Πάρτε τα βουνά!

Η μία επιπλέον ημέρα τουρισμού ήταν απαραίτητη για ξεκούραση και συντονισμό. Τα δελτία καιρού δεν ήταν τόσο ξεκάθαρα για την μελλοντική διάθεση του Αυστριακού καιρού και χρειάστηκε να σκεφτούμε και εναλλακτικό σχέδιο δράσης. Αυτό περιλάμβανε την κίνησή μας μόνο από εθνική για πιο σύντομα και με λιγότερη ταλαιπωρία. Το μείον βέβαια ήταν ότι θα ανεβαίναμε ψηλά μέχρι το Salzburg και στη συνέχεια δυτικά μέχρι το Innsbruck. Φυσικά θα χάναμε τις ανηφοριές των Άλπεων και κάθε ομορφιά που περιλάμβανε αυτή η διαδρομή. 

Τελικά η λίγο τολμηρή-λίγο τυχερή πρόβλεψή μας ότι όλα θα πάνε καλά, αποδείχθηκε και η σωστότερη. Το τοπίο για μια ακόμη φορά ήταν υπεράνω των προσδοκιών μας και αν είχαμε κάποιες κρυφές προσδοκίες, σίγουρα αυτές θα ήταν να πρωταγωνιστήσουμε σε διαφήμιση με τις αγελάδες της Milka σοκολάτας ή έστω να δούμε το λιβάδι που έβοσκε η Χάιντι τις κατσίκες της και κυνηγιόταν με τον Πέτερ!

Και έτσι έγινε. Η αναρρίχηση στις Άλπεις ήταν όπως την έχουμε δει δεκάδες φορές σε φωτογραφίες, καρτ-ποστάλ ή βίντεο. Ένα ατελείωτο σκουρόχρωμο φίδι να γλιστράει μέσα σε ένα πράσινο φόντο. Ατελείωτα λιβάδια δεξιά και αριστερά μας και στο βάθος κοιλάδες οριοθετημένες από απότομα βουνά που σε μαγνητίζουν. Αν υπάρχουν Χόμπιτ σίγουρα κάπου εδώ θα κρύβονται και θα περιμένουν για τον Άρχοντα των δαχτυλιδιών! Αν και ήταν ήδη τέλη Ιουνίου οι Άλπεις ήταν χιονισμένες και για εμάς ήταν κάπως περίεργο αν και εντυπωσιακό. Η κατάβαση ήταν “όλα τα λεφτά”, αφού με το που έσβηνε το λευκό και στη θέση του ερχόταν το πράσινο, αυξάνονταν η θερμοκρασία και μαζί της και η κλίση της μοτοσυκλέτας. Βέβαια όλα έχουν το τίμημά τους και για να έχεις κλίσεις και πρόσφυση πρέπει να αφήσεις λάστιχο.

Αυτό λοιπόν με οδήγησε και στο να ψάχνω για νέο πίσω λάστιχο 150χιλ. πριν την άφιξή μας στο κατάλυμά μας. Στο δεύτερο βουλκανιζατέρ και 80χλμ εκτός διαδρομής βρέθηκε το πολυπόθητο λάστιχο και ευτυχώς έτσι συνεχίσαμε το ταξίδι μας. Επιβλητικές ήταν οι εκκλησίες που ήταν γοτθικού ρυθμού και σχεδιασμένες σε τεράστια κλίμακα, με τις σχεδόν κάθετες πλευρές των σκεπών τους. Τα σπίτια φτιαγμένα από ξύλο και κοντά το ένα στο άλλο, λες και μας καλωσόριζαν.

Οι άνθρωποι δίνουν την εντύπωση πως μαζί με εμάς έκαναν και αυτοί παρατεταμένες διακοπές, κυρίως γιατί δεν δείχνουν άγχος και βιασύνη στις δουλειές τους και στη συμπεριφορά τους. Οι δρόμοι από πλευράς κίνησης δεν παρουσίασαν ιδιαίτερα προβλήματα και ήταν αρκετά άνετοι. Η εικόνα της βόρειας Ιταλίας με τις ατελείωτες ορδές μοτοσυκλετιστών να μας χαιρετούν με το χέρι ψηλά καθώς περνούν απέναντί μας, μας ακολουθούσε και εδώ. Στάσεις για καφέ και τις απαραίτητες φωτογραφίες έγιναν σε συγκεκριμένα σημεία-Heiligenblut (αρχή της κυρίως οροσειράς) και Gerlos (με τους περίφημους καταρράκτες) τόσο για ανασυγκρότηση σωματική και ψυχική όσο και για την απόλαυση της φύσης.

Για μελλοντικούς εκδρομείς ας είναι γνωστό ότι η διάβαση του Αλπικού δρόμου έχει διόδια και μάλιστα “τσουχτερά”, κοστίζει 16 ευρώ. Αν σκεφτεί όμως κανείς ότι μιλάμε για προορισμό ζωής και ότι διασχίζει τον πρώτο δρόμο που ανοίχτηκε για τη διάβαση των Άλπεων, συν όλα αυτά που βλέπουν τα ματάκια του, πιστεύω ότι τα αξίζει και με το παραπάνω.

 Από την άλλη το έχω ξαναπεί, οι άνθρωποι αυτό έχουν, αυτό προβάλλουν και το εκμεταλλεύονται στο έπακρο. Σου λένε, θέλεις να το περάσεις; Ωραία, πάρε σε κάθε “πέταλο” μια πινακίδα που σου λέει τον αριθμό της στροφής και το υψόμετρο, πάρε και χώρους στάθμευσης, πάρε και καφέ-εστιατόρια για ξεκούραση,πάρε και ένα δρόμο πεντακάθαρο από χιόνια για να μην ανησυχείς στο ταξίδι σου και καλά να περάσεις! Φυσικά σε ξαναπεριμένουμε! 

Να ρωτήσω εγώ τώρα...πες πως θέλεις να επισκεφτείς ένα οποιοδήποτε βουνό της Ελλάδος, έστω με την οικογένειά σου, μέσα από γραφικούς δρόμους και χωριά, για να βάλεις βρε παιδί μου λίγο ποικιλία στη ζωή σου και να φέρεις τα παιδιά σου σε επαφή με τη φύση, τί πρόκειται να αντιμετωπίσεις και τί διευκολύνσεις σου παρέχονται προς επίτευξη του σκοπού σου;

Όχι, πες μου τώρα...