Ανκόνα - Βενετία

“Για την Κατερίνα.
Που να μη μένεις μόνο σε νοερά ταξίδια…”

Ο καμαρότος μας ξύπνησε, εμείς σηκωθήκαμε, φτιάξαμε τις αποσκευές, ντυθήκαμε, πήγαμε για καφέ. Aνακοίνωση “…να ετοιμάζεστε για αποβίβαση…”, κάτω στο αμπάρι, αναμονή, άνοιγμα της ράμπας…επιτέλους…ανασαίνω!
Και είναι ανάσα ζωής, ελευθερίας, είμαι στη δική μου “γη της επαγγελίας”, στη γη που περίμενα ένα χρόνο για να κυλίσω τους τροχούς μου και που σχεδίαζα όλες τις νύχτες που προηγήθηκαν μερικές φορές μέχρι και πολύ αργά. Γι’ αυτό και όλα περνούσαν σε γρήγορη κίνηση από μπροστά μου μέχρι την ώρα που θα πατήσω τη μίζα. Ήθελα να βγω στο δρόμο όσο το δυνατόν γρηγορότερα και να φτάσω στα μέρη που ονειρευόμουν. Και αυτή τη φορά δεν είχαμε βροχή, όπως την τελευταία φορά. Κάτι είναι κι αυτό!
Για την ακρίβεια έχει ζέστη, αλλά πάνω στη μηχανή θα δουλέψει ο “εξαερισμός”. Αφήνουμε πίσω μας το γνωστό πλέον λιμάνι της Ανκόνα και σε λίγο ανεφοδιαζόμαστε. Μέχρι αυτή την πρώτη στάση είναι ξεκάθαρο ότι οι ενδοεπικοινωνία μεταξύ μηχανών γίνεται με πολλές διακοπές, ενώ με την συνοδηγό μου θα πρέπει να γυρνάω το κεφάλι αριστερά όταν μιλάω για να με ακούει!!! Τεχνολογία βρε παιδί μου!
Δεν βαριέσαι… το μάτι ελέγχει συνεχώς το gps και τις πινακίδες γιατί τώρα ψάχνει για το χωριό του Rossi. Όχι θα άφηνα τέτοια ευκαιρία. Σε λίγο διασχίζουμε τους μικρούς του δρόμους και φυσικά σταματάμε στην επίσημη λέσχη του. Το τι προσκύνημα έπεσε απ’ έξω δεν λέγεται. Μέσα στη λέσχη κοιτούσα τα προσωπικά του αντικείμενα, κράνη, στολές, γάντια, τέτοια πράγματα. Λέω δεν γίνεται, θα πάρω για τους γιους μου αναμνηστικά μπλουζάκια να κυκλοφορούμε όλοι μαζί…ασορτί.
Τελειώνοντας από εκεί διαβήκαμε την άλλη πόρτα που ήταν κολλητά και μπήκαμε στην ομώνυμη πιτσαρία. Λίγο η ζέστη, λίγο η πείνα, λίγο το ότι είχε αγώνα gp και μάλιστα Ιταλικό εκεί κοντά, το στρώσαμε για φαί και παρακολούθηση.
Ο αγώνας είχε και το εξής επακόλουθο. Στο δρόμο από την Μπολόνια μέχρι και την Βενετία γινόταν χαμός από ομάδες μηχανόβιων που είχαν πάει στον αγώνα και που μάλλον δεν ήταν ιδιαίτερα χαρούμενοι αφού δεν κέρδισε το “αστέρι” τους. Πάντως η ποικιλία σε μάρκες, μοντέλα, σχέδια και χρώματα ήταν απερίγραπτη. Να και ένα άθλημα εκτός ποδοσφαίρου που κάνει τους ανθρώπους να βγαίνουν στους δρόμους. Αυτά στη γείτονα χώρα έτσι; Μην μπερδευόμαστε !
Μετά από αρκετή ώρα πάνω στη σέλα και ένα ακόμα γέμισμα,  η ταμπέλα μάς  δείχνει ότι φτάσαμε στο Μέστρε. Σε λίγο θα αφήναμε τα πράγματα στο ξενοδοχείο και θα πηγαίναμε με τουριστική περιβολή στη Βενετία. Την πόλη που όλοι γνωρίζουν από ταινίες, από βιβλία ή περιοδικά και που όλοι οι ερωτευμένοι θέλουν να μπουν σε μια γόνδολα και να περιπλανηθούν στα υδάτινα δρομάκια της.
Εμείς περπατήσαμε στα σοκάκια ανάμεσα στα κανάλια παρατηρώντας κτίρια, μνημεία, δρόμους και ανθρώπους προσπαθώντας να οσμιστούμε το ιδιαίτερο άρωμα της και βγάζοντας φωτογραφίες. Αργότερα καθίσαμε σε μια μεγάλη λιθόστρωτη πλατεία για να απολαύσουμε τις σπεσιαλιτέ της πόλης.
Κάπου εκεί ήταν που γούρλωσαν τα μάτια μου, όταν πέρασαν από μπροστά μου “τα περήφανα γηρατειά”. Ένας ηλικιωμένος δηλαδή μεταξύ πενήντα και εξήντα χρονών, μόνο που περπατούσε πάνω σε γόβες “στιλέτο”, με μίνι φούστα, τσαντάκι στον ώμο και μακιγιάζ που θα ζήλευε και ο Λάκης Γαβαλάς! Και άνετος σαν νοικοκυρά σε λαϊκή.
Πολιτισμός, αλλά όχι και έτσι.
Η μέρα τελειώνει με επιστροφή στο ξενοδοχείο και κλείσιμο μέσω Booking.com του καταλύματος της επομένης.
Καληνύχτα…