Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2012
Τρίτη 4 Σεπτεμβρίου 2012
Τετάρτη 20 Ιουνίου 2012
Παρασκευή 8 Ιουνίου 2012
Κυριακή 6 Μαΐου 2012
Δευτέρα 9 Απριλίου 2012
MOTOGP
Για να βλέπουμε το MOTOGP ΕΛΕΥΘΕΡΑ υπάρχουν οι παρακάτω διευθύνσεις.
http://www.usagoals.com/motorsports.html
και
http://www.sportlemon.tv/v-4/
http://www.usagoals.com/motorsports.html
και
http://www.sportlemon.tv/v-4/
Σάββατο 17 Μαρτίου 2012
Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2012
Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012
Αγγελίες
Ζητείται άνδρας μεταξύ 25 με 35, καθαρός, εχέμυθος για σύναψη σχέσεως με σκοπό το γάμο. Πρέπει να γνωρίζει έντο απαραιτήτως. Μαρία τηλ.699699696
Ζητείται άνδρας με γνώσεις μηχανικού και να μπορεί να ξεσκατώνει σε κάτω από 1 λεπτό.
Να κρατάει χρόνο και να νανουρίζει.
Να αλλάζει τακάκια και να ταίζει συγχρόνως.
Άννα τηλ.6987966969
Ζητείται άνδρας με γνώσεις μηχανικού και να μπορεί να ξεσκατώνει σε κάτω από 1 λεπτό.
Να κρατάει χρόνο και να νανουρίζει.
Να αλλάζει τακάκια και να ταίζει συγχρόνως.
Άννα τηλ.6987966969
Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2012
Ανκόνα - Βενετία
“Για την Κατερίνα.
Που να μη μένεις μόνο σε νοερά ταξίδια…”
Ο καμαρότος μας ξύπνησε, εμείς σηκωθήκαμε, φτιάξαμε τις αποσκευές, ντυθήκαμε, πήγαμε για καφέ. Aνακοίνωση “…να ετοιμάζεστε για αποβίβαση…”, κάτω στο αμπάρι, αναμονή, άνοιγμα της ράμπας…επιτέλους…ανασαίνω!
Και είναι ανάσα ζωής, ελευθερίας, είμαι στη δική μου “γη της επαγγελίας”, στη γη που περίμενα ένα χρόνο για να κυλίσω τους τροχούς μου και που σχεδίαζα όλες τις νύχτες που προηγήθηκαν μερικές φορές μέχρι και πολύ αργά. Γι’ αυτό και όλα περνούσαν σε γρήγορη κίνηση από μπροστά μου μέχρι την ώρα που θα πατήσω τη μίζα. Ήθελα να βγω στο δρόμο όσο το δυνατόν γρηγορότερα και να φτάσω στα μέρη που ονειρευόμουν. Και αυτή τη φορά δεν είχαμε βροχή, όπως την τελευταία φορά. Κάτι είναι κι αυτό!
Για την ακρίβεια έχει ζέστη, αλλά πάνω στη μηχανή θα δουλέψει ο “εξαερισμός”. Αφήνουμε πίσω μας το γνωστό πλέον λιμάνι της Ανκόνα και σε λίγο ανεφοδιαζόμαστε. Μέχρι αυτή την πρώτη στάση είναι ξεκάθαρο ότι οι ενδοεπικοινωνία μεταξύ μηχανών γίνεται με πολλές διακοπές, ενώ με την συνοδηγό μου θα πρέπει να γυρνάω το κεφάλι αριστερά όταν μιλάω για να με ακούει!!! Τεχνολογία βρε παιδί μου!
Δεν βαριέσαι… το μάτι ελέγχει συνεχώς το gps και τις πινακίδες γιατί τώρα ψάχνει για το χωριό του Rossi. Όχι θα άφηνα τέτοια ευκαιρία. Σε λίγο διασχίζουμε τους μικρούς του δρόμους και φυσικά σταματάμε στην επίσημη λέσχη του. Το τι προσκύνημα έπεσε απ’ έξω δεν λέγεται. Μέσα στη λέσχη κοιτούσα τα προσωπικά του αντικείμενα, κράνη, στολές, γάντια, τέτοια πράγματα. Λέω δεν γίνεται, θα πάρω για τους γιους μου αναμνηστικά μπλουζάκια να κυκλοφορούμε όλοι μαζί…ασορτί.
