Τρέξτε στας εξοχάς

Ο μοτοσυκλετιστής είναι, όπως τα σαλιγκάρια, αλλά για το στεγνό. Είναι να μη δούμε καλή μέρα, για να βρούμε αφορμή να ξεμυτίσουμε...τουλάχιστον, όσοι ακόμα το κάνουν. Αφού είναι γνωστό, πως ο καναπές έχει μεγάλα χέρια και όταν θες να βρεις μια δικαιολογία, για να μην κάνεις κάτι, είναι το μόνο εύκολο!
Η σημερινή βόλτα, έγινε προς τη Λ. Σμοκόβου. Λίγο ο ήλιος που κάνει δοκιμαστικές εμφανίσεις, λίγο τα πρώτα δένδρα που ανθίζουν, σιγά σιγά περνάει το μήνυμα ότι ο καιρός βελτιώνεται και είναι ό,τι καλύτερο για εμάς να απολαύσουμε τη μηχανή, τη βόλτα, την παρέα ή τον καφέ μας.
Στη διαδρομή είχε αρκετό αέρα, ενώ τα σύννεφα ήταν αναποφάσιστα, για το αν θα μείνουν πάνω μας ή θα προχωρήσουν. Τελικά και φωτογραφίες τράβηξα και η κουβέντα στην καφετέρια, με θέα τη λίμνη ήταν εποικοδομητική.

 

Αυτό που πρόσεχα περισσότερο στη βόλτα ήταν η αίσθηση που προσφέρουν οι νέες μανέτες και η γκαζιέρα. Τελικά όλα δουλεύουν αρμονικά και με χαροποιεί το γεγονός ότι γίνονται μικροβελτιώσεις, που πραγματικά κάνουν τη διαφορά και είναι και φθηνές!!!

Κάποιες φωτογραφίες ακόμα εδώ. Άντε να αυξήσουμε τις εξορμήσεις εκτός πόλεως και να χαρούμε τις ατέλειωτες διαδρομές που είναι δίπλα μας!!!

Α, ρε μεγαλεία...!!!

Ήρθαν σήμερα με πτήση α' θέσης, οι μανέτες. Έχουν αγωνιστική, κοντή και χρυσή εμφάνιση. Το φινίρισμά τους εξαιρετικό και αυτό που μένει να δω είναι και την αντοχή τους στο χρόνο. Η ποιότητά τους πάντως(ανοδιομένο αλουμίνιο 7075) σε προδιαθέτει για μακρόχρονη σχέση. Η τοποθέτησή τους είναι από τις δουλειές που διαρκούν μέχρι δέκα λεπτά, εκτός κι αν καθαρίζεις σαν και μένα από τρεις φορές την κάθε βίδα, οπότε κρατάει είκοσι. Παρακάτω, το πριν, το μετά και μία το τι βλέπει ο αναβάτης.

 

 

Οι αλκυόνες έφυγαν...

Μιλάμε ότι ο καιρός μας έχει "γονατίσει", μοτοσυκλετιστικά τουλάχιστον.
Μόλις είδα λοιπόν αυτό το μικρό παράθυρο στις 9 Φεβ πήρα τη φωτογραφική και καβάλησα...
Βέβαια δεν ήταν το μόνο που πήρα. Έβγαλα  από τη ντουλάπα, τα ξεχασμένα χειμωνιάτικα γάντια και έβαλα όλες τις θερμοεπενδύσεις στις  "κορντούρες", πάνω και κάτω. Αφού τα χρυσοπληρώσαμε, τί τα κρατάμε στιβαγμένα; Εξάλλου σκέφτηκα, πως είναι μία καλή δοκιμασία για το επερχόμενο ταξίδι στις Άλπεις, που ξέρεις τι γίνεται...
Αν και ο ήλιος από το πρωί, προσπαθούσε φιλότιμα να μας ζεστάνει, το θερμόμετρο στις 10:00, έδειχνε μόνο 3c πάνω από το  μηδέν. Καιρός για βόλτα...
Η αλήθεια είναι ότι το μοναδικό μελανό σημείο στη βόλτα, ήταν τα μελανιασμένα δάχτυλα. Ήταν το μόνο σημείο που υπόφερε και τώρα κατάλαβα, στις ιστοσελίδες που επισκέπτομαι, γιατί οι φίλοι μας στην άλλη πλευρά του ωκεανού, σχολιάζουν για θερμαινόμενα γκριπ τιμονιού και θερμαινόμενα μπουφάν. Τόσες φωτογραφίες δημοσίευσαν από τα ταξίδια τους, ντροπή να μην έχω και 'γώ καμμία. Η δυσκολία στη βόλτα ήταν στα κομμάτια του δρόμου, που δεν τα έβλεπε ο ήλιος και είχαν πάγο, ακριβώς πάνω στη στροφή. Εκεί τα χρειάστηκα...ευτυχώς σιγά-σιγά, με προσοχή έφτασα ψηλά στη ράχη του βουνού για μερικές φωτογραφίες και "ανάσες ηρεμίας και απομόνωσης". Τρομερή ησυχία, καθώς κουνάς τα χέρια σαν τρόφιμος τρελοκομείου πριν τη δόση του, για να ξανανιώσεις το αίμα στα δάχτυλα.
Ο δρόμος μας περιμένει όλους, εσύ τί περιμένεις;

Όταν βρέχει...

Δουλειά δεν είχε ο διάολος...έλεγαν οι παλιότεροι. Εγώ που είμαι πιο μοντέρνος λέω και το εξής: Αν έχεις αρκετή ώρα στην διάθεσή σου να σκοτώσεις και έχεις σύμμαχο τον καιρό (τι αναμνήσεις φέρνει τώρα αυτό!!), μάλλον δεν θα αφήσεις τη μηχανή για πολλή ώρα ήσυχη. Έτσι και εγώ για μια εβδομάδα τώρα που με έχανες, που με έβρισκες στο γκαράζ με τη μηχανή λυμένη και να μαστορεύω. Αυτά που πείραξα ήταν το φιλτροκούτι οι καθρέπτες και η γκαζιέρα.
Το εύκολο πρώτα: Αλλάχτηκε η γκαζιέρα με μία από R1 μοντ. '04. Αυτό που κέρδισα ήταν ότι ενώ πριν γυρνούσες και γυρνούσες το γκριπ, τώρα με την μισή και ούτε κίνηση, το γκάζι είναι τέρμα ανοιχτό! Ακούγεται λίγο επικίνδυνο, αλλά δεν είναι. Είναι αυτό που εξαρχής θα έπρεπε να είχε το Busa και είναι να απορείς γιατί οι Ιάπωνες δεν το βάζουν.
Το δύσκολο: Ανοίχτηκε το φιλτροκούτι και αφαιρέθηκε μια βαλβίδα και η μικρή "καταπακτή" που έλεγχε, για μείωση της ροής των αερίων. Επίσης μετακινήθηκε σε άλλη θέση ένας αισθητήρας που βρισκόταν εντός του κουτιού και λόγω θερμοκρασίας "μπέρδευε", σε κίνηση μέσα σε πόλη. Βελτιώθηκαν και οι δύο αεραγωγοί, γιατί από τη μάνα τους αφήνουν κάποια κενά και δεν εισέρχεται όλος ο αέρας στο κουτί (λες γι' αυτό δεν ανέβαζε εύκολα στα 290);
Και τέλος το ωραίο: Δεν βλέπω πια τους αγκώνες μου στα καθρεπτάκια. Τοποθετήθηκαν αποστάτες και επιτέλους υπάρχει ορατότητα και προς τα πίσω.
Σε δοκιμαστική βόλτα που έκανα, υπάρχει όντως βελτίωση στην απόκριση και περιμένω τώρα απλά τον καιρό να βελτιωθεί για να το πάμε και κανένα ταξιδάκι. Αυτό βέβαια, αφού τεντώσω και την αλυσίδα που είναι χαλαρή.
Δουλειά δεν είχε ο διάολος...

Τα καλούδια

Έφτασε σήμερα (ενώ παραγγέλθηκε στις 28 Ιανουαρίου 2010) από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού η τάπα του ρεζερβουάρ. Αυτό που την ξεχωρίζει από την μαμίσια είναι, ότι είναι ανοδιομένη, μαύρη από ελαφρύ κράμα αλουμινίου και δεν χρειάζεται κλειδί. Κόστισε μαζί με τα μεταφορικά 28€, όταν η αγορά της από ελληνικό κατάστημα έχει 135€ (τί είπες τώρα!!!)

Φυσικά αναμένονται και άλλα εξαρτήματα, (ήταν να μην ξεμπλοκάρει η κάρτα για τις αγορές...τώρα ποιός με πιάνει...)
Περισσότερες φωτογραφίες με την τοποθέτησή τους επί της μηχανής.