Για Στρέσα

Αχ, αυτό το Innsbruck! Δεν ήθελα να το αποχωριστώ. Μου έκανε βαθιά εντύπωση και η πόλη και τα πέριξ, με μεγαλύτερο των θεαμάτων το βουνό που δεσπόζει πάνω από την πόλη. Το επισκεφθήκαμε με το “lift” και η θέα από ψηλά ήταν απίστευτη. Εντύπωση έκανε σε όλους μία τάξη του νηπιαγωγείου που με τη συνοδεία τριών εκπαιδευτικών ανέβηκε στα 2500μ. Άλλη νοοτροπία...
Στα δικά μας τώρα.
Μας περίμεναν 450χλμ. ταξιδιού μέχρι την άφιξη στη Στρέσα και διέλευση τεσσάρων κρατών.

Οι δρόμοι μία από τα ίδια ως τώρα. Βαθιές κοιλάδες, ατελείωτα δάση, καταπράσινα λιβάδια και βουνά. Μα μία βαρεμάρα! Διασχίσαμε πάντως τούνελ 15χλμ. και ξεχάσαμε πως είναι το φως του ήλιου. Από τα πιο προσεγμένα κράτη που έχω δει ως τώρα ήταν και το λιλιπούτειο Λιχτενστάιν (χωρίς πλάκα κάποιοι περνούν καλά στη ζωή τους!) και ευκαιρία για καφέ και τσιγάρο για τους αμετανόητους. Σειρά είχε η Ελβετία που το πέρασμα έγινε στα γρήγορα. Πάντως αυτές οι δύο χώρες, λόγω του ότι συνορεύουν με την την Ιταλία, έχουν επηρεαστεί βαθύτατα από τον πολιτισμό της και δεν καταλαβαίνεις πότε περνάς από τη μία στην άλλη. Άσε που πολλοί μιλούν τα Ιταλικά ιδίως κοντά στα σύνορα. Πάντως και εδώ, αν κάποιος περιμένει να δει τελωνεία, ελέγχους και τα υπόλοιπα μάλλον θα απογοητευτεί. Το αστείο είναι πως μου είχαν πει παλιότεροι ταξιδιώτες ότι περνώντας από εκεί χρόνια πριν, θυμούνται ένα υπάλληλο να κουνάει το χέρι του πέρα-δώθε, σαν να λέει “περάστε ελεύθερα”.

Τώρα πως να κρατηθώ μέσα από το κράνος και να μην γελάω, όταν αντίκρισα την ίδια εικόνα ακριβώς μπροστά μου, και λέω στον εαυτό μου “λες να είναι ο ίδιος υπάλληλος;... και γαμώ τις δουλειές”!!!
Η πινακίδα μας ενημέρωσε ότι φτάνουμε στη Lago Maggiore. Από εκεί και μετά ξεκινάει ένας δρόμος, αν μπορούμε να τον παρομοιάσουμε με τα φιόρδ της Νορβηγίας, ακριβώς δίπλα στη λίμνη και ακολουθεί κάθε πτυχή της. Υπέροχος από τη μια μεριά, κουραστικός από την άλλη, αν υπολογίσουμε και τα όρια ταχύτητας μέσα στις κατοικημένες περιοχές.

Προς το τέλος το gps έκανε πάλι τα δικά του, αλλά με λίγο ψάξιμο-την πατροπαράδοτη μέθοδο δηλαδή-όλα διευθετήθηκαν. Το δωμάτιο στο ξενοδοχείο, ήταν στον τρίτο όροφο και καθώς η λίμνη απλωνόταν κυριολεκτικά στα πόδια μας, νόμιζες ότι στεκόσουν μετέωρος στον αέρα και αντίκριζες κάτω το απέραντο γαλάζιο.

Το βράδυ οι πίτσες μας ανέβασαν κάπως το ηθικό και υποσχέθηκα ότι αυτό δεν θα έμενε έτσι, θα ακολουθούσε και συνέχεια.

Πάρτε τα βουνά!

Η μία επιπλέον ημέρα τουρισμού ήταν απαραίτητη για ξεκούραση και συντονισμό. Τα δελτία καιρού δεν ήταν τόσο ξεκάθαρα για την μελλοντική διάθεση του Αυστριακού καιρού και χρειάστηκε να σκεφτούμε και εναλλακτικό σχέδιο δράσης. Αυτό περιλάμβανε την κίνησή μας μόνο από εθνική για πιο σύντομα και με λιγότερη ταλαιπωρία. Το μείον βέβαια ήταν ότι θα ανεβαίναμε ψηλά μέχρι το Salzburg και στη συνέχεια δυτικά μέχρι το Innsbruck. Φυσικά θα χάναμε τις ανηφοριές των Άλπεων και κάθε ομορφιά που περιλάμβανε αυτή η διαδρομή. 

Τελικά η λίγο τολμηρή-λίγο τυχερή πρόβλεψή μας ότι όλα θα πάνε καλά, αποδείχθηκε και η σωστότερη. Το τοπίο για μια ακόμη φορά ήταν υπεράνω των προσδοκιών μας και αν είχαμε κάποιες κρυφές προσδοκίες, σίγουρα αυτές θα ήταν να πρωταγωνιστήσουμε σε διαφήμιση με τις αγελάδες της Milka σοκολάτας ή έστω να δούμε το λιβάδι που έβοσκε η Χάιντι τις κατσίκες της και κυνηγιόταν με τον Πέτερ!

Και έτσι έγινε. Η αναρρίχηση στις Άλπεις ήταν όπως την έχουμε δει δεκάδες φορές σε φωτογραφίες, καρτ-ποστάλ ή βίντεο. Ένα ατελείωτο σκουρόχρωμο φίδι να γλιστράει μέσα σε ένα πράσινο φόντο. Ατελείωτα λιβάδια δεξιά και αριστερά μας και στο βάθος κοιλάδες οριοθετημένες από απότομα βουνά που σε μαγνητίζουν. Αν υπάρχουν Χόμπιτ σίγουρα κάπου εδώ θα κρύβονται και θα περιμένουν για τον Άρχοντα των δαχτυλιδιών! Αν και ήταν ήδη τέλη Ιουνίου οι Άλπεις ήταν χιονισμένες και για εμάς ήταν κάπως περίεργο αν και εντυπωσιακό. Η κατάβαση ήταν “όλα τα λεφτά”, αφού με το που έσβηνε το λευκό και στη θέση του ερχόταν το πράσινο, αυξάνονταν η θερμοκρασία και μαζί της και η κλίση της μοτοσυκλέτας. Βέβαια όλα έχουν το τίμημά τους και για να έχεις κλίσεις και πρόσφυση πρέπει να αφήσεις λάστιχο.

Αυτό λοιπόν με οδήγησε και στο να ψάχνω για νέο πίσω λάστιχο 150χιλ. πριν την άφιξή μας στο κατάλυμά μας. Στο δεύτερο βουλκανιζατέρ και 80χλμ εκτός διαδρομής βρέθηκε το πολυπόθητο λάστιχο και ευτυχώς έτσι συνεχίσαμε το ταξίδι μας. Επιβλητικές ήταν οι εκκλησίες που ήταν γοτθικού ρυθμού και σχεδιασμένες σε τεράστια κλίμακα, με τις σχεδόν κάθετες πλευρές των σκεπών τους. Τα σπίτια φτιαγμένα από ξύλο και κοντά το ένα στο άλλο, λες και μας καλωσόριζαν.

Οι άνθρωποι δίνουν την εντύπωση πως μαζί με εμάς έκαναν και αυτοί παρατεταμένες διακοπές, κυρίως γιατί δεν δείχνουν άγχος και βιασύνη στις δουλειές τους και στη συμπεριφορά τους. Οι δρόμοι από πλευράς κίνησης δεν παρουσίασαν ιδιαίτερα προβλήματα και ήταν αρκετά άνετοι. Η εικόνα της βόρειας Ιταλίας με τις ατελείωτες ορδές μοτοσυκλετιστών να μας χαιρετούν με το χέρι ψηλά καθώς περνούν απέναντί μας, μας ακολουθούσε και εδώ. Στάσεις για καφέ και τις απαραίτητες φωτογραφίες έγιναν σε συγκεκριμένα σημεία-Heiligenblut (αρχή της κυρίως οροσειράς) και Gerlos (με τους περίφημους καταρράκτες) τόσο για ανασυγκρότηση σωματική και ψυχική όσο και για την απόλαυση της φύσης.

Για μελλοντικούς εκδρομείς ας είναι γνωστό ότι η διάβαση του Αλπικού δρόμου έχει διόδια και μάλιστα “τσουχτερά”, κοστίζει 16 ευρώ. Αν σκεφτεί όμως κανείς ότι μιλάμε για προορισμό ζωής και ότι διασχίζει τον πρώτο δρόμο που ανοίχτηκε για τη διάβαση των Άλπεων, συν όλα αυτά που βλέπουν τα ματάκια του, πιστεύω ότι τα αξίζει και με το παραπάνω.

 Από την άλλη το έχω ξαναπεί, οι άνθρωποι αυτό έχουν, αυτό προβάλλουν και το εκμεταλλεύονται στο έπακρο. Σου λένε, θέλεις να το περάσεις; Ωραία, πάρε σε κάθε “πέταλο” μια πινακίδα που σου λέει τον αριθμό της στροφής και το υψόμετρο, πάρε και χώρους στάθμευσης, πάρε και καφέ-εστιατόρια για ξεκούραση,πάρε και ένα δρόμο πεντακάθαρο από χιόνια για να μην ανησυχείς στο ταξίδι σου και καλά να περάσεις! Φυσικά σε ξαναπεριμένουμε! 

