Ένας από την παρέα ήταν σίγουρα Άγγλος, αλλά ξεχάσαμε να του πούμε για τη βασική διαφορά στην οδήγηση στην Ευρώπη.
Δεν ξέρω αλλά την βλέπω και σκέφτομαι τον εαυτό μου μετά από χρόνια, να τη δείχνει στα εγγόνια του και να λέει ιστορίες. Λίγο μελαγχολική βέβαια, αλλά θα λέω "...το έκανα!"
Ο Θεός βοηθάει τους μη έχοντες μυαλό, αυτό είναι γνωστό. Εμείς το επιβεβαιώσαμε όταν στα 2256μ ανεβήκαμε με κοντομάνικα και ευτυχώς έβγαλε λίγο ήλιο και επιζήσαμε για να το διηγούμαστε!.
Να είχα και εγώ μια τέτοια δασκάλα. Πάντως μπράβο της γιατί αν και μας είδε όλους μαζί, προσφέρθηκε από μόνη της και με χαμόγελο να μας βγάλει φωτογραφία.
Για τους ανθρώπους που αγαπάνε τον τόπο τους και τον προστατεύουν. Αλλά επίσης βλέπουν και μπροστά και τον αξιοποιούν για τους ίδιους και τα παιδιά τους.
Οι δύο ηρωίδες. Αν και νέες στα ταξίδια, δεν διαμαρτυρήθηκαν καθόλου! Είχαν υπομονή και δείξανε κατανόηση.
Σε τσάκωσα! Ένας Αυστριακός κώλος...
Κούκου! Πάντα φυλάω μια έκπληξη! Ίσως να είμαστε και οι μοναδικοί που γελούσαν και κάνανε πλάκες στην Αυστρία.
Πάντα κάποιοι περίμεναν κάποιους(πάνω από τις μηχανές τους) για να ξεκινήσει η περιήγηση και να βρούμε κανένα καλό εστιατόριο ή καφετέρια.
Πρώτα φεύγει η ψυχή και μετά το χούι.Από την πρώτη επίσκεψη το είχα καημό να ανέβω στο καμπαναριό. Αυτή τη φορά σε όποια πόλη και αν πήγα δεν άφησα ούτε ένα που να μην ανέβω. Ά ρε Κουασιμόδε, μόνο εγώ σε καταλαβαίνω!
Το καθημερινό πρωινό ξεβράκωμα πριν από κάθε αναχώρηση. Οι ξένοι έμειναν
εντυπωσιασμένοι από το ελληνικό κάλλος.
Κάθε στροφή και καταρράκτης, με βουνά, κοιλάδες, δάση, κλπ. κλπ.
Η πλάκα ήταν δεδομένη και συνεχόμενη. Όλοι γελούσαμε, εκτός από αυτόν που δεν έπιανε το αστείο...
Μαθήματα οδήγησης άνευ διδασκάλου. Στο συγκεκριμένο μελετάει τα αποτελέσματα της φυγόκεντρου δυνάμεως στο πίσω ελαστικό, χωρίς τη μετατόπιση του άνω τμήματος του κορμού!
Η παρέα σε αυθόρμητη πόζα. Ναι καλά...
Ο κόσμος δεν χωράει τα όνειρά μας!
Αυτός είναι που χωράει στην παλάμη μας!
Ήμουν έτοιμος να χτυπήσω το Enter, για να δημοσιεύσω την ανάρτηση, όταν είχα αυτή την τελευταία αποκάλυψη. Οι πιο πολλές φωτογραφίες που μου αρέσουν δεν είναι τελικά τα τοπία που είδαμε, αλλά τα χαμόγελα της παρέας και ότι ζήσαμε-μοιραστήκαμε εκεί έξω. Θα τολμήσω να προσθέσω στο γνωστό:"...αυτό που μετράει είναι το ταξίδι...", το"...αλλά και το πλήρωμά σου..."
Δεν ξέρω αλλά την βλέπω και σκέφτομαι τον εαυτό μου μετά από χρόνια, να τη δείχνει στα εγγόνια του και να λέει ιστορίες. Λίγο μελαγχολική βέβαια, αλλά θα λέω "...το έκανα!"
Ο Θεός βοηθάει τους μη έχοντες μυαλό, αυτό είναι γνωστό. Εμείς το επιβεβαιώσαμε όταν στα 2256μ ανεβήκαμε με κοντομάνικα και ευτυχώς έβγαλε λίγο ήλιο και επιζήσαμε για να το διηγούμαστε!.
Να είχα και εγώ μια τέτοια δασκάλα. Πάντως μπράβο της γιατί αν και μας είδε όλους μαζί, προσφέρθηκε από μόνη της και με χαμόγελο να μας βγάλει φωτογραφία.
Για τους ανθρώπους που αγαπάνε τον τόπο τους και τον προστατεύουν. Αλλά επίσης βλέπουν και μπροστά και τον αξιοποιούν για τους ίδιους και τα παιδιά τους.
Οι δύο ηρωίδες. Αν και νέες στα ταξίδια, δεν διαμαρτυρήθηκαν καθόλου! Είχαν υπομονή και δείξανε κατανόηση.
Σε τσάκωσα! Ένας Αυστριακός κώλος...
Κούκου! Πάντα φυλάω μια έκπληξη! Ίσως να είμαστε και οι μοναδικοί που γελούσαν και κάνανε πλάκες στην Αυστρία.
Πάντα κάποιοι περίμεναν κάποιους(πάνω από τις μηχανές τους) για να ξεκινήσει η περιήγηση και να βρούμε κανένα καλό εστιατόριο ή καφετέρια.
Πρώτα φεύγει η ψυχή και μετά το χούι.Από την πρώτη επίσκεψη το είχα καημό να ανέβω στο καμπαναριό. Αυτή τη φορά σε όποια πόλη και αν πήγα δεν άφησα ούτε ένα που να μην ανέβω. Ά ρε Κουασιμόδε, μόνο εγώ σε καταλαβαίνω!
Το καθημερινό πρωινό ξεβράκωμα πριν από κάθε αναχώρηση. Οι ξένοι έμειναν
εντυπωσιασμένοι από το ελληνικό κάλλος.
Κάθε στροφή και καταρράκτης, με βουνά, κοιλάδες, δάση, κλπ. κλπ.
Η πλάκα ήταν δεδομένη και συνεχόμενη. Όλοι γελούσαμε, εκτός από αυτόν που δεν έπιανε το αστείο...
Μαθήματα οδήγησης άνευ διδασκάλου. Στο συγκεκριμένο μελετάει τα αποτελέσματα της φυγόκεντρου δυνάμεως στο πίσω ελαστικό, χωρίς τη μετατόπιση του άνω τμήματος του κορμού!
Η παρέα σε αυθόρμητη πόζα. Ναι καλά...
Ο κόσμος δεν χωράει τα όνειρά μας!
Αυτός είναι που χωράει στην παλάμη μας!
Ήμουν έτοιμος να χτυπήσω το Enter, για να δημοσιεύσω την ανάρτηση, όταν είχα αυτή την τελευταία αποκάλυψη. Οι πιο πολλές φωτογραφίες που μου αρέσουν δεν είναι τελικά τα τοπία που είδαμε, αλλά τα χαμόγελα της παρέας και ότι ζήσαμε-μοιραστήκαμε εκεί έξω. Θα τολμήσω να προσθέσω στο γνωστό:"...αυτό που μετράει είναι το ταξίδι...", το"...αλλά και το πλήρωμά σου..."
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου