Αχ, αυτό το Innsbruck! Δεν ήθελα να το αποχωριστώ. Μου έκανε βαθιά εντύπωση και η πόλη και τα πέριξ, με μεγαλύτερο των θεαμάτων το βουνό που δεσπόζει πάνω από την πόλη. Το επισκεφθήκαμε με το “lift” και η θέα από ψηλά ήταν απίστευτη. Εντύπωση έκανε σε όλους μία τάξη του νηπιαγωγείου που με τη συνοδεία τριών εκπαιδευτικών ανέβηκε στα 2500μ. Άλλη νοοτροπία...
Στα δικά μας τώρα.
Μας περίμεναν 450χλμ. ταξιδιού μέχρι την άφιξη στη Στρέσα και διέλευση τεσσάρων κρατών.
Οι δρόμοι μία από τα ίδια ως τώρα. Βαθιές κοιλάδες, ατελείωτα δάση, καταπράσινα λιβάδια και βουνά. Μα μία βαρεμάρα! Διασχίσαμε πάντως τούνελ 15χλμ. και ξεχάσαμε πως είναι το φως του ήλιου. Από τα πιο προσεγμένα κράτη που έχω δει ως τώρα ήταν και το λιλιπούτειο Λιχτενστάιν (χωρίς πλάκα κάποιοι περνούν καλά στη ζωή τους!) και ευκαιρία για καφέ και τσιγάρο για τους αμετανόητους. Σειρά είχε η Ελβετία που το πέρασμα έγινε στα γρήγορα. Πάντως αυτές οι δύο χώρες, λόγω του ότι συνορεύουν με την την Ιταλία, έχουν επηρεαστεί βαθύτατα από τον πολιτισμό της και δεν καταλαβαίνεις πότε περνάς από τη μία στην άλλη. Άσε που πολλοί μιλούν τα Ιταλικά ιδίως κοντά στα σύνορα. Πάντως και εδώ, αν κάποιος περιμένει να δει τελωνεία, ελέγχους και τα υπόλοιπα μάλλον θα απογοητευτεί. Το αστείο είναι πως μου είχαν πει παλιότεροι ταξιδιώτες ότι περνώντας από εκεί χρόνια πριν, θυμούνται ένα υπάλληλο να κουνάει το χέρι του πέρα-δώθε, σαν να λέει “περάστε ελεύθερα”.
Τώρα πως να κρατηθώ μέσα από το κράνος και να μην γελάω, όταν αντίκρισα την ίδια εικόνα ακριβώς μπροστά μου, και λέω στον εαυτό μου “λες να είναι ο ίδιος υπάλληλος;... και γαμώ τις δουλειές”!!!
Η πινακίδα μας ενημέρωσε ότι φτάνουμε στη Lago Maggiore. Από εκεί και μετά ξεκινάει ένας δρόμος, αν μπορούμε να τον παρομοιάσουμε με τα φιόρδ της Νορβηγίας, ακριβώς δίπλα στη λίμνη και ακολουθεί κάθε πτυχή της. Υπέροχος από τη μια μεριά, κουραστικός από την άλλη, αν υπολογίσουμε και τα όρια ταχύτητας μέσα στις κατοικημένες περιοχές.
Προς το τέλος το gps έκανε πάλι τα δικά του, αλλά με λίγο ψάξιμο-την πατροπαράδοτη μέθοδο δηλαδή-όλα διευθετήθηκαν. Το δωμάτιο στο ξενοδοχείο, ήταν στον τρίτο όροφο και καθώς η λίμνη απλωνόταν κυριολεκτικά στα πόδια μας, νόμιζες ότι στεκόσουν μετέωρος στον αέρα και αντίκριζες κάτω το απέραντο γαλάζιο.
Το βράδυ οι πίτσες μας ανέβασαν κάπως το ηθικό και υποσχέθηκα ότι αυτό δεν θα έμενε έτσι, θα ακολουθούσε και συνέχεια.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου