Φωτογραφίες με…νόημα! (μέρος 2ο)

...Ξεκινάω το 2ο μέρος με μια φωτογραφία, που μια παρόμοιά της είχε τραβηχτεί πριν από δεκαοχτώ χρόνια περίπου, σε κάποιο άλλο μέρος και κάτω από άλλες συνθήκες. Αυτό που δεν άλλαξε, είναι οι άνθρωποι. Πάντα χαμογελαστοί και αισιόδοξοι.

Τώρα εδώ, τι να σχολιάσω. Όταν τη βλέπω μένω άναυδος. Χωρίς λόγια λοιπόν...

Στο προηγούμενο ταξίδι σαν μασκότ είχα μια μαϊμού, που ήρθε και φωτογραφηθήκαμε. Σ' αυτό πλησιάσαμε διακριτικά κάνοντας τις πάπιες, μια πάπια. Άραγε στο επόμενο τι θα είναι;

Αυτή η φωτογράφος που με καταδίωκε σε όλο το ταξίδι, αποδείχθηκε πολύ επίμονη. Εντούτοις, συνέλαβε μια οπτική περί τουρισμού σε μία και μόνο στάση. Εγώ το νου μου στο δρόμο και η συνεπιβάτης μου με το χέρι απλωμένο σαν κατάρτι να απαθανατίζει τοπία.Εύγε!

Παντού χωράει ένας ακόμα χαφιές. Που μάλιστα θα το κάνει και με ευχαρίστηση...

Με τον μπροστινό τύπο, μιλάγαμε όση ώρα περιμέναμε για να ανάψει το πράσινο φως, λόγω έργων στο δρόμο. Τότε πρόσεξα την πινακίδα του. Hell awaits!

Η είσοδος, για τον κλασσικό πλέον Αλπικό δρόμο. Αν και πληρώνεις 18 ευρώ, είναι αυτό που λέμε, πέρασμα ζωής.

Αυτή είναι η φάτσα όταν ανέβεις και κατέβεις τον Αλπικό δρόμο. Ικανοποίηση!

Αυτό είναι το τίμημα που πληρώνεις διασχίζοντάς τον! Άντε βρες συνεργείο, τώρα!

Ο Σάκης για μια ακόμη φορά δείχνει τις κορυφές που έχουν σειρά να κατακτηθούν!!! Το ταξίδι δεν τελειώνει ποτέ...

συνεχίζεται...

Φωτογραφίες με…νόημα! (μέρος 1ο)

Καθόμουνα τις προάλλες και κοιτούσα τις περσινές φωτογραφίες που τραβήξαμε οι  πέντε (εγώ και οι τέσσερις άγγελοι του…Μάκη) συνεργαζόμενοι φωτογράφοι, κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Το υπέροχο ήταν, πως το ταξίδι πέρασε κυριολεκτικά μπροστά από τα μάτια μου, για άλλη μια φορά. Ίσως, να ήταν και πιο περιεκτικό, μιας και η παρατήρηση των φωτογραφιών, αποκάλυψε και μια διαφορετική οπτική. Την οπτική του ατόμου που πίεζε το κουμπί της μηχανής.
Χωρίς άλλα περιττά τις μοιράζομαι με σένα. Αν ήσουν στο ταξίδι θα θυμηθείς τις στιγμές και θα χαμογελάσεις. Αν δεν ήσουν, μακάρι να σου δώσουν έστω και μια μικρή έμπνευση ή σκούντημα και να ζήσεις τις δικές σου παρόμοιες στιγμές.
Η πρώτη φωτογραφία, που μιλάει από μόνη της, δεν θα μπορούσε να είναι άλλη, από την ψυχρολουσία που δεχτήκαμε, μόλις κατεβήκαμε στην Ανκόνα.Δεν προλάβαμε να κάνουμε ούτε πενήντα μέτρα και “άνοιξαν” οι ουρανοί.

Σειρά έχει η πρώτη, που βγάλαμε σαν παρέα. Στην πρώτη στάση, με τη βροχή να μην έχει κόψει στο ελάχιστο, το κέφι δεν μας έχει εγκαταλείψει.  Το μπράβο πηγαίνει στις γυναίκες που στο παρθενικό τους μεγάλο-και στο εξωτερικό-ταξίδι δείχνουν απτόητες!

Επόμενη, μια που μου αρέσει πολύ. Επειδή κρατούσα την πορεία, λόγω gps και το μυαλό ασχολιόταν με τις πινακίδες στο δρόμο, δεν είχα την ευκαιρία, να απολαύσω τους φίλους μου σε σχηματισμό, σε συνδυασμό με τα όμορφα τοπία.

Μία από τις πολλές διαφορές που ανακάλυψα, ότι έχουμε σαν λαός με τους υπόλοιπους. Εμένα πάντως δεν το χωρούσε το μυαλό μου πως κατακαλόκαιρο στην Ελλάδα, περιμένοντας το καράβι για επιβίβαση, είναι απαραίτητο να είμαι ένστολος και με τις μπότες φορεμένες, παρακαλώ. (Δεν διακρίνεται ο γύρος σε ψωμάκι, το παγωτό και το μικρό εμφιαλωμένο.)