Τελειώνοντας από εκεί διαβήκαμε την άλλη πόρτα που ήταν κολλητά και μπήκαμε στην ομώνυμη πιτσαρία. Λίγο η ζέστη, λίγο η πείνα, λίγο το ότι είχε αγώνα gp και μάλιστα Ιταλικό εκεί κοντά, το στρώσαμε για φαί και παρακολούθηση.
Ο αγώνας είχε και το εξής επακόλουθο. Στο δρόμο από την Μπολόνια μέχρι και την Βενετία γινόταν χαμός από ομάδες μηχανόβιων που είχαν πάει στον αγώνα και που μάλλον δεν ήταν ιδιαίτερα χαρούμενοι αφού δεν κέρδισε το “αστέρι” τους. Πάντως η ποικιλία σε μάρκες, μοντέλα, σχέδια και χρώματα ήταν απερίγραπτη. Να και ένα άθλημα εκτός ποδοσφαίρου που κάνει τους ανθρώπους να βγαίνουν στους δρόμους. Αυτά στη γείτονα χώρα έτσι; Μην μπερδευόμαστε !
Μετά από αρκετή ώρα πάνω στη σέλα και ένα ακόμα γέμισμα, η ταμπέλα μάς δείχνει ότι φτάσαμε στο Μέστρε. Σε λίγο θα αφήναμε τα πράγματα στο ξενοδοχείο και θα πηγαίναμε με τουριστική περιβολή στη Βενετία. Την πόλη που όλοι γνωρίζουν από ταινίες, από βιβλία ή περιοδικά και που όλοι οι ερωτευμένοι θέλουν να μπουν σε μια γόνδολα και να περιπλανηθούν στα υδάτινα δρομάκια της.
Εμείς περπατήσαμε στα σοκάκια ανάμεσα στα κανάλια παρατηρώντας κτίρια, μνημεία, δρόμους και ανθρώπους προσπαθώντας να οσμιστούμε το ιδιαίτερο άρωμα της και βγάζοντας φωτογραφίες. Αργότερα καθίσαμε σε μια μεγάλη λιθόστρωτη πλατεία για να απολαύσουμε τις σπεσιαλιτέ της πόλης.
Κάπου εκεί ήταν που γούρλωσαν τα μάτια μου, όταν πέρασαν από μπροστά μου “τα περήφανα γηρατειά”. Ένας ηλικιωμένος δηλαδή μεταξύ πενήντα και εξήντα χρονών, μόνο που περπατούσε πάνω σε γόβες “στιλέτο”, με μίνι φούστα, τσαντάκι στον ώμο και μακιγιάζ που θα ζήλευε και ο Λάκης Γαβαλάς! Και άνετος σαν νοικοκυρά σε λαϊκή.
Πολιτισμός, αλλά όχι και έτσι.
Η μέρα τελειώνει με επιστροφή στο ξενοδοχείο και κλείσιμο μέσω Booking.com του καταλύματος της επομένης.
Καληνύχτα…
Που να μη μένεις μόνο σε νοερά ταξίδια…”
Ο καμαρότος μας ξύπνησε, εμείς σηκωθήκαμε, φτιάξαμε τις αποσκευές, ντυθήκαμε, πήγαμε για καφέ. Aνακοίνωση “…να ετοιμάζεστε για αποβίβαση…”, κάτω στο αμπάρι, αναμονή, άνοιγμα της ράμπας…επιτέλους…ανασαίνω!
Και είναι ανάσα ζωής, ελευθερίας, είμαι στη δική μου “γη της επαγγελίας”, στη γη που περίμενα ένα χρόνο για να κυλίσω τους τροχούς μου και που σχεδίαζα όλες τις νύχτες που προηγήθηκαν μερικές φορές μέχρι και πολύ αργά. Γι’ αυτό και όλα περνούσαν σε γρήγορη κίνηση από μπροστά μου μέχρι την ώρα που θα πατήσω τη μίζα. Ήθελα να βγω στο δρόμο όσο το δυνατόν γρηγορότερα και να φτάσω στα μέρη που ονειρευόμουν. Και αυτή τη φορά δεν είχαμε βροχή, όπως την τελευταία φορά. Κάτι είναι κι αυτό!
