Μετά την καταιγίδα

Τελικά Varadero δεν πήρα. Στην εκδήλωση όμως δήλωσα παρών και φέτος. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά εκεί που νομίζεις ότι θα το κάνεις σαν μοναχικό άθλημα, καταλήγεις να πηγαίνεις παρέα με άλλα τέσσερα ζευγάρια. Καθόλου άσχημα, θα πρόσθετα!
Αυτό είναι πιστεύω και το όλο νόημα. Ο λόγος για τον οποίο γίνονται και τόσα ταξίδια. Το να μοιράζεσαι με ανθρώπους, που γουστάρεις στην τελική, καταστάσεις που γεμίζουν τη ζωή σου. Νιώθεις να έχεις κάποιον έλεγχο πάνω στη ζωή σου, αφού τους συνταξιδιώτες σου τους διαλέγεις προσωπικά. Κάτι είναι κι αυτό, για μια μικρή απόδραση από την καθημερινότητα, που κακά τα ψέμματα άλλον λίγο, άλλον πολύ τον "κοιμίζει" και τον "αδρανοποιεί" σταδιακά και μεθοδικά.
Λοιπόν, φιλοσοφία...τέλος.
Στάση για καφέ, στο γνωστό μέρος πριν την Καλαμπάκα. Η υποψία της βροχής να μας συντροφεύει διαρκώς στο ταξίδι. Τελικά παρέμεινε...υποψία. Μάλλον κάποιος μας συμπαθεί εκεί ψηλά.
Οι ταχύτητες άνετες και ξεκούραστες. Άγχος μηδέν απ΄όλους. Οι κυρίες που μας συνόδευαν...ήταν κυρίες σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού, δεν παραπονέθηκε καμμία. Για την Πάργα τώρα, τι να πεις. Απλά πανέμορφη, όσοι δεν πήγατε χάνετε και να πάτε. Τα συνδιάζει όλα και σε σωστές δόσεις. Κρίμα που δεν είχαμε περισσότερες μέρες στη διάθεσή μας!
Η όλη εκδήλωση ωραία οργανωμένη με τις φωτογραφίες της, τα παιχνίδια της, τα μπάνια της, τις εκδρομές της εκεί κοντά και το βραδυνό γλέντι!
Στο βράδυ αυτό κολλάει και ο τίτλος, γιατί ξαφνικά άνοιξαν οι ουρανοί και έγινε πλημμύρα. Μιλάμε για πολύ νερό. Αυτός εκεί πάνω, μας συμπαθεί πάρα πολύ. Ότι νερό ήταν να ρίξει, το έριξε το βράδυ και την επομένη φύγαμε στεγνοί. Στην επιστροφή σταματήσαμε και για φαγοπότι. Κάτι σαν τους Γαλάτες δηλαδή, αλλά αντί για αγριογούρουνα εμείς φάγαμε πρόβιο. Τόσο που το βράδυ χώνευα ακόμα την προβατίνα! Τέλος καλό, όλα καλά, να είμαστε και εμείς καλύτερα και του χρόνου πάλι όλοι εκεί!!!
Εδώ οι φωτογραφίες του ταξιδιού, κρίμα που δεν τράβηξα περισσότερες...