Να ρωτήσω εγώ τώρα...πες πως θέλεις να επισκεφτείς ένα οποιοδήποτε βουνό της Ελλάδος, έστω με την οικογένειά σου, μέσα από γραφικούς δρόμους και χωριά, για να βάλεις βρε παιδί μου λίγο ποικιλία στη ζωή σου και να φέρεις τα παιδιά σου σε επαφή με τη φύση, τί πρόκειται να αντιμετωπίσεις και τί διευκολύνσεις σου παρέχονται προς επίτευξη του σκοπού σου;

Όχι, πες μου τώρα...

Ο θεός είναι Έλληνας

Και μετά τη βροχή τί;
Μα, μία μέρα ηλιόλουστη, με θερμοκρασία όπως πρέπει και ένα δρόμο ότι πρέπει(Θεέ μου σ´ευχαριστούμε, μαζί μας και εσύ)!. Μετά από ένα χορό

για να μην κρυφτεί ο ήλιος, ανοίξαμε τα μάτια του νου και της καρδιάς για να αποθηκεύσουμε για πάντα μέσα μας, τις πολύχρωμες και πανέμορφες εικόνες που πέρναγαν από μπροστά μας σαν ταινία. Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς. Τα θεόρατα βουνά στα αριστερά και δεξιά μας, κυριολεκτικά πάνω από τα κεφάλια μας; Την ατελείωτη κοιλάδα που απλώνονταν μπροστά μας και μας τραβούσε λες, με ένα αόρατο νήμα ή αργότερα τα υπέροχα και παραδοσιακά χωριουδάκια που είναι εξαφανισμένα μέσα στο πράσινο, αλλά που μεταξύ τους  ο θεός μπέρδεψε κάπως το νήμα και συνδέονται πλέον με ένα απίστευτο στροφιλίκι; Αυτός ο δρόμος δεν είναι τυχαία μέσα στην τριάδα των καλύτερων δρόμων για μοτοσυκλετιστές στον κόσμο(Γιώργο ευχαριστούμε για την πρόταση)! Όποιος έχει την εντύπωση πως έχει στρίψει στη ζωή του και έχει απολαύσει από τη μηχανή του ωραιότερο τοπίο, δεν έχει παρά να περάσει το συγκεκριμένο κομμάτι και το ξανασυζητάμε.

Εξάλλου πιστεύω πως οι ατελείωτες ορδές των "βαρβάρων" μηχανόβιων στο δρόμο μας, δικαιώνει τα γραφόμενά μου. Μιλάμε για εκατοντάδες εκατοντάδων ανθρώπων με τους οποίους διασταυρωθήκαμε (όλοι φυσικά χαιρετούσαν) και προτιμούσαν τον τουρισμό αυτού του είδους. Βέβαια η θέα τους σε βάζει σε σκέψεις και λες, καλά αυτοί δουλειές δεν έχουν, παιδιά, γατιά, άγχος, δόσεις; τί μόνο δικά μας προσόντα είναι αυτά; Μπράβο τους πάντως!
 Και μάλιστα δύο φορές. Η μία γιατί όλες αυτές οι ομορφιές είναι εύκολα προσβάσιμες, οργανωμένες και τις σέβονται. Αξιοποιούν οτιδήποτε έχουν και το μοιράζονται οι πολίτες απλόχερα. Γιατί σε παρόμοια συζήτηση λέει κάποιος φίλος,  ότι και εμείς έχουμε τέτοιες ομορφιές και δεν χρειάζεται να πηγαίνουμε στο εξωτερικό. Δεν αντιλέγω, πότε όμως είδαμε δρόμους  καλούς να μας οδηγούνε στο επιθυμητό τοπίο; Πότε είδαμε σήμανση λειτουργική; Πότε αναδείξαμε τα χιλιάδες πανέμορφα, σχεδόν κρυμμένα πανέμορφα τοπία;(Φυσικά και δεν μιλάω για τα μέρη εκείνα που σαν υπνωτισμένοι και προβατοειδώς επισκέπτονται οι περισσότεροι, αλλά για αυτά τα μικρά και καμιά φορά απόμακρα και ξεχασμένα που ψάχνουν οι γνήσιοι μοτοσυκλετιστές, που βλέπουν με άλλα μάτια).
Τελωνείο στα σύνορα για μία ακόμη φορά δεν βρήκαμε:"Περάστε ελεύθερα!" μας φωνάζουν οι Ευρωπαίοι φίλοι μας.
"Εμείς εδώ, τρέχουμε και δεν φτάνουμε!" τους απαντάμε(κουφάλες)!
Μία ευθεία δρόμος μας χώριζε από τη δεύτερη στάση του ταξιδιού, που δεν αργήσαμε να την καλύψουμε.
Το σοκ ήταν όταν δεν υπήρχε χαρτογράφηση για το Villach και ας λέει η Garmin  ότι η κάλυψη για την Αυστρία είναι 100%. Θα το λύσουμε και αυτό με ένα email πάντως προς την εταιρεία. Έτσι και αλλιώς, τί γλύκα έχει το ταξίδι αν δεν καρδιοχτυπήσεις και λίγο...;