Για την ακρίβεια έχει ζέστη, αλλά πάνω στη μηχανή θα δουλέψει ο “εξαερισμός”. Αφήνουμε πίσω μας το γνωστό πλέον λιμάνι της Ανκόνα και σε λίγο ανεφοδιαζόμαστε. Μέχρι αυτή την πρώτη στάση είναι ξεκάθαρο ότι οι ενδοεπικοινωνία μεταξύ μηχανών γίνεται με πολλές διακοπές, ενώ με την συνοδηγό μου θα πρέπει να γυρνάω το κεφάλι αριστερά όταν μιλάω για να με ακούει!!! Τεχνολογία βρε παιδί μου!
Δεν βαριέσαι… το μάτι ελέγχει συνεχώς το gps και τις πινακίδες γιατί τώρα ψάχνει για το χωριό του Rossi. Όχι θα άφηνα τέτοια ευκαιρία. Σε λίγο διασχίζουμε τους μικρούς του δρόμους και φυσικά σταματάμε στην επίσημη λέσχη του. Το τι προσκύνημα έπεσε απ’ έξω δεν λέγεται. Μέσα στη λέσχη κοιτούσα τα προσωπικά του αντικείμενα, κράνη, στολές, γάντια, τέτοια πράγματα. Λέω δεν γίνεται, θα πάρω για τους γιους μου αναμνηστικά μπλουζάκια να κυκλοφορούμε όλοι μαζί…ασορτί.
Τελειώνοντας από εκεί διαβήκαμε την άλλη πόρτα που ήταν κολλητά και μπήκαμε στην ομώνυμη πιτσαρία. Λίγο η ζέστη, λίγο η πείνα, λίγο το ότι είχε αγώνα gp και μάλιστα Ιταλικό εκεί κοντά, το στρώσαμε για φαί και παρακολούθηση.
Ο αγώνας είχε και το εξής επακόλουθο. Στο δρόμο από την Μπολόνια μέχρι και την Βενετία γινόταν χαμός από ομάδες μηχανόβιων που είχαν πάει στον αγώνα και που μάλλον δεν ήταν ιδιαίτερα χαρούμενοι αφού δεν κέρδισε το “αστέρι” τους. Πάντως η ποικιλία σε μάρκες, μοντέλα, σχέδια και χρώματα ήταν απερίγραπτη. Να και ένα άθλημα εκτός ποδοσφαίρου που κάνει τους ανθρώπους να βγαίνουν στους δρόμους. Αυτά στη γείτονα χώρα έτσι; Μην μπερδευόμαστε !
Μετά από αρκετή ώρα πάνω στη σέλα και ένα ακόμα γέμισμα, η ταμπέλα μάς δείχνει ότι φτάσαμε στο Μέστρε. Σε λίγο θα αφήναμε τα πράγματα στο ξενοδοχείο και θα πηγαίναμε με τουριστική περιβολή στη Βενετία. Την πόλη που όλοι γνωρίζουν από ταινίες, από βιβλία ή περιοδικά και που όλοι οι ερωτευμένοι θέλουν να μπουν σε μια γόνδολα και να περιπλανηθούν στα υδάτινα δρομάκια της.
Εμείς περπατήσαμε στα σοκάκια ανάμεσα στα κανάλια παρατηρώντας κτίρια, μνημεία, δρόμους και ανθρώπους προσπαθώντας να οσμιστούμε το ιδιαίτερο άρωμα της και βγάζοντας φωτογραφίες. Αργότερα καθίσαμε σε μια μεγάλη λιθόστρωτη πλατεία για να απολαύσουμε τις σπεσιαλιτέ της πόλης.
Κάπου εκεί ήταν που γούρλωσαν τα μάτια μου, όταν πέρασαν από μπροστά μου “τα περήφανα γηρατειά”. Ένας ηλικιωμένος δηλαδή μεταξύ πενήντα και εξήντα χρονών, μόνο που περπατούσε πάνω σε γόβες “στιλέτο”, με μίνι φούστα, τσαντάκι στον ώμο και μακιγιάζ που θα ζήλευε και ο Λάκης Γαβαλάς! Και άνετος σαν νοικοκυρά σε λαϊκή.
