Η οδήγηση ήταν "χαλαρή", η μηχανή γουργούριζε και τα χιλιόμετρα περνούσαν υποφερτά, μιας και το τοπίο δεν προδιέθετε για κάτι άλλο. Δυστυχώς το κρύο αντί να μειωθεί, αυξάνονταν συνεχώς. Πρώτον, γιατί το πρωινό αεράκι δυνάμωνε και ήταν παγωμένο και δεύτερον, γιατί ανεβαίναμε σε υψόμετρο.
Όλα άρχισαν να αλλάζουν όμως, στο δρόμο για Δομοκό. Η προσοχή επικεντρώθηκε στις στροφές. Οι μοίρες κλίσης αυξήθηκαν, αλλά όχι και πολύ, γιατί το στροφιλίκι είναι "σφιχτό", τουλάχιστον για ένα δικάβαλο Busa. Είναι όμως μια καλή προθέρμανση για το επόμενο, από την Αγ. Αικατερίνη, μέχρι τη Λαμία.
Καλή άσφαλτος, με καινούρια κομμάτια και καλή χάραξη. Σκέφτηκα πως όλη μέρα να οδηγούσα έτσι, δεν θα με πείραζε καθόλου! Δυστυχώς το βουνό τελείωσε και η Λαμία μας καλωσόριζε για μία ακόμη φορά. Στάση για βενζίνη, αλλά πιο πολύ ήταν δικαιολογία, για να κινηθούμε λίγο και να ζεστάνουμε τα πόδια μας. Κάπου εκεί, μας πλησιάζει και ένας φορτηγατζής και με εντελώς "φορτηγατζίδικη" φωνή και ύφος, λέει: "Έχω ένα Hayabusa 08, το πήρα 14.500 χιλιάρικα και θέλω να το πουλήσω. Πόσα είναι καλά, να το δώσω;"
Γιατί μοιάζω με αντιπρόσωπο της Suzuki; Ή όσα θα του πω, τόσα θα το δώσει; Ά, ρε Ελληνάρα!
Καβάλα ξανά και δρόμο. Οι στροφές του Μπράλου κοντά και μας υποδέχονται με κάτι 1000άρια που προσπαθούν να ξύσουν την άσφαλτο. Προσωπικά, δεν βλέπω τίποτα το συγκλονιστικό εκεί. Ένας μέτριος δρόμος με ανοιχτές στροφές, καλός μόνο για τουρισμό. Στάση στο γνωστό βενζινάδικο (ανεπίσημα pits), όπου περίμεναν άλλοι 30 περίπου. Ούτε ραντεβού να είχαμε! Ώρα για υποχρεωτικό καφέ και κουβέντα.
Μετά από λίγο έφτασε και η παρέα από Καρδίτσα. Θα έκαναν μερικές φορές το πάνω-κάτω και θα επέστρεφαν. Εμείς όμως σε λίγο θα συνεχίζαμε, για πιο...νότια. Τέτοια μέρα δεν την αφήνεις ανεκμετάλλευτη. Λόγω της θάλασσας, το κλίμα είναι σαφώς πιο γλυκό και αυτό βοήθησε αρκετά την ψυχολογία μας.
Στο δρόμο έβλεπες παντού μηχανές, που οδηγούσαν σε ομάδες. Ωραίο θέαμα, που νόμιζες ότι ήσουν στην Ευρώπη! Η εικόνα έγινε πιο έντονη, όταν φτάσαμε στο Γαλαξίδι. Στην μια μεριά του μικροσκοπικού κόλπου, αραγμένες δίπλα στις βάρκες, οι μηχανές μόνες τους. Ενώ οι ιδιοκτήτες τους λίγα μέτρα πιο πέρα,να απολαμβάνουν τον καφέ τους και να "μαζεύουν" ήλιο. Στην άλλη, μαζεμένες όλες οι ταβέρνες γεμάτες κόσμο, μας καλούσαν να τις προτιμήσουμε για να μας χορτάσουν. Αφού καθίσαμε, τα πιάτα άρχισαν να έρχονται το ένα πίσω από το άλλο. Φυσικά και λόγω της πείνας άδειαζαν με τον ίδιο ρυθμό! Τι γαρίδες, τι σαγανάκια, τι καλαμάρια μας έκαναν επίθεση από παντού. Εμείς όμως ΕΚΕΙ...βράχοι, αντέξαμε σε όλες τις επιθέσεις τους και τελικά θριαμβεύσαμε!!!
Μετά το φαγητό σκεφτήκαμε να περπατήσουμε στο λιμάνι, για να δούμε όσα περισσότερα μπορούσαμε και για να βγάλουμε αναμνηστικές φωτογραφίες.
Σιγά-σιγά όμως η ώρα πήγε 16:00 και ώρα για την επιστροφή, (αν και δεν θέλαμε, γιατί το μέρος είναι πανέμορφο).
Η επιστροφή μπορεί να έγινε σε λιγότερο χρόνο, αλλά ήταν πιο επίπονη και λόγω του φαγητού, αλλά και λόγω της συσσωρευμένης κούρασης.
Μικρά συμπεράσματα από το ταξίδι:
- Ο συνδιασμός Yoshimura και ταξίδι δεν ενδείκνυται. Καλός για την πόλη, αλλά στα πολλά μακρινά χιλιόμετρα, σε πιάνει πονοκέφαλος.
- Κρίνεται αναγκαία η αγορά πιο ανατομικών σελών (έχουμε και ευαίσθητο ...ω)
-Απαραίτητη και η τουριστική ζελατίνα, για πιο χαλαρούς ώμους.
- Στα μυγάκια αρέσει να αυτοκτονούν πάνω σε Busa και Shoei. Πραγματικά το λατρεύουν!
- Ας ελπίζουμε ότι την επόμενη βόλτα θα παρακολουθήσουν περισσότεροι!!! (φτιάχνουν και αλλού καλό καφέ).
Μπράβο παλικάρια, πάντα τέτοια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ ωραία η βόλτα σας, και η περιγραφή σου Μάκη πάρα πολύ καλή.
πολυ ωραια περιγραφη μακη ελπιζω την αλλη φορα
ΑπάντησηΔιαγραφήνα ειμαστε ολοι μαζι