Κυριακή στο Πήλιο

Ήταν ένα πράγμα σαν να βλέπεις το Μαμαλάκη να εκτελεί συνταγή. Μιλάω για τη βόλτα την Κυριακάτικη μέσα στο τριήμερο του Αγ. Πνεύματος. Δυστυχώς οι υποχρεώσεις δεν επέτρεψαν κάτι μεγαλύτερο και έτσι έγινε μία μονοήμερη εκδρομή. Ο προορισμός αποφασίσθηκε να είναι προς το Πήλιο, στο χωριό Πλατανιάς.

Η συνταγή περιλάμβανε: 1 busa, 1 kawasaki 1400, 1 ktm990 και 1 blackbird 1100. Επίσης συνεπιβάτες για άρωμα, κάτι σαν άνιθο δηλαδή και άστατο καιρό με πιθανότητα βροχής, κάτι σαν σκορδαλιά, που σε άλλους αρέσει και άλλοι  ούτε να τη δουν. Στο τέλος τη φάγαμε και τη σκορδαλιά !!!

Λίγο πριν το μεσημέρι οι μηχανές ξεκίνησαν και μετά από ολιγόωρη οδήγηση κάναμε την απαραίτητη στάση για καφέ (και φυσικά τσιγάρο για τους μανιώδεις καπνιστές της παρέας) στην Άφυσσο, πάνω από το κύμα.
Εκεί έλαβαν μέρος διάφορα πειράματα. Το πρώτο ήταν το"Βαθύ λαρύγγι", όχι αυτό με τις φούτσες, αλλά με τις κρέπες. Επικεφαλής του πειράματος ο Νορβηγός επιστήμων Γιαν Φαταουλάνεν. Η θεωρία του τελικά αποδείχθηκε σωστή και η κρέπα εξαφανίστηκε μπροστά στα μάτια του έκπληκτου κοινού.

Το δεύτερο είχε να κάνει με την ελαστική αντοχή των υλικών σε μοριακό επίπεδο. Διεξείχθει από τη Ρωσίδα φυσικό Σούλα Σπασίμοβα (παρεμπιπτόντως είναι αυτή που κρύβεται πίσω από την επιτυχία του Γιούρι Γκέλλερ) και αφού λύγισε στην συνέχεια έσπασε το πιρούνι. Το κοινό ξέσπασε σε αυθόρμητα χειροκροτήματα και δάκρυα χαράς.

Η παρέα αφού ανασυντάχθηκε ξεκίνησε για Αργαλαστή και στη συνέχεια στον Πλατανιά. Ωραία διαδρομή με βουνό και θάλασσα δίπλα-δίπλα, επαρχιακό δίκτυο και αμέτρητες στροφές. Μια χαρά διαδρομή, ελαφρώς κουραστική για τα μεγάλα στριτάδικα. Αυτό όμως μάλλον σαν δικαιολογία χρησιμοποιήθηκε για να γίνει στο φαγητό...

.. η γενοκτονία της καραβίδας!!! Όλοι πάντως το απολαύσαμε και σε συνδυασμό με το ήσυχο περιβάλλον, το αεράκι και τη θάλασσα, νιώσαμε την κούραση και το άγχος της καθημερινότητας σαν μακρινή ανάμνηση.

Τουλάχιστον οι περισσότεροι. Δηλαδή εκτός από έναν(μία...)
Η επιστροφή εξίσου ωραία και απολαυστική μας έφερε στην Κάτω Γατζέα.

Εκεί στην απαραίτητη στάση για γλυκό φάγαμε ένα από τα καλύτερα, μεγαλύτερα και πιο νόστιμα προφιτερόλ. Δυστυχώς η φωτογραφική με πρόδωσε και δεν έχω τα πειστήρια για να τα δημοσιεύσω (αυτό όμως αποτελεί ένα καλό λόγο για μια ακόμη εκδρομή).
Αφήνοντας πίσω μας την πόλη του Βόλου ο άστατος καιρός, μας κέρασε και την σκορδαλιά που προανέφερα, ευτυχώς όχι μεγάλης έντασης.
Και για όσους συμμετείχαν μία συμβουλή: Όταν έρθει ο καιρός για αλλαγή του κράνους, μην εμπλέκετε τους υπαλλήλους των διοδίων να σας βοηθήσουν στην επιλογή του. Αντί για χείρα βοηθείας μπορεί να λάβετε μπάρα βοηθείας!!!

Λίγες φωτό ακόμα εδώ.

Καλοκαίρι 2009

Μια διαφορετική ματιά, αν και σύντομη, αλλά υπέροχη, στο περσινό ταξίδι. Οι δρόμοι μας περιμένουν.



Γιώργο δεν παίζεσαι !!!

Αστεία (2)

Κύριοι ξεκινήστε τις μηχανές σας

Ένα μικρό slideshow με φωτογραφίες από το περσινό ταξίδι στην Ιβηρική χερσόνησο, για να αλλάξουμε  σιγά-σιγά και την ψυχολογία μας, μιας και το επόμενο ήδη φτάνει και τώρα πλέον κανονίζουμε τις τελευταίες λεπτομέρειες...

Απολαύστε!!!

Αστεία !!!

Αναβαθμίσεων συνέχεια

Το GPS τοποθετήθηκε με δύο λάμες αλουμινίου πάνω στη βάση των οργάνων. Το μόνο που αλλοιώθηκε στη μηχανή, είναι δύο τρύπες στη βάση. Απέχει 3 εκατοστά από τα όργανα και τα καλύπτει ελάχιστα. Το καλώδιο τροφοδοσίας περνάει από τα δεξιά κάτω από τα πλαστικά

και συνδέεται κατευθείαν στη μπαταρία. Καλού κακού θα προσευχόμαστε και στον άγιο των ηλεκτρικών, που και που...

Μία αναβάθμιση στο λογισμικό πριν το ταξίδι και είμαστε έτοιμοι!!!

Βίντεο ντοκουμέντο

Ένα βίντεο που αποκαλείπτει και δίνει απαντήσεις στο πως προπονούνται και καταφέρνουν αυτές τις υπεράνθρωπες επιδόσεις, τα αστέρια που όλοι θαυμάζουμε...



...τα λόγια είναι περιττά.....

Σαλόν ντε Μοτό 2010

Έτσι είναι,άλλοι ψήνουν κρεατικά την Πρωτομαγιά και άλλοι τρέχουν στα σαλόνια.Αυτή βέβαια είναι η μισή αλήθεια, μιας και η παρέα που πήγαμε στην έκθεση, αφού χορτάσαμε τα μάτια μας από μοντέλα-όλων των ειδών-, σειρά είχε να χορτάσουμε και τα στομάχια μας. Και που αλλού από τα γνωστά πλέον Βλάχικα. Τα παιδάκια, τα λουκάνικα και τα κοκορέτσια (ναι αυτά τα απαγορευμένα!) δεν μας άφησαν παραπονεμένους.
 Στην έκθεση η  είσοδος ήταν στα 8 ευρώ. Μεγάλη προσέλευση και φέτος, αλλά όλοι στο τέλος μείναμε με την εντύπωση πως ήταν μικρότερη από άλλες φορές.Λείπανε και κάποιες αντιπροσωπείες βέβαια, ωστόσο τα απόντα μοντέλα τους μπορούσες να τα δεις στα περίπτερα άλλων εισαγωγέων.

Τι με ενοχλεί κάθε φορά: "Μην αγγίζετε", "Μην ακουμπάτε".

Μα, ο κόσμος αυτό θέλει. Να πιάσει, να αισθανθεί, να βάλει τον κώλο και τα χέρια του, πάνω στα αντικείμενα του πόθου του, των ανεκπλήρωτων ονείρων του. Να χαϊδέψει ένα μηχάνημα που κοστίζει ας πούμε 25.000 ευρώ και βάλε ή είναι μοναδικό στον κόσμο. Θέλει να νιώσει κι αυτός σαν "κομμάτι" της αγαπημένης του εταιρείας ή αγωνιστικής του ομάδας.

Τι είναι επομένως αυτό το κοίτα και μην ακουμπάς! Αν μπορείς μπες και σε εστιατόριο και μην τρως. Μπες σε οίκο ανοχής και μην πηδάς. Στο κάτω-κάτω τι θα πάθει η μηχανή, θα λιώσει; Κι αν φοβάσαι βρε άνθρωπε να μην γρατσουνιστεί,  κάλυψε το ρημάδι το ρεζερβουάρ...
Ξέρετε, έχουμε πάει σαν είδος και στο διάστημα, δεν νομίζω ότι αυτό θα είναι δυσκολότερο!!!

Αξεσουάρ τώρα μπορούσες να αγοράσεις ελάχιστα. Έβλεπες κάτι και σου έλεγαν έλα από το κατάστημα. Αφού ήρθα που ήρθα στην έκθεση και αφού ήρθες που ήρθες και εσύ στην έκθεση γιατί δεν πουλάς κιόλας; Και περισσότερος κόσμος σε βλέπει, που δεν θα σε ξαναδεί τόσος που να χτυπιέσαι και μια καλύτερη τιμή μπορείς να κάνεις, που πάλι σε σένα θα γυρίσει αυτό με την μορφή της ποσότητας.
Εγώ κάλτσες τουρισμού ήθελα να αγοράσω και δεν μπόρεσα. Τί να πω, τώρα!!!
Ωραία νότα πάντως, οι έστω λίγες λέσχες μοτοσυκλέτας που έδωσαν το παρόν. Ανάμεσά τους το Varaderoclub (Ευθύμη που ήσουνα;!), το TDM club και το Hayabusa.gr.

Όλα τα παραπάνω είναι συμπτωματικά φυσικά. Εμείς στην Βανδή πήγαμε την Παρασκευή για να διασκεδάσουμε και αφού δεν κάναμε τίποτα το Σάββατο, λέμε δεν πάμε προς τα εκεί που πηγαίνουν όλοι αυτοί με τις μηχανές, κάτι θα ξέρουν!!!

