Καθόμουνα τις προάλλες και κοιτούσα τις περσινές φωτογραφίες που τραβήξαμε οι πέντε (εγώ και οι τέσσερις άγγελοι του…Μάκη) συνεργαζόμενοι φωτογράφοι, κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Το υπέροχο ήταν, πως το ταξίδι πέρασε κυριολεκτικά μπροστά από τα μάτια μου, για άλλη μια φορά. Ίσως, να ήταν και πιο περιεκτικό, μιας και η παρατήρηση των φωτογραφιών, αποκάλυψε και μια διαφορετική οπτική. Την οπτική του ατόμου που πίεζε το κουμπί της μηχανής.
Χωρίς άλλα περιττά τις μοιράζομαι με σένα. Αν ήσουν στο ταξίδι θα θυμηθείς τις στιγμές και θα χαμογελάσεις. Αν δεν ήσουν, μακάρι να σου δώσουν έστω και μια μικρή έμπνευση ή σκούντημα και να ζήσεις τις δικές σου παρόμοιες στιγμές.
Η πρώτη φωτογραφία, που μιλάει από μόνη της, δεν θα μπορούσε να είναι άλλη, από την ψυχρολουσία που δεχτήκαμε, μόλις κατεβήκαμε στην Ανκόνα.Δεν προλάβαμε να κάνουμε ούτε πενήντα μέτρα και “άνοιξαν” οι ουρανοί.
Σειρά έχει η πρώτη, που βγάλαμε σαν παρέα. Στην πρώτη στάση, με τη βροχή να μην έχει κόψει στο ελάχιστο, το κέφι δεν μας έχει εγκαταλείψει. Το μπράβο πηγαίνει στις γυναίκες που στο παρθενικό τους μεγάλο-και στο εξωτερικό-ταξίδι δείχνουν απτόητες!
Επόμενη, μια που μου αρέσει πολύ. Επειδή κρατούσα την πορεία, λόγω gps και το μυαλό ασχολιόταν με τις πινακίδες στο δρόμο, δεν είχα την ευκαιρία, να απολαύσω τους φίλους μου σε σχηματισμό, σε συνδυασμό με τα όμορφα τοπία.
Μία από τις πολλές διαφορές που ανακάλυψα, ότι έχουμε σαν λαός με τους υπόλοιπους. Εμένα πάντως δεν το χωρούσε το μυαλό μου πως κατακαλόκαιρο στην Ελλάδα, περιμένοντας το καράβι για επιβίβαση, είναι απαραίτητο να είμαι ένστολος και με τις μπότες φορεμένες, παρακαλώ. (Δεν διακρίνεται ο γύρος σε ψωμάκι, το παγωτό και το μικρό εμφιαλωμένο.)
Άλλη μια τρομερή φωτογραφία. Διασχίζοντας τις Αυστριακές Άλπεις συναντήσαμε χιόνια που δεν έλεγαν να λιώσουν. Εκεί πρόσεχα το δρόμο μην είναι παγωμένος, εδώ μετά βλέποντας τη φωτογραφία αναρωτήθηκα, πως κρατιόταν όλο αυτό το χιόνι έτσι και δεν ήρθε στα κεφάλια μας.
Μια εικόνα που συνοψίζει το νόημα των ταξιδιών. Να χάνεσαι μέσα σε άγνωστα, πανέμορφα τοπία, παρέα με κάποιον που αγαπάς. Και ο δρόμος να ισιώνει, να στρίβει και να μην τελειώνει. Χρόνος δεν υπάρχει, οι αισθήσεις πλήρεις!
Ακολουθεί μια “περίεργη” φωτογραφία. Κι αυτό γιατί ακόμα δεν ξέρω τι ακριβώς προσπαθούσα να κάνω. Γελάω όμως συνεχώς όταν τη βλέπω, γιατί μου θυμίζει βαρύ ζεϊμπέκικο. Που, στο Τρέντο! Για όνομα του Θεού!… Όπα!!!
Άλλη μία, από τις διαφορές των λαών που έλεγα πιο πάνω.Γι’ αυτούς είναι πολύ φυσιολογικό, για μένα ακατανόητο. Δεν μπορώ σε άδειο δρόμο, να πηγαίνω με πενήντα χιλιόμετρα και πίσω από φορτηγό. Στην άκρη!
Μετά από αυτή τη λήψη κανένας πια δεν τόλμησε να τον ξανααμφισβητήσει. Στη συνέχεια φύγαμε, για να αγοράσει καινούργιο παντελόνι.
Μία τώρα, τελείως αναπάντεχη. Ενώ οι γυναίκες στήνονται για μια τυπική πόζα, τους δίνεται η οδηγία να κάνουν κάτι διαφορετικό, όχι τα ίδια και τα ίδια βρε παιδί μου! Αρχίζουν λοιπόν να γελούν, να χορεύουν, να ανοιγοκλείνουν χέρια και διάφορα τέτοια. Ξάφνου από το πουθενά πετάγεται ένας Ιταλός (έξω καρδιά) και συμμετέχει και ο ίδιος. Αυτό ήταν, ΚΛΙΚ!