Άλλη μια τρομερή φωτογραφία. Διασχίζοντας τις Αυστριακές Άλπεις συναντήσαμε χιόνια που δεν έλεγαν να λιώσουν. Εκεί πρόσεχα το δρόμο μην είναι παγωμένος, εδώ μετά βλέποντας τη φωτογραφία αναρωτήθηκα, πως κρατιόταν όλο αυτό το χιόνι έτσι και δεν ήρθε στα κεφάλια μας.
 
Μια εικόνα που συνοψίζει το νόημα των ταξιδιών. Να χάνεσαι μέσα σε άγνωστα, πανέμορφα τοπία, παρέα με κάποιον που αγαπάς. Και ο δρόμος να ισιώνει, να στρίβει και να μην τελειώνει. Χρόνος δεν υπάρχει, οι αισθήσεις πλήρεις!

Ακολουθεί μια “περίεργη” φωτογραφία. Κι αυτό γιατί ακόμα δεν ξέρω τι ακριβώς προσπαθούσα να κάνω. Γελάω όμως συνεχώς όταν τη βλέπω, γιατί μου θυμίζει βαρύ ζεϊμπέκικο. Που, στο Τρέντο! Για όνομα του Θεού!… Όπα!!!

Άλλη μία, από τις διαφορές των λαών που έλεγα πιο πάνω.Γι’ αυτούς είναι πολύ φυσιολογικό, για μένα ακατανόητο. Δεν μπορώ σε άδειο δρόμο, να πηγαίνω με πενήντα χιλιόμετρα και πίσω από φορτηγό. Στην άκρη!

Μετά από αυτή τη λήψη κανένας πια δεν τόλμησε να τον ξανααμφισβητήσει. Στη συνέχεια φύγαμε, για να αγοράσει καινούργιο παντελόνι.

Μία τώρα, τελείως αναπάντεχη. Ενώ οι γυναίκες στήνονται για μια τυπική πόζα, τους δίνεται η οδηγία να κάνουν κάτι διαφορετικό, όχι τα ίδια και τα ίδια βρε παιδί μου! Αρχίζουν λοιπόν να γελούν, να χορεύουν, να ανοιγοκλείνουν χέρια και διάφορα τέτοια. Ξάφνου από το πουθενά πετάγεται ένας Ιταλός (έξω καρδιά) και συμμετέχει και ο ίδιος. Αυτό ήταν, ΚΛΙΚ!

συνεχίζεται…

Ήλιος με...δόντια

Θα ήταν έγκλημα-το λιγότερο-αν άφηνα τέτοια μέρα όπως η σημερινή να περάσει και να μην βγω μια μικρή βόλτα, έτσι για ξεμούδιασμα! Η μέρα είχε κάτι το ανοιξιάτικο και ήταν καθ' όλα υπέροχη. Αφού τελείωσα με τις πρωινές οικογενειακές υποχρεώσεις και ένα καταπληκτικό γεύμα αργότερα, αποφάσισα να φύγω μόνος μου μια μικρή βόλτα προς τα χωριά της Λ. Πλαστήρα.
Πέρα από την διασκέδαση που συνοδεύει τέτοιες εξορμήσεις, ένας δεύτερος λόγος ήταν για να δοκιμάσω την νέα μου, τουριστική ζελατίνα την MRA Vario Touring. Επίσης προ ημερών είχα τοποθετήσει, σε αντικατάσταση της πλαστικής, την αλουμινένια φτερωτή (του Muzzy), που βρίσκεται πίσω από το ψυγείο. Όπως επίσης και το TRE για Hayabusa.
Ευκαιρία λοιπόν για δοκιμή.
Η ζελατίνα βοηθάει πραγματικά.

Διακρίνεται καθαρά η ζελατίνα με την αεροτομή.

Η εκγύμναση των τραπεζοειδών μυών μετά τα 150χλμ/ώρα σταμάτησε και με αφήνει ανενόχλητο πλέον να απολαμβάνω τη βόλτα μου. Αν και οι δρόμοι μας προσφέρουν πληθώρα κραδασμών αυτή δεν έκανε  κιχ!
Η φτερωτή δουλεύει σαν να βρισκόταν εκεί από πάντα, αθόρυβα και υποδειγματικά. Μένει τώρα να της κάνω μια γερή δοκιμή, μέσα στην πόλη και με κίνηση.

Και λίγο χιόνι!

 Όσο για το TRE, πράγματι υπάρχει μια αντιληπτή διαφορά στην απόκριση του γκαζιού. Ίσως οι Ιάπωνες να έπρεπε να το συμπεριλάβουν στην κανονική έκδοση της μοτοσυκλέτας.

Δαγκωτό και πίσω τα Άγραφα. Ομορφιές!

Όσο για τη βόλτα...το δαγκώσαμε και πάλι. Εντάξει δεν ήταν και πολύ, αλλά όσο ανέβαινα σε ύψος, το κρύο γινόταν και πιο έντονο.
Καλά στις Άλπεις με διπλάσιο υψόμετρο, γιατί μου φαινόταν πιο ζεστά;