Γένεσις:Κεφάλαιο Ζ'

Στο πλοίο όλα κύλισαν χαλαρά και όμορφα. Οι ώρες αναλώθηκαν σε συζητήσεις, σε φαγητό, πολλούς καφέδες και τηλεόραση. Α ναι, ήταν και ο πανταχού παρών συμπατριώτης φορτηγατζής που έχει και άποψη για όλα, αλλά το κυριότερο τα έχει κάνει όλα. Δυστυχώς δεν σκέφτηκα να τον καταγράψω με την κάμερα...έδινε από συμβουλές στους προπονητές στο Μουντιάλ, μέχρι καταπληκτικές περιγραφές των μοτοσυκλετών των τελευταίων είκοσι χρόνων (Που είσαι Χούντρα να κρατάς σημειώσεις), καθώς και ποια κατά τη γνώμη του ήταν η καλύτερη όλων. Φυσικά και την είχε οδηγήσει, δεν μίλαγε στον αέρα!!! Το μόνο πρόβλημα που έβλεπα εγώ, ήταν πως ζύγιζε κοντά στα 120 κιλά, στεγνός, χωρίς υγρά.

Και είπε Κύριος ο Θεός προς Νώε: είσελθε συ και πας ο οίκος σου εις την κιβωτόν...
Τη συνέχεια την είδαμε φτάνοντας στην Ανκόνα. Από συννεφιά, το γύρισε σε ψιλόβροχο (μόνο και μόνο  για να τραβηχτεί το βίντεο της εξόδου από το καράβι), μετά άνοιξαν οι ουρανοί και ρίχνει μία μπόρα...τρελή.
Δεν πειράζει είναι διακοπές. Εδώ είναι Ευρώπη. Ντύσιμο με αδιάβροχα, τσιγάρο στα γρήγορα για τους άρρωστους και φύγαμε!!! Από τα 450 χιλιόμετρα μέχρι το Τρέντο, τα 400 ήταν με βροχή, καλή βροχή. Εδώ που τα λέμε δεν ήταν και ότι καλύτερο για πρώτη μέρα, αλλά πάντως σφίγγουν οι κώλοι, ρε παιδί μου. Ριμάδα Ευρώπη, πηγαίναμε μέχρι και 140 χλμ. και η πρόσφυση εκεί! Ούτε να σκεφτείς ότι κάτι θα γίνει, ότι να θα γλιστρήσει ή ότι κάπου το έχασα. Βράχος! Και αφού είναι μακριά ο προορισμός σου, σού περνάνε και κάτι γιατί, από το νου. Γιατί στην πατρίδα γλιστράμε ακόμα και στο στεγνό και εδώ ρίχνει καρέκλες, αλλά πηγαίνεις με άνεση και ασφάλεια; Ένα περίεργο πράγμα!

Οι προγραμματισμένες στάσεις για φαΐ και νερό(για τους γραμμωμένους) και για τσιγάρο και καφέ(για τους αμετανόητους), τηρήθηκαν και όλοι δείχναν άνετοι. Εξάλλου όπως έχω ξαναπεί σε τέτοια ταξίδια οι αισθήσεις είναι τόσο απορροφημένες με όλα αυτά που σε περιτριγυρίζουν που η σωματική κόπωση περνάει σε δεύτερη μοίρα. Οι απώλειες που είχαμε στη μάχη με τον καιρό ήταν ένα δικό μου αδιάβροχο, σχίστηκε το μανίκι-κτήνος το Hayabusa!-και ένα ζευγάρι γάντια, του Νίκου(το πως έγινε αυτό, είναι μια άλλη ιστορία!)
Αργά το απόγευμα καταλύσαμε τα δωμάτια του ξενοδοχείου. Μπάνιο, ντύσιμο και έξω κατευθείαν για φαγητό. Ήσυχη πόλη και τα ωράρια σφιχτά για μας τους Έλληνες. Οι κουζίνες κλείνουν στις 10:00μμ, όχι και ότι καλύτερο όταν θες να διασκεδάσεις και να φας τέτοια ώρα...στο εξωτερικό. Τουλάχιστον στον τομέα αυτό παραδίδουμε μαθήματα.

Άντε για ύπνο τώρα γιατί αύριο μας περιμένουν 350 χλμ. μόνο στροφές...













Κουίζ: Ποιος είναι ο διπρόσωπος της παρέας;

συνεχίζεται...