Όχι δεν είμαι ο τρελός του χωριού γιατί θέλω να πειράζω, να αλλάζω, να προσαρμόζω, να βελτιώνω, να πειραματίζομαι, να απογοητεύομαι, να μετανιώνω, να πεισμώνω και να τσαντίζομαι, αλλά πάνω απ’ όλα να αγαπώ τη προσπάθεια και το μόχθο για την επίτευξη του ονείρου. Όχι, ούτε και εσείς είστε τρελοί που ασχολείστε με ότι σας χτυπήσει στη καρδιά, μη φιδόμενοι κόπο, τρόπο, χρήμα, κούραση. Η Ιθάκη είναι το ορόσημο, αλλά πάντα το ταξίδι μετράει για τον πηγαιμό. Το υγιές κομμάτι του Έλληνα είναι αυτό που δεν βολεύεται με τίποτα, και πάντα ψάχνει για το ιδανικό. Η καρδιά είναι η μηχανή που τροφοδοτεί τη φαντασία και ο εφησυχασμός ο δολοφόνος της. Το μυαλό οργανώνει, αλλά η ψυχή είναι η ανάσα της ζωής.
Ας μαζευτούμε λοιπόν όλοι οι τρελοί και ας φωνάξουμε και άλλους στη παρέα μας. Ας ξυπνήσουμε το γονίδιο που θέλουν να σκοτώσουν και ας επαναστατήσουμε στον "junkfood" κόσμο που μας σερβίρουν.
Υ.Γ 1 Τίποτα δεν είναι άψυχο γιατί όλα διαποτίζονται από τη δική μας ενέργεια.
Υ.Γ 2 Είμαι ευτυχής γιατί η παρέα Dalton πάσχει από το ίδιο σύνδρομο του τρελού, αυτό το trizokoliarum allagus pantus motosikletus.
Ο Άβερελ
(Περισσότερες φωτογραφίες για σπουδή εδώ.)
Παλιά λέγανε “τα μαστόρια, τα βαπόρια και τα γαλανά bol'dόρια".
Ατάκα μαγκιάς, ουσίας και τρόπου ζωής μιας άλλης εποχής, που όμως μου έμεινε σαν αυτοκόλλητο από πιτσιρικάς χαζεύοντας τα θηρία της εποχής με τους τερατώδεις κινητήρες, τα ανύπαρκτα φρένα και τα αναιμικά πλαίσια, μα με τόνους προσωπικής φροντίδας, "μοντίφας", πατέντας και προσωπικής πινελιάς. Με αναβάτες "κάνγκουρες", με σορτς, τσόκαρο, μαλλί, και “φέτα” στη παραλιακή στη κλασική σαββατιάτικη βόλτα.
Στάθης Ψάλτης, "Καμικάζι αγάπη μου" και ντίσκο στη Βουλιαγμένη. Ο προθάλαμος στα μάτια μας και το εφικτό, γιατί που λεφτά και που χέρια για το όνειρο, ένα ταπεινό αλλά απίστευτο εργαλείο το OLD TIME CLASSIC HONDA C50C, η πάπια.
Αλήθεια, υπάρχει κανείς που δεν το λιγουρεύτηκε ή δεν το οδήγησε ή δεν έκανε βόλτα με ύφος 1000ων καρδιναλίων και τουπέ ολκής; Είναι κανείς που δεν κατανάλωσε στιγμές ή και ώρες με αυτόν τον θρύλο; Αν όχι, μάλλον όψιμος είναι με την έννοια μοτοσικλέτα και χρήζει ψυχανάλυσης, φυσικά αφορά τα "καινάρια" της γενιάς μου.
Σαν θρύλος λοιπόν, πολύ καιρό ξυνόμουν να βρω ένα "χρέπι" τέτοιο και να το ανακατασκευάσω, να αναστήσω ένα κομμάτι από το βλέμμα του πιτσιρικά μέσα μου, και επειδή όπως πάλι λένε “όταν θες πραγματικά κάτι, το σύμπαν συνωμοτεί για το πετύχεις”. Το "χρέπι" βρέθηκε από το πουθενά. Ένα διαμάντι στρογγυλοφάναρο του ’83 περίμενε στωικά για 16 χρόνια σε μια πιλοτή στο Μαρούσι, μαζεύοντας τα απομεινάρια του χρόνου πάνω του, σαν άλλος βάτραχος, έτοιμος να μεταμορφωθεί σε πρίγκιπα.
Κι εδώ αρχίζει η ιστορία μας να παίρνει άλλη τροπή, όμορφη και ιδιαζόντως εκπαιδευτική. Έχει να κάνει με δύο άξονες:
Ο ένας αυτός του ορθολογισμού, του μετρήματος των πάντων, της λογικής της τρίχας, του στεγνώματος σε βαθμό αφυδάτωσης και ο "προβατισμός" της κοινωνίας που μασουλάει ότι της σερβίρεται.
Ο δεύτερος είναι αυτός της φαντασίας της καρδιάς, της χαράς της δημιουργίας, της αγαλλίασης της ιδρωμένης παλάμης και της ενατένισης του ορίζοντα της ανατολής του φωτός.
Πέρασα 5 μήνες που άκουσα πολλά όπως, “Τόσα που έδωσες έπαιρνες καινούργιο”, “Τι παιδεύεσαι με το "παλτό”, “Είναι καιρός για τέτοιες βλακείες;”, “Εδώ χανόμαστε κι εσύ…” και άλλα νόστιμα.
5 μήνες κλεισμένος σε ένα υπόγειο αυτοσχέδιο συνεργείο που φτιάχτηκε από το μηδέν, γεμάτος γράσα, λάδια, σκουριές, κοψίματα και καψίματα, προβληματισμούς, καφέδες, τσιγάρα, μουσική και σκόνη. Τέλεια!!
5 μήνες από ένα σκουριασμένο ρετάλι, διαλυμένο στα εξ ων συνετέθη, βίδες, ανταλλακτικά και εξαρτήματα, να βλέπεις σιγά σιγά να παίρνει μορφή.
5 μήνες παράλληλα με ένα άψυχο -θεωρητικά- αντικείμενο να αντικρίζεις τον εαυτό σου από άλλη σκοπιά, νιώθοντας ψήγματα από τη σοφία της ζωής. Η χαρά της δημιουργίας που μάλλον έχουμε ξεχάσει και ατομικά αλλά και συλλογικά, ως λαός και φυλή, που μεγαλούργησε ακριβώς πάνω σε αυτό. Σκεφτείτε το, μάθαμε να τα παίρνουμε όλα έτοιμα, χωρίς ερωτήσεις, ότι μας πασάρουν, απρόσωποι εμείς, απρόσωπα και τα “εργαλεία” που χρησιμοποιούμε, απρόσωπος ο περίγυρός μας, τα πιστεύω μας, καμένα τα όνειρά μας, και η φαντασία μας νεκρή. Με τέτοια συνταγή πως θα παράξουμε ιδέες, έννοιες, εικόνες, αντιρρήσεις, δράσεις και αντιδράσεις, συνθέσεις, όνειρα και στόχους για να τους φτάσουμε.
5 μήνες δημιουργίας έλυσαν ένα αίνιγμα που βάσταγε χρόνια. Όχι δεν είμαι ο τρελός του χωριού γιατί θέλω να πειράζω, να αλλάζω, να προσαρμόζω, να βελτιώνω, να πειραματίζομαι, να απογοητεύομαι, να μετανιώνω, να πεισμώνω και να τσαντίζομαι, αλλά πάνω απ’ όλα να αγαπώ τη προσπάθεια και το μόχθο για την επίτευξη του ονείρου. Όχι, ούτε και εσείς είστε τρελοί που ασχολείστε με ότι σας χτυπήσει στη καρδιά, μη φιδόμενοι κόπο, τρόπο, χρήμα, κούραση. Η Ιθάκη είναι το ορόσημο, αλλά πάντα το ταξίδι μετράει για τον πηγαιμό. Το υγιές κομμάτι του Έλληνα είναι αυτό που δεν βολεύεται με τίποτα, και πάντα ψάχνει για το ιδανικό. Η καρδιά είναι η μηχανή που τροφοδοτεί τη φαντασία και ο εφησυχασμός ο δολοφόνος της. Το μυαλό οργανώνει, αλλά η ψυχή είναι η ανάσα της ζωής.
Ας μαζευτούμε λοιπόν όλοι οι τρελοί και ας φωνάξουμε και άλλους στη παρέα μας. Ας ξυπνήσουμε το γονίδιο που θέλουν να σκοτώσουν και ας επαναστατήσουμε στον "junkfood" κόσμο που μας σερβίρουν.
Υ.Γ 1 Τίποτα δεν είναι άψυχο γιατί όλα διαποτίζονται από τη δική μας ενέργεια.
Υ.Γ 2 Είμαι ευτυχής γιατί η παρέα Dalton πάσχει από το ίδιο σύνδρομο του τρελού, αυτό το trizokoliarum allagus pantus motosikletus.
Ο Άβερελ
(Περισσότερες φωτογραφίες για σπουδή εδώ.)
