Μετά
από ένα μήνα σχεδόν μοτοσικλετιστικής
αποχής, ξαναδώσαμε επιτέλους το ραντεβού
μας, για μια ακόμη εξόρμηση.
Το
ραντεβού νωρίς το πρωί στο καθιερωμένο
πλέον σημείο εκκίνησης και όλοι έφτασαν
στην ώρα τους (αν κάτι μας χαρακτηρίζει
είναι η τυπικότητα!)
Ο
σχεδιασμός ήταν για την Υπάτη και μετά τον Γοργοπόταμο Ευρυτανίας.
Με
το σύνθημα της αναχώρησης σχηματίσαμε ένα τεράστιο πολύχρωμο "φιδάκι", μπρος το gps και πίσω εμείς!!!
Λίγη
δροσούλα την είχε αλλά, η ανηφορική
πορεία του ήλιου υποσχόταν μια καλή
μέρα.
Η
πορεία επιλέχθηκε με βάση την ομορφιά
και όχι τον χρόνο. Θα γυρνούσαμε στην
επιστροφή από τον κεντρική αρτηρία
Καρδίτσας-Αθηνών για να μαζέψουμε τα
χιλιόμετρα το απόγευμα. Και φυσικά καλά
κάναμε γιατί η διαδρομή για μια ακόμη
φορά μας αποζημίωσε. Χωριά, βουνά,
χαράδρες, πεδιάδες, ποτάμια, όλα απλώνονταν
διαδοχικά στα πόδια μας συνδυασμένα με
την ηρεμία που αποπνέει η Ελληνική
ύπαιθρος. Αυτό βοηθάει και στον ταξιδιωτικό
ρυθμό που αποκτάει ο ταξιδιώτης αφού η
κίνησή του έχει ροή και ομαλότητα χωρίς
περιττά ανοιγοκλεισίματα του γκαζιού.
Με
το που τελείωσε το ορεινό κομμάτι μικρή
ανασυγκρότηση για τέντωμα και φυσικά
αστεία.
Ξανά
στη σέλα και μετά από λίγο σκαρφαλώναμε
προς τη πόλη της Υπάτης. (Η πόλη υπέστη δεινά κατά τη διάρκεια της κατοχής του Άξονα : 16 κάτοικοι δολοφονήθηκαν ως αντίποινα για το σαμποτάζ του Γοργοποτάμου το 1942,
ενώ στις 14 Ιουνίου 1944, οι Γερμανοί την περικύκλωσαν και στη συνέχεια
εκτελέστηκαν 28 άνθρωποι και κάηκαν 375 από 400 κτίρια. Έχει ανακηρυχθεί Μαρτυρική Πόλη). Η πόλη υποδέχεται τον επισκέπτη με ένα
μνημείο-άρμα μάχης στην είσοδό της. Λίγο πιο
κάτω το βλέμμα παγιδεύεται από τους
καταρράκτες που πέφτουν δίπλα σε μια
στροφή του δρόμου από ψηλά.
Σειρά των
φωτογραφικών μηχανών να πάρουν μπροστά
και να απαθανατίσουν κάθε πιθανή οπτική
γωνία του τοπίου. Φυσικά ως γνωστόν, όσο
περνάνε τα χιλιόμετρα τόσο ο χρόνος
κυλάει αντίστροφα και γινόμαστε ξανά
παιδιά.
Αποδείξεις,
θα πει κάποιος.
Ορίστε!
Πιο
ανάλαφροι κατεβαίνουμε στα περίφημα
και όχι χωρίς λόγο Λουτρά Υπάτης. Εκεί
με μεγάλη μαεστρία φτιάξαμε μια μεγάλη
σειρά με σταθμευμένες μηχανές εκτός
από κάνα δυο «ψωριάρηδες» που λέει και
ο λαός που πήγαν μόνοι τους στην απέναντι
πλευρά.
Μετά όμως από το τονωτικό καφεδάκι
που το συντρόφευε και ο φίλος του το
μπακλαβαδάκι, μαζί με κάτι λουκουμάκια,
συνήλθαν και ήρθαν δίπλα μας.
Επόμενη
στάση η γνωστή γέφυρα του Γοργοποτάμου.
Εντυπωσιακή σε ύψος κατασκευή προσελκύει
αρκετούς επισκέπτες. Βγάλαμε και εδώ
αρκετές φωτογραφίες από καλλιτεχνικές ...
...ως φευγάτες.
Το
μεσημέρι μας είχε προφτάσει και αυτό
δεν το είδαμε στα ρολόγια και τα κινητά
μας αλλά, από τους ήχους κάποιων στομαχιών
που γουργούριζαν. Σε παρακείμενη ταβέρνα
ενώσαμε τρία-τέσσερα τραπέζια και αφού
βολευτήκαμε εμείς και ο εξοπλισμός μας
άρχισαν οι παραγγελίες.
Η «ζημιά» που
κάναμε ήταν μεγάλη αλλά, τουλάχιστον
φάγαμε καλά.
Στο
δρόμο της επιστροφής όπως προείπα πήραμε
τον κεντρικό για πιο σύντομα.
Η θερμοκρασία
άρχισε να πέφτει γρήγορα αλλά, φτάνοντας
στην ώρα μας ένας ένας χαιρετούσε τους
υπολοίπους ανανεώνοντας το ραντεβού
για την επόμενη εξόρμηση.
Τελευταίες
σκέψεις: Η ενδοεπικοινωνία με τον
συνεπιβάτη κάνει την όλη εμπειρία πιο
ωραία γιατί μοιράζεσαι πολύ περισσότερα
από μια θέση μαζί του. Είναι φυσικά
απαραίτητη και σε πολυπληθή ομάδα για
λόγους ασφαλείας και σε έκτακτες
καταστάσεις.
Τέλος
αυτό που θα ήθελα να δω είναι μεγαλύτερη
προβολή των φυσικών ή ανθρώπινων
μνημείων. Ζούμε σε ένα τόπο που είναι
φορτωμένος με ιστορία και ομορφιά. Πίσω
από κάθε στροφή βρίσκεται και κάτι διαφορετικό.
Ας αναδείξει ο κάθε φορέας το αντικείμενό
του ώστε να ενεργοποιηθεί ολόκληρος ο
μηχανισμός και να γεμίσουμε από ενεργούς
ταξιδιώτες που ενδιαφέρονται και για
κάτι διαφορετικό εκτός από τον γευστικό
τουρισμό.
