Στις "Δρυάδες"

Αφορμή για την επίσκεψη στο δασικό χωριό "Δρυάδες", στάθηκε η εκδρομή του Varaderoclub στην περιοχή μας. Απορώ, ποιός σκέφτηκε και βρήκε αυτή την τοποθεσία;
Για όσους δεν την έχουν επισκεφθεί, είναι ένα πανέμορφο μέρος, κρυμμένο μέσα στις καταπράσινες και απότομες πλαγιές στο δρόμο για το χωριό Καροπλέσι, του δήμου Ιτάμου. Το τοπίο χαρακτηρίζεται από μια άγρια ομορφιά, ενώ η ησυχία που απλώνεται στον αέρα, μαζί με τις γραφικές εικόνες των χωριών, των κατοίκων τους και των βοσκοτόπων, που τα "χτυπάει" ο ήλιος, μ'ένα σχεδόν νωχελικό τρόπο, λειτουργεί σαν μία χρονομηχανή με διπλό ρόλο. Σε κάνει να βλέπεις, πως ήταν ο κόσμος πριν πενήντα χρόνια, τουλάχιστον, ενώ επιδρά πάνω σου μ' ένα αγχολυτικό τρόπο, θυμίζοντας τα πρώτα σου, πιο αθώα και ανέμελα χρόνια.
Τα βουνά μας -και αυτό χωρίς υπερβολή- δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα, από αντίστοιχους προορισμούς στο εξωτερικό. (Απλά οι ξένοι σαν πιο μεθοδικοί, πλασάρουν το πακέτο τους προσιτά και άμεσα, διαφημίζοντάς το ανάλογα). Μιλάω για πλαγιές τόσο απότομες, που αν στρέψεις το βλέμμα σου προς τα πάνω, δεν θα δεις τον ουρανό που περιμένεις, αλλά τους τεράστιους κορμούς των ελάτων, με τις μπερδεμένες ρίζες τους, ν' αγκαλιάζουν με δύναμη τον απογυμνωμένο βράχο, για να τον συνλίψουν, θαρρείς!
Η διαδρομή τώρα για τις "Δρυάδες", είναι γεμάτη από αμέτρητες στροφές. Αν και είναι όλες τους "κλειστές", δεν θα κουράσουν τον αναβάτη. Σ' αυτό συμβάλλει, εκτός από το τοπίο και η απόσταση, που είναι μικρή από το κέντρο της Καρδίτσας.
Η δική μας προσέγγιση, ξεκίνησε από το...Τσαρδάκι. Εκεί συναντήσαμε την υπόλοιπη παρέα, που είχε σταματήσει για φαγητό και ξεμούδιασμα. Τώρα, για τη διαδρομή Λαμπερό-Καστανιά, τι να πρωτοπεί κανείς! Μόνο λόγιοι θα μπορούσαν να μεταφέρουν κάποια από την έλξη που ασκεί το τοπίο στους ανθρώπους. Φαντάσου μια ηλιόλουστη μέρα, να οδηγείς σε ορεινό δίκτυο, ανάμεσα σε αειθαλή δέντρα, που εμφανίζονται και χάνονται σε κάθε καμπή του δρόμου, ενώ από τη μια μεριά σε συντροφεύει η λίμνη Πλαστήρα και από την άλλη ο θεσσαλικός κάμπος. Σε λίγο η πινακίδα στη διασταύρωση μας δείχνει την κατεύθυνση. Είμαστε επιτέλους στην "τελική...στροφή"!
Φτάνοντας, στο δασικό χωριό..."πού είναι το χωριό;"
Θα πρέπει για άλλη μια φορά, να σηκώσουμε το βλέμμα μας ψηλότερα και νάτο, εκεί να μας καλωσορίζει. Μικρά ξύλινα σπιτάκια, "δεμένα" μεταξύ τους με πέτρινα στενά μονοπάτια, κρυμμένα στην αγκαλιά του δάσους. Αν κοντοσταθείς και αφουγκραστείς, ίσως και να ακούσεις καμμιά αλεπού, να παραφυλά εκεί κοντά και αν είσαι πολύ παρατηρητικός , ίσως δεις και τα μικρά Χόμπιτ που τρέχουν να κρυφτούν, με το δαχτυλίδι στον κόρφο τους!
Αυτή η μυστική δύναμη και μαγεία της φύσης που εκδηλώνεται μέσα από τον επιβλητικό όγκο των βουνών, αφού μπορεί και μεταλλάσει τον άνθρωπο, σκέψου τι μπορεί να κάνει, σε άλλα πιο απλά και συνηθισμένα πράγματα.
Κοιτούσα την κούπα με τον διπλό ελληνικό, να αχνίζει ανάμεσα στα χέρια μου, μετά τους φίλους γύρω από το τραπέζι με τη γυναίκα ακριβώς δίπλα μου, με τα αστεία να δίνουν και να παίρνουν και τέλος το χοντρό τζάμι σε ρόλο πίνακα με τον ξύλινο τοίχο σαν κορνίζα, να μου δείχνει το γαλάζιο τ' ουρανού πως σμίγει με το πράσινο της γης και αυτό το πράσινο να το χαρακώνει σα μολυβιά ένας χωματόδρομος κοντά στην κορυφογραμμή.
Μια τέλεια απεικόνιση του μεγέθους της θεικής και ανθρώπινης αναλογίας!
Επειδή στα διαλείμματα από τον καφέ, κάναμε και κάποιες συζητήσεις, το ωραίο ήταν ότι ξεκίνησαν οι προετοιμασίες για το καλοκαιρινό ευρωπαικό ταξίδι και παγιώθηκε η ημερομηνία αναχώρησης.
"Τρέξε τώρα φουκαρά!!!" να την κάνεις ταξιδιάρα τη μηχανή.
Το ατυχές όμως, σ' αυτή την πανέμορφη μεσημεριάτικη εξόρμηση του Σαββάτου, ήταν ότι άφησα τη φωτογραφική μηχανή στο σπίτι και δεν έχω τι να δημοσιεύσω. Από την άλλη το ευτύχημα είναι πως πρέπει να ξαναπάω και να βγάλω μερικές για να μοιραστώ την όλη εμπειρία και οπτικά. Εκτιμώ πως δεν θα μου κακοπέσει καθόλου κάτι τέτοιο.
Μακάρι όλα τα δυσάρεστα στη ζωή να ήταν σαν κι αυτό!!!