Δοκιμή της κάμερας στην πίστα

Το μοναχικό ταξίδι για την πίστα ξεκίνησε μια μέρα νωρίτερα, δηλ.στις 26 Απρ 2010. Άφιξη το βράδυ, ξεφόρτωμα στην πίστα και γραμμή για το ξενοδοχείο. Γρήγορη τακτοποίηση των λιγοστών πραγμάτων και γραμμή για φαγητό. Αφού απόλαυσα τον καλύτερο γύρο της πόλης, (σύμφωνα με τα λεγόμενα του Νίκου, που είναι φίλος και Σερραίος, κάτι θα ξέρει...) επιστροφή στο δωμάτιο για ένα χαλαρωτικό  μπάνιο. Το πόση κούραση βγήκε, δεν περιγράφεται. Ας είναι καλά γι' αυτό τα κλειστά Τέμπη. Δεν λέω, με την παράκαμψη μπορεί να βλέπεις όμορφα μέρη, αλλά είναι στενή και κουραστική διαδρομή -σέρνω και το τρέιλερ, εξάλλου- και προσθέτει τουλάχιστον μία ώρα στο ταξίδι. Την άλλη μέρα νωρίς εγερτήριο, πρωινό σε γνωστό πλέον φούρνο και στην πίστα για προετοιμασία. Σιγά σιγά, από τρεις μοτοσυκλέτες μαζεύτηκαν δεκαπέντε και δύο αυτοκίνητα. Ο καιρός ηλιόλουστος...ακόμα έξω είμαι; Γρήγορα καβάλα στο R6 να δούμε τι ξεχάσαμε στην αποχή των δώδεκα μηνών! Οι εφτά πρώτοι γύροι ήταν διαφωτιστικοί. Μου θύμισαν: α) Γιατί πρέπει να γυμνάζεσαι και μάλιστα αρκετά αν θες να οδηγείς γρήγορα και να έχεις και διάρκεια. β) Ότι η στολή δεν ξεχειλώνει απεριόριστα και μερικά επιπλέον κιλά σε κάνουν να αισθάνεσαι ότι θα εκραγείς μέσα της. Παρόλα τα αρνητικά σημεία η χαρά της γρήγορης οδήγησης είναι κάτι που πρέπει όλοι κάποτε να νιώσουν. Δεν λέω τώρα για αδρεναλίνη και ενδορφίνες και άλλα πεζά και επιστημονικά δεδομένα. Αυτά προσπαθούν να ποσοτικοποιήσουν και να μετρήσουν κάτι που είναι καθαρά ανώτερο και έχει άμεση σχέση με τον ψυχισμό μας. Είναι αυτή η χιλιοειπωμένη αίσθηση της ελευθερίας και η ολοκληρωτική αφιέρωση σ'αυτό που κάνεις. Μία κατάσταση που ο άνθρωπος είναι στον "κόσμο του" και δεν υπάρχει τίποτα άλλο εκτός από αυτόν. Μία τρομερή ενέργεια και αίσθηση υπερπλήρωσης. Οι "ζωντανοί άνθρωποι" πάντα θα γοητεύονται από τα θέλγητρα της μηχανής και πάντα θα αναζητούν αυτό το "κάτι" είτε μέσα από την ταχύτητα, είτε μέσα από τα ταξίδια, είτε μέσα από τις μηχανόβιες παρέες τους. Αυτός είναι και ο βαθύτερος λόγος που οι άνθρωποι αποζητούν τις "παρέες", για να μοιραστούν και να κοινωνήσουνε  αυτό το συναίσθημα με όσους περισσότερους μπορούν. Κάτι που σε ενσωματώνει σε μία κάστα ανθρώπων που έχει δει πίσω από την "κουρτίνα" και αντίκρισε κάτι το διαφορετικό και συνάμα μαγευτικό!
Στοπ!!! φωνάζει ο σκηνοθέτης, το έχουμε το πλάνο; Το έχουμε γιατί προς το μεσημέρι έβαλα και την κάμερα στο κράνος για να δω ...τι πουλιά πιάνει. Έπιασε πάντως μυγάκια που έκαναν την παρθενική τους εμφάνιση στον κόσμο του θεάματος , με ένα σπλατς! και μάλλον ήταν και η τελευταία τους. Το συμπέρασμα είναι ότι ήταν σταθερή, άντεξε στα 200+ χιλ. και διαχειρίστηκε αρκετά καλά τις γρήγορες εναλλαγές φωτισμού, οπότε στην ευρωπαϊκή μου εξόρμηση δεν θα αντιμετωπίσει λογικά, κανένα πρόβλημα. Με αυτά όμως πέρασε η ώρα και έφτασε η άλλη της επιστροφής. Άντε να ξανακάνεις τον κύκλο στα Τέμπη. Υπομονή, τουλάχιστον θα έχω τις ωραίες αναμνήσεις στην επιστροφή, για να ξεγελάσω το χρόνο. Ας είναι μικρό το διάστημα ως την επόμενη επίσκεψη και αυτή τη φορά με παρέα!

Βαρέθηκα να φωτογραφίζομαι και να τρώω μόνος μου!!!