Πολιτισμός, αλλά όχι και έτσι.
Η μέρα τελειώνει με επιστροφή στο ξενοδοχείο και κλείσιμο μέσω Booking.com του καταλύματος της επομένης.
Καληνύχτα…
Παρασκευή 6 Ιανουαρίου 2012
Εν αρχή…
Για τους φίλους στην Κύπρο…
Το μάτι άνοιξε, έστω και απρόθυμα. Μόνο το ένα. Δεν υπήρχε εξάλλου λόγος για να ανοίξει και το άλλο, αφού και αυτό έφτανε για να μου επιβεβαιώσει αυτό που υποψιαζόμουν εδώ και ώρα. Ήταν ακόμα χαράματα.
Ήταν ακόμα πολύ νωρίς για αυτό που ήθελα να κάνω. Αυτό που σχεδίαζα εδώ και ένα χρόνο. Αυτό το μούδιασμα όμως στο στομάχι δεν έλεγε να μ’ αφήσει. Όχι, όχι δεν ήταν κάτι σαν ασθένεια. Ήταν το μούδιασμα της ανυπομονησίας. Σήμερα είναι η μέρα που αφήνω πίσω την καθημερινότητα, τις φροντίδες, τις έγνοιες, τις σκοτούρες και ξεκινώ να ζήσω δύο εβδομάδες περίπου, ανέμελα και κοιτώντας μπροστά, προς τον ορίζοντα, εκεί που χάνεται –έτσι νομίζουμε!- ο δρόμος.
Εγερτήριο λοιπόν! πρωινό και πλούσιο μάλιστα. Η οδήγηση απαιτεί θερμίδες, πολλές θερμίδες. Μετά απ’ αυτό σειρά έχει η λίστα με τα πράγματα και οι βαλίτσες. Όσο πιο προσεκτικά, γεμίζουν και αυτές με ρούχα, πιστολάκια μαλλιών, παπούτσια για περπάτημα, παπούτσια για το βράδυ, παπούτσια για μπάνιο. Την πιάσατε την ιδέα. Διπλός έλεγχος για να είμαστε ήσυχοι και μετά τριπλός γιατί το διαολάκι δίπλα μου μου βάζει ιδέες πως κάτι ξέχασα.
Αμάν πια, τέλος! όχι άλλο άγχος! και κάτι να ξέχασα το αγοράζω από το εξωτερικό.
Δυνατή μουσική λοιπόν στο στέρεο μέχρι να ντυθούμε γιατί πρέπει να ξεκινήσουμε και καμιά φορά. Κατέβασμα στο δρόμο των αποσκευών και φόρτωμα των μηχανών. Ανέβασμα και κλείδωμα του σπιτιού και ξανά κάτω στο δρόμο για να καβαλήσουμε…Βρε καλώς τον Μέρφι, πως από ‘δω; Με άλλα λόγια οι ενδοεπικοινωνίες δεν δούλευαν μεταξύ των μηχανών αλλά μόνο μεταξύ αναβάτη-συνεπιβάτη. Δεν βαριέσαι θα τις ρυθμίσουμε στο καράβι.
Φέτος περνώντας από την Καλαμπάκα δεν έχει την καθιερωμένη στάση, αφού είμαστε μόνο δύο μηχανές και δεν περιμένουμε άλλους φίλους από μακριά. Γελάω, καθώς σκέφτομαι τον ιδιοκτήτη της καφετέριας να βλέπει τις γνώριμες μηχανές να περνάνε και να μη σταματάνε και αυτός να τρέχει στο δρόμο πίσω μας και να μας φωνάζει να καθίσουμε για ένα καφεδάκι έτσι για να ευχηθεί “καλό δρόμο”.
Σταματήσαμε μόνο για ένα συμπλήρωμα καυσίμων στο μέσον της διαδρομής και συνεχίσαμε αμέσως. Έτσι και αλλιώς ούτε λόγος για κούραση. Σε λίγο κατά την οδήγηση τα μάτια μένουν στο τοπίο, λες για να κλείσω μέσα μου την καλοκαιρινή εικόνα της πατρίδος μου. Νομίζω ότι γίνεται αυτόματα για να έχω έπειτα στο εξωτερικό ένα μέτρο σύγκρισης. Κανονικά δεν θα έπρεπε, αφού έξω και η διαδρομή είναι γνωστή, από το προηγούμενο ταξίδι και τα δύσκολα σημεία έχω “περάσει” ξανά και ξανά στους χάρτες και στο διαδίκτυο.
Χωρίς κανένα απρόοπτο φτάσαμε στην Ηγουμενίτσα και γραμμή για το πατρικό του Κώστα. Αλλαγή από τις κορντούρες στα κοντομάνικα γιατί η ζέστη είναι αισθητή και αμέσως σπιτικό φαγητό –είπαμε οι θερμίδες. Αργότερα, κατευθυνθήκαμε προς το λιμάνι για ένα γρήγορο καφέ πριν την επιβίβαση στο καράβι. Το ότι δεν είχε φέτος για φόρτωση, το πλήθος των μηχανών που είδαμε πέρυσι, νομίζω κάτι λέει για τους καιρούς που ζούμε. Και μιλάμε τώρα για τις 2 Ιουλίου που θεωρείται και ο κατεξοχήν μήνας των διακοπών. Σε λίγο μέσα στην καμπίνα διαπιστώνω πως η βερμούδα μου είχε πιτσιλιές από μπογιά, γι’ αυτό και μια επίσκεψη από τα αφορολόγητα ήταν επιβεβλημένη για ανανέωση της γκαρνταρόμπας μου. Όχι που νόμιζα ότι η μοίρα σ’ αυτό το ταξίδι θα με ξέχναγε!
Το υπόλοιπο της βραδιάς κύλησε γύρω από ένα τραπέζι συζητώντας και καταστρώνοντας σχέδια για την επόμενη μέρα. Ο ενθουσιασμός και η προσμονή ήταν εμφανέστατα στα λόγια και στα πρόσωπα όλων των συμμετεχόντων. Να ήταν έτσι όλες οι ανθρώπινες στιγμές! Σαν παιδιά να βλέπουμε τα πάντα σαν παιχνίδι και ακούραστα να ανακαλύπτουμε τον κόσμο!
Φυσικά οι ενδοεπικοινωνίες ξεχάστηκαν, τουλάχιστον από εμάς, γιατί από την επόμενη θα μας θύμιζαν αυτές την…απουσία τους.
Το μάτι άνοιξε, έστω και απρόθυμα. Μόνο το ένα. Δεν υπήρχε εξάλλου λόγος για να ανοίξει και το άλλο, αφού και αυτό έφτανε για να μου επιβεβαιώσει αυτό που υποψιαζόμουν εδώ και ώρα. Ήταν ακόμα χαράματα.
Ήταν ακόμα πολύ νωρίς για αυτό που ήθελα να κάνω. Αυτό που σχεδίαζα εδώ και ένα χρόνο. Αυτό το μούδιασμα όμως στο στομάχι δεν έλεγε να μ’ αφήσει. Όχι, όχι δεν ήταν κάτι σαν ασθένεια. Ήταν το μούδιασμα της ανυπομονησίας. Σήμερα είναι η μέρα που αφήνω πίσω την καθημερινότητα, τις φροντίδες, τις έγνοιες, τις σκοτούρες και ξεκινώ να ζήσω δύο εβδομάδες περίπου, ανέμελα και κοιτώντας μπροστά, προς τον ορίζοντα, εκεί που χάνεται –έτσι νομίζουμε!- ο δρόμος.
Εγερτήριο λοιπόν! πρωινό και πλούσιο μάλιστα. Η οδήγηση απαιτεί θερμίδες, πολλές θερμίδες. Μετά απ’ αυτό σειρά έχει η λίστα με τα πράγματα και οι βαλίτσες. Όσο πιο προσεκτικά, γεμίζουν και αυτές με ρούχα, πιστολάκια μαλλιών, παπούτσια για περπάτημα, παπούτσια για το βράδυ, παπούτσια για μπάνιο. Την πιάσατε την ιδέα. Διπλός έλεγχος για να είμαστε ήσυχοι και μετά τριπλός γιατί το διαολάκι δίπλα μου μου βάζει ιδέες πως κάτι ξέχασα.
Αμάν πια, τέλος! όχι άλλο άγχος! και κάτι να ξέχασα το αγοράζω από το εξωτερικό.
Δυνατή μουσική λοιπόν στο στέρεο μέχρι να ντυθούμε γιατί πρέπει να ξεκινήσουμε και καμιά φορά. Κατέβασμα στο δρόμο των αποσκευών και φόρτωμα των μηχανών. Ανέβασμα και κλείδωμα του σπιτιού και ξανά κάτω στο δρόμο για να καβαλήσουμε…Βρε καλώς τον Μέρφι, πως από ‘δω; Με άλλα λόγια οι ενδοεπικοινωνίες δεν δούλευαν μεταξύ των μηχανών αλλά μόνο μεταξύ αναβάτη-συνεπιβάτη. Δεν βαριέσαι θα τις ρυθμίσουμε στο καράβι.
Φέτος περνώντας από την Καλαμπάκα δεν έχει την καθιερωμένη στάση, αφού είμαστε μόνο δύο μηχανές και δεν περιμένουμε άλλους φίλους από μακριά. Γελάω, καθώς σκέφτομαι τον ιδιοκτήτη της καφετέριας να βλέπει τις γνώριμες μηχανές να περνάνε και να μη σταματάνε και αυτός να τρέχει στο δρόμο πίσω μας και να μας φωνάζει να καθίσουμε για ένα καφεδάκι έτσι για να ευχηθεί “καλό δρόμο”.
Σταματήσαμε μόνο για ένα συμπλήρωμα καυσίμων στο μέσον της διαδρομής και συνεχίσαμε αμέσως. Έτσι και αλλιώς ούτε λόγος για κούραση. Σε λίγο κατά την οδήγηση τα μάτια μένουν στο τοπίο, λες για να κλείσω μέσα μου την καλοκαιρινή εικόνα της πατρίδος μου. Νομίζω ότι γίνεται αυτόματα για να έχω έπειτα στο εξωτερικό ένα μέτρο σύγκρισης. Κανονικά δεν θα έπρεπε, αφού έξω και η διαδρομή είναι γνωστή, από το προηγούμενο ταξίδι και τα δύσκολα σημεία έχω “περάσει” ξανά και ξανά στους χάρτες και στο διαδίκτυο.
Χωρίς κανένα απρόοπτο φτάσαμε στην Ηγουμενίτσα και γραμμή για το πατρικό του Κώστα. Αλλαγή από τις κορντούρες στα κοντομάνικα γιατί η ζέστη είναι αισθητή και αμέσως σπιτικό φαγητό –είπαμε οι θερμίδες. Αργότερα, κατευθυνθήκαμε προς το λιμάνι για ένα γρήγορο καφέ πριν την επιβίβαση στο καράβι. Το ότι δεν είχε φέτος για φόρτωση, το πλήθος των μηχανών που είδαμε πέρυσι, νομίζω κάτι λέει για τους καιρούς που ζούμε. Και μιλάμε τώρα για τις 2 Ιουλίου που θεωρείται και ο κατεξοχήν μήνας των διακοπών. Σε λίγο μέσα στην καμπίνα διαπιστώνω πως η βερμούδα μου είχε πιτσιλιές από μπογιά, γι’ αυτό και μια επίσκεψη από τα αφορολόγητα ήταν επιβεβλημένη για ανανέωση της γκαρνταρόμπας μου. Όχι που νόμιζα ότι η μοίρα σ’ αυτό το ταξίδι θα με ξέχναγε!
Το υπόλοιπο της βραδιάς κύλησε γύρω από ένα τραπέζι συζητώντας και καταστρώνοντας σχέδια για την επόμενη μέρα. Ο ενθουσιασμός και η προσμονή ήταν εμφανέστατα στα λόγια και στα πρόσωπα όλων των συμμετεχόντων. Να ήταν έτσι όλες οι ανθρώπινες στιγμές! Σαν παιδιά να βλέπουμε τα πάντα σαν παιχνίδι και ακούραστα να ανακαλύπτουμε τον κόσμο!
Φυσικά οι ενδοεπικοινωνίες ξεχάστηκαν, τουλάχιστον από εμάς, γιατί από την επόμενη θα μας θύμιζαν αυτές την…απουσία τους.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)