Εν αρχή…

Για τους φίλους στην Κύπρο…

Το μάτι άνοιξε, έστω και απρόθυμα. Μόνο το ένα. Δεν υπήρχε εξάλλου λόγος για να ανοίξει και το άλλο, αφού και αυτό έφτανε για να μου επιβεβαιώσει αυτό που υποψιαζόμουν εδώ και ώρα. Ήταν ακόμα χαράματα.
Ήταν ακόμα πολύ νωρίς για αυτό που ήθελα να κάνω. Αυτό που σχεδίαζα εδώ και ένα χρόνο. Αυτό το μούδιασμα όμως στο στομάχι δεν έλεγε να μ’ αφήσει. Όχι, όχι δεν ήταν κάτι σαν ασθένεια. Ήταν το μούδιασμα της ανυπομονησίας. Σήμερα είναι η μέρα που αφήνω πίσω την καθημερινότητα, τις φροντίδες, τις έγνοιες, τις σκοτούρες και ξεκινώ να ζήσω δύο εβδομάδες περίπου, ανέμελα και κοιτώντας μπροστά, προς τον ορίζοντα, εκεί που χάνεται –έτσι νομίζουμε!- ο δρόμος.
Εγερτήριο λοιπόν! πρωινό και πλούσιο μάλιστα. Η οδήγηση απαιτεί θερμίδες, πολλές θερμίδες. Μετά απ’ αυτό σειρά έχει η λίστα με τα πράγματα και οι βαλίτσες. Όσο πιο προσεκτικά, γεμίζουν και αυτές με ρούχα, πιστολάκια μαλλιών, παπούτσια για περπάτημα, παπούτσια για το βράδυ, παπούτσια για μπάνιο. Την πιάσατε την ιδέα. Διπλός έλεγχος για να είμαστε ήσυχοι και μετά τριπλός γιατί το διαολάκι δίπλα μου μου βάζει ιδέες πως κάτι ξέχασα.
Αμάν πια, τέλος! όχι άλλο άγχος! και κάτι να ξέχασα το αγοράζω από το εξωτερικό.
Δυνατή μουσική λοιπόν στο στέρεο μέχρι να ντυθούμε γιατί πρέπει να ξεκινήσουμε και καμιά φορά. Κατέβασμα στο δρόμο των αποσκευών και φόρτωμα των μηχανών. Ανέβασμα και κλείδωμα του σπιτιού και ξανά κάτω στο δρόμο για να καβαλήσουμε…Βρε καλώς τον Μέρφι, πως από ‘δω; Με άλλα λόγια οι ενδοεπικοινωνίες δεν δούλευαν μεταξύ των μηχανών αλλά μόνο μεταξύ αναβάτη-συνεπιβάτη. Δεν βαριέσαι θα τις ρυθμίσουμε στο καράβι.
Φέτος περνώντας από την Καλαμπάκα δεν έχει την καθιερωμένη στάση, αφού είμαστε μόνο δύο μηχανές και δεν περιμένουμε άλλους φίλους από μακριά. Γελάω, καθώς σκέφτομαι τον ιδιοκτήτη της καφετέριας να βλέπει τις γνώριμες μηχανές να περνάνε και να μη σταματάνε και αυτός να τρέχει στο δρόμο πίσω μας και να μας φωνάζει να καθίσουμε για ένα καφεδάκι έτσι για να ευχηθεί “καλό δρόμο”.
Σταματήσαμε μόνο για ένα συμπλήρωμα καυσίμων στο μέσον της διαδρομής και συνεχίσαμε αμέσως. Έτσι και αλλιώς ούτε λόγος για κούραση. Σε λίγο κατά την οδήγηση τα μάτια μένουν στο τοπίο, λες για να κλείσω μέσα μου την καλοκαιρινή εικόνα της πατρίδος μου. Νομίζω ότι γίνεται αυτόματα για να έχω έπειτα στο εξωτερικό ένα μέτρο σύγκρισης. Κανονικά δεν θα έπρεπε, αφού έξω και η διαδρομή είναι γνωστή, από το προηγούμενο ταξίδι και τα δύσκολα σημεία έχω “περάσει” ξανά και ξανά στους χάρτες και στο διαδίκτυο.
Χωρίς κανένα απρόοπτο φτάσαμε στην Ηγουμενίτσα και γραμμή για το πατρικό του Κώστα. Αλλαγή από τις κορντούρες στα κοντομάνικα γιατί η ζέστη είναι αισθητή και αμέσως σπιτικό φαγητό –είπαμε οι θερμίδες. Αργότερα, κατευθυνθήκαμε προς το λιμάνι για ένα γρήγορο καφέ πριν την επιβίβαση στο καράβι. Το ότι δεν είχε φέτος για φόρτωση, το πλήθος των μηχανών που είδαμε πέρυσι, νομίζω κάτι λέει για τους καιρούς που ζούμε. Και μιλάμε τώρα για τις 2 Ιουλίου που θεωρείται και ο κατεξοχήν μήνας των διακοπών. Σε λίγο μέσα στην καμπίνα διαπιστώνω πως η βερμούδα μου είχε πιτσιλιές από μπογιά, γι’ αυτό και μια επίσκεψη από τα αφορολόγητα ήταν επιβεβλημένη για ανανέωση της γκαρνταρόμπας μου. Όχι που νόμιζα ότι η μοίρα σ’ αυτό το ταξίδι  θα με ξέχναγε!
Το υπόλοιπο της βραδιάς κύλησε γύρω από ένα τραπέζι συζητώντας και καταστρώνοντας σχέδια για την επόμενη μέρα. Ο ενθουσιασμός και η προσμονή ήταν εμφανέστατα στα λόγια και στα πρόσωπα όλων των συμμετεχόντων. Να ήταν έτσι όλες οι ανθρώπινες στιγμές! Σαν παιδιά να βλέπουμε τα πάντα σαν παιχνίδι και ακούραστα να ανακαλύπτουμε τον κόσμο!
Φυσικά οι ενδοεπικοινωνίες ξεχάστηκαν, τουλάχιστον από εμάς, γιατί από την επόμενη θα μας θύμιζαν αυτές την…απουσία τους.