συνεχίζεται…
Χωρίς άλλα περιττά τις μοιράζομαι με σένα. Αν ήσουν στο ταξίδι θα θυμηθείς τις στιγμές και θα χαμογελάσεις. Αν δεν ήσουν, μακάρι να σου δώσουν έστω και μια μικρή έμπνευση ή σκούντημα και να ζήσεις τις δικές σου παρόμοιες στιγμές.
Η πρώτη φωτογραφία, που μιλάει από μόνη της, δεν θα μπορούσε να είναι άλλη, από την ψυχρολουσία που δεχτήκαμε, μόλις κατεβήκαμε στην Ανκόνα.Δεν προλάβαμε να κάνουμε ούτε πενήντα μέτρα και “άνοιξαν” οι ουρανοί.
Σειρά έχει η πρώτη, που βγάλαμε σαν παρέα. Στην πρώτη στάση, με τη βροχή να μην έχει κόψει στο ελάχιστο, το κέφι δεν μας έχει εγκαταλείψει. Το μπράβο πηγαίνει στις γυναίκες που στο παρθενικό τους μεγάλο-και στο εξωτερικό-ταξίδι δείχνουν απτόητες!
Επόμενη, μια που μου αρέσει πολύ. Επειδή κρατούσα την πορεία, λόγω gps και το μυαλό ασχολιόταν με τις πινακίδες στο δρόμο, δεν είχα την ευκαιρία, να απολαύσω τους φίλους μου σε σχηματισμό, σε συνδυασμό με τα όμορφα τοπία.
Μία από τις πολλές διαφορές που ανακάλυψα, ότι έχουμε σαν λαός με τους υπόλοιπους. Εμένα πάντως δεν το χωρούσε το μυαλό μου πως κατακαλόκαιρο στην Ελλάδα, περιμένοντας το καράβι για επιβίβαση, είναι απαραίτητο να είμαι ένστολος και με τις μπότες φορεμένες, παρακαλώ. (Δεν διακρίνεται ο γύρος σε ψωμάκι, το παγωτό και το μικρό εμφιαλωμένο.)
Άλλη μια τρομερή φωτογραφία. Διασχίζοντας τις Αυστριακές Άλπεις συναντήσαμε χιόνια που δεν έλεγαν να λιώσουν. Εκεί πρόσεχα το δρόμο μην είναι παγωμένος, εδώ μετά βλέποντας τη φωτογραφία αναρωτήθηκα, πως κρατιόταν όλο αυτό το χιόνι έτσι και δεν ήρθε στα κεφάλια μας.
Μια εικόνα που συνοψίζει το νόημα των ταξιδιών. Να χάνεσαι μέσα σε άγνωστα, πανέμορφα τοπία, παρέα με κάποιον που αγαπάς. Και ο δρόμος να ισιώνει, να στρίβει και να μην τελειώνει. Χρόνος δεν υπάρχει, οι αισθήσεις πλήρεις!
Ακολουθεί μια “περίεργη” φωτογραφία. Κι αυτό γιατί ακόμα δεν ξέρω τι ακριβώς προσπαθούσα να κάνω. Γελάω όμως συνεχώς όταν τη βλέπω, γιατί μου θυμίζει βαρύ ζεϊμπέκικο. Που, στο Τρέντο! Για όνομα του Θεού!… Όπα!!!
Άλλη μία, από τις διαφορές των λαών που έλεγα πιο πάνω.Γι’ αυτούς είναι πολύ φυσιολογικό, για μένα ακατανόητο. Δεν μπορώ σε άδειο δρόμο, να πηγαίνω με πενήντα χιλιόμετρα και πίσω από φορτηγό. Στην άκρη!
Μετά από αυτή τη λήψη κανένας πια δεν τόλμησε να τον ξανααμφισβητήσει. Στη συνέχεια φύγαμε, για να αγοράσει καινούργιο παντελόνι.
Μία τώρα, τελείως αναπάντεχη. Ενώ οι γυναίκες στήνονται για μια τυπική πόζα, τους δίνεται η οδηγία να κάνουν κάτι διαφορετικό, όχι τα ίδια και τα ίδια βρε παιδί μου! Αρχίζουν λοιπόν να γελούν, να χορεύουν, να ανοιγοκλείνουν χέρια και διάφορα τέτοια. Ξάφνου από το πουθενά πετάγεται ένας Ιταλός (έξω καρδιά) και συμμετέχει και ο ίδιος. Αυτό ήταν, ΚΛΙΚ!
συνεχίζεται…
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου