Τεχνολογία ρε παιδί μου !!!

Όταν λένε ότι η HONDA έχει τεχνογνωσία και είναι μπροστά από τους άλλους κάτι θα ξέρουν...
Πάντως έτσι, ούτε εγώ θα ξεκαβάλαγα ποτέ !!!

Γένεσις:Κεφάλαιο Ζ'

Στο πλοίο όλα κύλισαν χαλαρά και όμορφα. Οι ώρες αναλώθηκαν σε συζητήσεις, σε φαγητό, πολλούς καφέδες και τηλεόραση. Α ναι, ήταν και ο πανταχού παρών συμπατριώτης φορτηγατζής που έχει και άποψη για όλα, αλλά το κυριότερο τα έχει κάνει όλα. Δυστυχώς δεν σκέφτηκα να τον καταγράψω με την κάμερα...έδινε από συμβουλές στους προπονητές στο Μουντιάλ, μέχρι καταπληκτικές περιγραφές των μοτοσυκλετών των τελευταίων είκοσι χρόνων (Που είσαι Χούντρα να κρατάς σημειώσεις), καθώς και ποια κατά τη γνώμη του ήταν η καλύτερη όλων. Φυσικά και την είχε οδηγήσει, δεν μίλαγε στον αέρα!!! Το μόνο πρόβλημα που έβλεπα εγώ, ήταν πως ζύγιζε κοντά στα 120 κιλά, στεγνός, χωρίς υγρά.

Και είπε Κύριος ο Θεός προς Νώε: είσελθε συ και πας ο οίκος σου εις την κιβωτόν...
Τη συνέχεια την είδαμε φτάνοντας στην Ανκόνα. Από συννεφιά, το γύρισε σε ψιλόβροχο (μόνο και μόνο  για να τραβηχτεί το βίντεο της εξόδου από το καράβι), μετά άνοιξαν οι ουρανοί και ρίχνει μία μπόρα...τρελή.
Δεν πειράζει είναι διακοπές. Εδώ είναι Ευρώπη. Ντύσιμο με αδιάβροχα, τσιγάρο στα γρήγορα για τους άρρωστους και φύγαμε!!! Από τα 450 χιλιόμετρα μέχρι το Τρέντο, τα 400 ήταν με βροχή, καλή βροχή. Εδώ που τα λέμε δεν ήταν και ότι καλύτερο για πρώτη μέρα, αλλά πάντως σφίγγουν οι κώλοι, ρε παιδί μου. Ριμάδα Ευρώπη, πηγαίναμε μέχρι και 140 χλμ. και η πρόσφυση εκεί! Ούτε να σκεφτείς ότι κάτι θα γίνει, ότι να θα γλιστρήσει ή ότι κάπου το έχασα. Βράχος! Και αφού είναι μακριά ο προορισμός σου, σού περνάνε και κάτι γιατί, από το νου. Γιατί στην πατρίδα γλιστράμε ακόμα και στο στεγνό και εδώ ρίχνει καρέκλες, αλλά πηγαίνεις με άνεση και ασφάλεια; Ένα περίεργο πράγμα!

Οι προγραμματισμένες στάσεις για φαΐ και νερό(για τους γραμμωμένους) και για τσιγάρο και καφέ(για τους αμετανόητους), τηρήθηκαν και όλοι δείχναν άνετοι. Εξάλλου όπως έχω ξαναπεί σε τέτοια ταξίδια οι αισθήσεις είναι τόσο απορροφημένες με όλα αυτά που σε περιτριγυρίζουν που η σωματική κόπωση περνάει σε δεύτερη μοίρα. Οι απώλειες που είχαμε στη μάχη με τον καιρό ήταν ένα δικό μου αδιάβροχο, σχίστηκε το μανίκι-κτήνος το Hayabusa!-και ένα ζευγάρι γάντια, του Νίκου(το πως έγινε αυτό, είναι μια άλλη ιστορία!)
Αργά το απόγευμα καταλύσαμε τα δωμάτια του ξενοδοχείου. Μπάνιο, ντύσιμο και έξω κατευθείαν για φαγητό. Ήσυχη πόλη και τα ωράρια σφιχτά για μας τους Έλληνες. Οι κουζίνες κλείνουν στις 10:00μμ, όχι και ότι καλύτερο όταν θες να διασκεδάσεις και να φας τέτοια ώρα...στο εξωτερικό. Τουλάχιστον στον τομέα αυτό παραδίδουμε μαθήματα.

Άντε για ύπνο τώρα γιατί αύριο μας περιμένουν 350 χλμ. μόνο στροφές...













Κουίζ: Ποιος είναι ο διπρόσωπος της παρέας;

συνεχίζεται...

Ημέρα 1η: Για Ηγουμενίτσα

Το ραντεβού της αναχώρησης δόθηκε στο σπίτι μου. Επιτέλους, το ταξίδι που ονειρευόμασταν και σχεδιάζαμε για τόσο καιρό, θα ξεκινούσε σε λίγο. Όλη η παρέα (Μάκης-Σταυρούλα, Διονύσης-Κική) σε ετοιμότητα...ε..ε..σχεδόν όλη. Αχ βρε Νίκο(-Ιωάννα) με την ενδοεπικοινωνία σου!!!

Βέβαια και κάποια άλλα πραγματάκια της τελευταίας στιγμής, κάνανε τον αφέτη να μείνει με το χέρι όρθιο και τη σημαία να κυματίζει, για αρκετή ώρα. Αλλά δεν βαριέσαι, ο Κώστας(-Θώμη) είναι ήρωας, όλοι αυτό λέγαμε...αφού μας περίμενε για μία ώρα και κάτι, έξω από την Καλαμπάκα για να μαζευτούμε όλοι μαζί πλέον.

Το δελτίο καιρού έδινε βροχή, που τελικά δεν είδαμε(καλό αυτό) και έτσι ο δρόμος μέχρι την Ηγουμενίτσα πέρασε ευχάριστα. Στο πατρικό του Κώστα έγινε η καθιερωμένη πλέον στάση, για καφέ και λίγο από ξεβράκωμα. Πρέπει να έχουμε κάνει πάντως τρομερή εντύπωση, αφού όποτε περνάμε πιάνουμε ο καθένας από ένα δωμάτιο και βγάζουμε τις κορντούρες και βάζουμε κάτι πιο άνετο για το πλοίο, για να μην αλλάζουμε τελευταία στιγμή.
Στο λιμάνι αυτή τη φορά δεν χρειάστηκε να περιμένουμε και πολλή ώρα, αφού ώσπου να βγουν τα εισιτήρια, το πλοίο είχε αρχίσει το φόρτωμα. Η βιασύνη του καπετάνιου όμως, είχε αρνητικό αντίκτυπο στην εικόνα της χώρας μας στους παρευρισκόμενους τουρίστες. Φανταστείτε να έχω στα χέρια ένα γύρο σάντουιτς, ένα κύπελλο παγωτό και ένα μπουκάλι νερό, ενώ να πρέπει να δώσω και την κάρτα επιβίβασης στον λιμενικό. Που πας βρε Καραμήτρο!
Σ.τ.Μ : (-Παιδιά μην ανησυχείτε το έχω ξανακάνει και με λιγότερα χέρια...)

Από την Πάτρα ακόμα, μας περίμενε και ο τελευταίος της παρέας ο Περικλής(κάτι σαν τον Λούκι Λουκ).

Μέσα στο πλοίο, λες και απλώνουν οι αισθήσεις. Ο νους ετοιμάζει το σώμα για αυτά που σε λίγο, σαν παντός τύπου πληροφορίες θα μας κατακλύζουν. Κοίτα αυτό, κοίτα το άλλο, τι έκανε τώρα, πως γίνεται αυτό κλπ. Να μην αναφέρω και την ανυπομονησία αλλά και την έμφυτη περιέργεια για το τι θα βλέπουν από την επόμενη μέρα τα ματάκια μας. Τελευταίο αλλά και πιο σημαντικό ήταν το γεγονός, ότι σ'αυτό το ταξίδι ο καθένας μας υπερνίκησε, τα όποια ατομικά του προβλήματα και έγνοιες προκειμένου να βρεθεί σε ένα ταξίδι που ήταν στη σκέψη όλων, εδώ και χρόνια και κυρίως ότι γινόταν με πρόσωπα αγαπημένα που τα συνδέουν ισχυροί δεσμοί φιλίας, αλλά και συγγένειας πλέον.

συνεχίζεται..

Πάει κι αυτό...

Τέλος το διάλειμμα, τα κεφάλια μέσα...
Το ευρωπαϊκό ταξίδι ολοκληρώθηκε, με επιτυχία. Οι συμμετέχοντες περάσαμε μερικές φανταστικές ημέρες, σε κάποιες από τις ωραιότερες διαδρομές για μοτοσυκλετιστές. Τοπία απερίγραπτα !!!

Περισσότερα μόλις τελειώσω με τις φωτογραφίες και τα βίντεο.
Μιλάμε για 28 γίγα υλικό, δεν είναι και λίγο.

Για την ώρα η ομάδα μας...πάνω από το Innsbruck.