Δοκιμή της κάμερας στην πίστα

Το μοναχικό ταξίδι για την πίστα ξεκίνησε μια μέρα νωρίτερα, δηλ.στις 26 Απρ 2010. Άφιξη το βράδυ, ξεφόρτωμα στην πίστα και γραμμή για το ξενοδοχείο. Γρήγορη τακτοποίηση των λιγοστών πραγμάτων και γραμμή για φαγητό. Αφού απόλαυσα τον καλύτερο γύρο της πόλης, (σύμφωνα με τα λεγόμενα του Νίκου, που είναι φίλος και Σερραίος, κάτι θα ξέρει...) επιστροφή στο δωμάτιο για ένα χαλαρωτικό  μπάνιο. Το πόση κούραση βγήκε, δεν περιγράφεται. Ας είναι καλά γι' αυτό τα κλειστά Τέμπη. Δεν λέω, με την παράκαμψη μπορεί να βλέπεις όμορφα μέρη, αλλά είναι στενή και κουραστική διαδρομή -σέρνω και το τρέιλερ, εξάλλου- και προσθέτει τουλάχιστον μία ώρα στο ταξίδι. Την άλλη μέρα νωρίς εγερτήριο, πρωινό σε γνωστό πλέον φούρνο και στην πίστα για προετοιμασία. Σιγά σιγά, από τρεις μοτοσυκλέτες μαζεύτηκαν δεκαπέντε και δύο αυτοκίνητα. Ο καιρός ηλιόλουστος...ακόμα έξω είμαι; Γρήγορα καβάλα στο R6 να δούμε τι ξεχάσαμε στην αποχή των δώδεκα μηνών! Οι εφτά πρώτοι γύροι ήταν διαφωτιστικοί. Μου θύμισαν: α) Γιατί πρέπει να γυμνάζεσαι και μάλιστα αρκετά αν θες να οδηγείς γρήγορα και να έχεις και διάρκεια. β) Ότι η στολή δεν ξεχειλώνει απεριόριστα και μερικά επιπλέον κιλά σε κάνουν να αισθάνεσαι ότι θα εκραγείς μέσα της. Παρόλα τα αρνητικά σημεία η χαρά της γρήγορης οδήγησης είναι κάτι που πρέπει όλοι κάποτε να νιώσουν. Δεν λέω τώρα για αδρεναλίνη και ενδορφίνες και άλλα πεζά και επιστημονικά δεδομένα. Αυτά προσπαθούν να ποσοτικοποιήσουν και να μετρήσουν κάτι που είναι καθαρά ανώτερο και έχει άμεση σχέση με τον ψυχισμό μας. Είναι αυτή η χιλιοειπωμένη αίσθηση της ελευθερίας και η ολοκληρωτική αφιέρωση σ'αυτό που κάνεις. Μία κατάσταση που ο άνθρωπος είναι στον "κόσμο του" και δεν υπάρχει τίποτα άλλο εκτός από αυτόν. Μία τρομερή ενέργεια και αίσθηση υπερπλήρωσης. Οι "ζωντανοί άνθρωποι" πάντα θα γοητεύονται από τα θέλγητρα της μηχανής και πάντα θα αναζητούν αυτό το "κάτι" είτε μέσα από την ταχύτητα, είτε μέσα από τα ταξίδια, είτε μέσα από τις μηχανόβιες παρέες τους. Αυτός είναι και ο βαθύτερος λόγος που οι άνθρωποι αποζητούν τις "παρέες", για να μοιραστούν και να κοινωνήσουνε  αυτό το συναίσθημα με όσους περισσότερους μπορούν. Κάτι που σε ενσωματώνει σε μία κάστα ανθρώπων που έχει δει πίσω από την "κουρτίνα" και αντίκρισε κάτι το διαφορετικό και συνάμα μαγευτικό!
Στοπ!!! φωνάζει ο σκηνοθέτης, το έχουμε το πλάνο; Το έχουμε γιατί προς το μεσημέρι έβαλα και την κάμερα στο κράνος για να δω ...τι πουλιά πιάνει. Έπιασε πάντως μυγάκια που έκαναν την παρθενική τους εμφάνιση στον κόσμο του θεάματος , με ένα σπλατς! και μάλλον ήταν και η τελευταία τους. Το συμπέρασμα είναι ότι ήταν σταθερή, άντεξε στα 200+ χιλ. και διαχειρίστηκε αρκετά καλά τις γρήγορες εναλλαγές φωτισμού, οπότε στην ευρωπαϊκή μου εξόρμηση δεν θα αντιμετωπίσει λογικά, κανένα πρόβλημα. Με αυτά όμως πέρασε η ώρα και έφτασε η άλλη της επιστροφής. Άντε να ξανακάνεις τον κύκλο στα Τέμπη. Υπομονή, τουλάχιστον θα έχω τις ωραίες αναμνήσεις στην επιστροφή, για να ξεγελάσω το χρόνο. Ας είναι μικρό το διάστημα ως την επόμενη επίσκεψη και αυτή τη φορά με παρέα!

Βαρέθηκα να φωτογραφίζομαι και να τρώω μόνος μου!!!