Μετά την
επιτυχημένη κοπή της πίτας ακολούθησε
όπως ήταν φυσικό η πρώτη βόλτα της
χρονιάς με την οποία άνοιξε ουσιαστικά
και το φετινό πρόγραμμα των εξορμήσεων.
Ο καιρός
στάθηκε στο πλευρό μας σύμμαχος και
εναρμονίστηκε έτσι με το κέφι της παρέας,
που ήταν έκδηλο από το πρώτο λεπτό της
άφιξης στο σημείο αναχώρησης.
Ακριβείς
στο ραντεβού οι συμμετέχοντες σχημάτισαν
ένα μεγάλο ‘’πηγαδάκι’’ και τα αστεία
“διναν και παίρναν’’.
Η πολυπόθητη
ώρα της αναχώρησης έφτασε και με το μάτι
να γυαλίζει από την προσμονή τόσων
ήμερων ( και αφού βάλαμε κράνη, ρυθμίσαμε
κάμερες, φορέσαμε γάντια, βολεύτηκαν
οι γυναίκες, ουφ!) ξεκινήσαμε.
Ο δρόμος
πέραν κάποιων βρεγμένων τμημάτων του
δεν μας προβλημάτισε, ενώ η κίνηση ήταν
αραιή. Το μόνο που έκανε αισθητή την
παρουσία του ήταν το κρύο, αλλά κι αυτό
μόνο στα χέρια (για όσους είχαμε
καλοκαιρινά γάντια).
Χαλαροί
και άνετοι φτάσαμε στη Θεόπετρα και
ανεβήκαμε ως το σπήλαιο, για να ακολουθήσει
η ξενάγηση. Περισσότερες πληροφορίες
εδώ. Η επίσκεψη αυτή μου έφερε στο μυαλό
την ίδια σκέψη που κάνω κάθε φορά όταν
εξορμώ στην χώρα μου: ‘’Πόσες τοποθεσίες
κρύβει αυτός ο τόπος, με τόσο ενδιαφέρον
και σημασία, αλλά μας είναι παντελώς
άγνωστες, ενώ βρίσκονται τόσο κοντά’’.
Ακολούθησε
η ανάβαση στο βράχο των Μετεώρων και η
καθιερωμένη στάση στον ψηλότερο χώρο
στάθμευσης, για μερικές φωτογραφίες
και να θαυμάσουμε την επιβλητική ομορφιά
του τοπίου.
Κατηφορίζοντας
σταματήσαμε στο Καστράκι, για ένα καφέ
μιας και ήταν ακόμη νωρίς και για να
‘’ξαρματωθουμε’’ λίγο από τις
κορντουρες μας. Μετά από ώρα, όταν άρχισαν
οι ‘’λιγούρες’’ κλείστηκε τραπέζι
σε ταβερνάκι της Καλαμπάκας.
Αφού η
πεινασμένη ‘’αγέλη’’ βολεύτηκε σε
δυο τραπέζια, τα πιάτα άρχισαν να έρχονται
γεμάτα και να φεύγουν άδεια, ενώ με τις
συζητήσεις μας δίναμε λύσεις στα φλέγοντα
προβλήματα της εποχής μας.
Αργότερα
“σκασμένοι” κυριολεκτικά από τα πλούσια
εδέσματα, το γυρίσαμε στα ανέκδοτα.
Ο μόνος που
δεν αστειευόταν ήταν ο ιδιοκτήτης της
ταβέρνας που τα έδωσε όλα με μια τελευταία
επίθεση με μπολάκια παγωτού. Αν και
ακούστηκαν παράπονα για την έλλειψη
επιπλέον στομαχικού χώρου, με φιλότιμες
προσπάθειες άδειασαν και αυτά!
Απογευματάκι
πλέον πήραμε το δρόμο του γυρισμού. Ο
καιρός άρχισε να ψυχραίνει αρκετά, αλλα
δεν μας ένοιαξε, αφού σύντομα επιστρέψαμε
και αποχαιρετιστήκαμε ως την επόμενη
εξόρμηση.
Παραθέτω
αντί επιλόγου μια φωτογραφία που
περικλείει ένα ιδιαίτερο συναίσθημα
για μένα. Και δεν θα μπω στον κόπο να το
αναλύσω αφού όσοι είναι ταξιδιάρες
ψυχές το νιώθουν, αλλά μόνο δυο λέξεις:
δρόμος - παρέα.
Πάντα
τέτοια!!!
